Entombed

Serpent Saints - The Ten Amendments

Threeman (2007)
Από τον Φίλιππο Αλέκου, 27/08/2007
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η εκάστοτε κυκλοφορία νέου δίσκου από τους Entombed είναι για τον γράφοντα λόγος ρίγους και συγκίνησης. Όντας μεγάλη παιδική αγάπη και το personal favorite ανάμεσα σε τόσους και τόσους «αγαπημένους», αντιλαμβάνεστε ότι η κριτική που ακολουθεί θα είναι ελαφρώς οπαδική και λιγότερο αντικειμενική.

Πάμε τώρα στα των Σουηδών. Όντας πεδίο μετακίνησης μελών από παλιά η μπάντα, έτσι και εδώ στο "Serpent Saints" μας παρουσιάζεται με νέο πρόσωπο. Παρά το ότι είχε καταφέρει να διατηρήσει ένα σταθερό line up για αρκετά χρόνια, μέχρι και το "When In Sodom" της περασμένης χρονιάς, δεν ήταν αρκετό. Ο drummer Peter Stjarnvind (που ήταν στο γκρουπ από το '98 παρακαλώ) δίνει τη θέση του στον Olle Dahlstedt (από τους Misery Loves Co.). Και αν αυτό δεν ακούγεται σημαντικό αρκετά, ο Uffe Cederlund, συνιδρυτής της μπάντας από την εποχή που έσπερναν τον όλεθρο υπό το όνομα Nihilist, εγκαταλείπει επικαλούμενος μουσικές διαφορές με τους υπόλοιπους.

Ο Uffe δεν αντικαθιστάται και το βάρος όλων των κιθάρων πέφτει στο ένα από τα δύο εναπομείναντα, ιστορικά μέλη των Entombed, τον Alex Hellid. Ειλικρινά, με το άκουσμα αυτών των απωλειών δεν ήξερα πως θα κατάφερνε να συνεχίσει το γκρουπ και κυρίως σε τι κατεύθυνση θα επέλεγαν να κινηθούν.

Με το "Serpent Saints - The Ten Amendments" όμως έρχονται να βουλώσουν στόματα και να αποδείξουν ότι είναι ακόμα οι βασιλιάδες του σουηδικού death metal. Ανανεωμένοι και φρέσκοι, οι Entombed του 2007 ακούγονται πιο καταιγιστικοί και οργισμένοι από ποτέ. Ο δίσκος είναι μία μίξη. Ένα πισωγύρισμα στις ένδοξες μέρες στις αρχές των '90s, καλά ανακατεμένο με την τελευταία περίοδο του γκρουπ. Όπως είπαν και ίδιοι σε δηλώσεις τους, κομμένα τα death 'n' roll παραστρατήματα. Οι Entombed ήταν, είναι και θα είναι ένα κολασμένο death metal band. Και πραγματικά πρόκειται για το πιο θανατηφόρο και επικίνδυνο album των Σουηδών από την εποχή του "Wolverine Blues". Ακούστε απλά τραγούδια όπως το "Amok", το "When In Sodom" και το "Serpent Saints", είναι αρκετά για να σας πιάσει πραγματικό αμόκ!

Ο L. G. παραδίδει την πιο death ερμηνεία του εδώ και μια δεκαετία. Growls από την άβυσσο, ουρλιαχτά και δε συμμαζεύεται, προσωποποιεί το μίσος μέσα από μία εντελώς in your face απόδοση των φωνητικών και σε κάνει να αναρωτιέσαι αν περνά δεύτερη νεότητα. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στο κομμάτι "Masters Of Death", όπου συμπράττει στα φωνητικά με τον Killjoy των Necrophagia, σε ένα τραγούδι φόρο τιμής σε συγκροτήματα που επηρέασαν ή και συντρόφευσαν τους Entombed στα είκοσι χρόνια ύπαρξης τους (απλά διαβάστε τους στίχους και θα καταλάβετε). Και για επισφράγισμα, τον δίσκο κλείνει το ακουστικό και αρκούντως ανατριχιαστικό "Love Song For Lucifer" μέσα από τόνους distrortion και παράνοιας.

Δεν ξέρω κατά πόσο σας έπεισαν τα παραπάνω. Ίσως υπερβάλλω κιόλας. Το θέμα είναι ότι οι φίλτατοι Σουηδοί άρχισαν να λοξοκοιτάζουν έντονα το παρελθόν τους και έβγαλαν ένα δίσκο έκπληξη που εμένα με άφησε κάτι παραπάνω από ευχαριστημένο. Το σίγουρο είναι ένα. Οι Άρχοντες του Θανάτου είναι και πάλι στο θρόνο τους, πιο δυνατοί από ποτέ! Amok!

  • SHARE
  • TWEET