Enthroned

Οι συμπαθείς Βέλγοι, κυκλοφορούν αυτές τις μέρες τον νέο τους, ενδέκατο δίσκο, πέντε χρόνια μετά τον προηγούμενο ενδιαφέροντα "Sovereigns", ονόματι "Cold Black Suns". Διανύοντας την τρίτη δεκαετία ύπαρξής του, το συγκρότημα, συνεχίζει να αποτελεί τόσο ένα σπουδαίο μουσικό κεφάλαιο για την σκηνή της χώρας του, όσο και μια σταθερή και εξέχουσα δύναμη στο τρίτο κύμα του black metal, ας μου επιτραπεί ο αδόκιμος αυτός όρος. Μένοντας πιστοί στις διδαχές του δεύτερου ρεύματος, είναι από τα συγκροτήματα που πραγματοποιούν γενικά μικρές αλλαγές στον παραδοσιακό τους ήχο, διανθίζοντας τον με μοντέρνα στοιχεία, σε θέματα παραγωγής αλλά και συνθετικής δομής.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα που δείχνει πιο έντονα αυτήν τους την μεταστροφή, είναι το "Sovereigns" που προηγήθηκε. Η ανανεωτικές πινελιές που εισήχθησαν στον εν λόγω δίσκο, εδώ βρίσκουν ξανά πρόσφορο έδαφος και αναπτύσσονται αρκετά πιο έντονα. Η νέα οπτική των Enthroned, εδράζεται στις υψηλές ταχύτητες και στο μανιακό drumming, περιέχει όμως και αρκετές στιγμές που η ατμόσφαιρα κατακλύζει τα κομμάτια, και οι ρυθμοί γίνονται πρωτόγονα επαναλαμβανόμενοι. Οι φωνητικές ερμηνείες, πλέον θυμίζουν πιο έντονα συγκροτήματα «νέου τύπου» όπως οι Blaze Of Perdition. Τέτοιο παράδειγμα είναι το "Hosanna Satana" που εμφανίζεται μετά την αρχική εισαγωγή. Κοφτοί ρυθμοί, ταχύτητες που προκαλούν ίλιγγο και γενικότερα μια πολεμική δόση κλασικού black metal, κυριαρχούν μέχρι να σπάσουν περί τα μέσα του κομματιού και να αποκτήσουν αυτήν την πιο τελετουργική χροιά.

Αν υπάρχει ένα πρόβλημα που εμφανίζεται νωρίς στον δίσκο και έκτοτε επαναλαμβάνεται, είναι πως πέραν μερικών διαρκειών που μπορούσαν να είναι μικρότερες (κάτι που αποτυπώνεται και στα 48 υπερβολικά ίσως λεπτά εξάλλου), είναι πως η ηχητική συνοχή είναι κυρίως επιφανειακή. Μπορεί οι δεμένες ενορχηστρώσεις να εκμεταλλεύονται διαρκώς τις εναλλαγές στα κύρια κιθαριστικά θέματα και τα φωνητικά να μην είναι μονοδιάστατα, υπάρχουν όμως αρκετές στιγμές όπως το "Oneiros" που ακολουθεί, που αποπροσανατολίζουν. Οι mid tempo παρεμβάσεις, όταν γίνονται κύρια συνθετική τεχνική, χάνουν την ισχύ τους. Βέβαια, η συνέχεια με το επίσης δυναμικό "Vapula Omega", εκμεταλλεύεται το εξαιρετικό drumming με τις σκοτεινές αργές μελωδίες, δημιουργώντας μια δυναμική η οποία ενισχύεται από τα πειστικά φωνητικά και από death metal πινελιές.

Το συγκεκριμένο κομμάτι μαζί με τον διάδοχό του "Silent Redemption" αποτελούν την κορυφή του δίσκου. Εδώ, οι πιο rock ρυθμοί, που θυμίζουν Watain και γενικότερα πιο «ορθόδοξα» συγκροτήματα, δημιουργούν μια ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα μαζί με το κεντρικό riff που είναι το δεύτερο καλύτερο του δίσκου. Το ήρεμο πέρασμα, που φτάνει μέχρι την σιωπή και στην πορεία επανακάμπτει, συνεισφέρει και με μια συναισθηματική φόρτιση που λείπει γενικά από τον δίσκο. Όσον αφορά το καλύτερο riff, αυτό αποτελεί μέρος του, επικών διαστάσεων, κλεισίματος του δίσκου, με το "Son Of Man". Αργόσυρτες μελωδίες συνδυάζονται με μια θεατρική απαγγελία, μέχρι που θα επικρατήσει μια σχεδόν καταθλιπτική ατμόσφαιρα. Εδώ, η μεγάλη διάρκεια του τραγουδιού δουλεύει υπέρ του, αφού η δραματική του κορύφωση έρχεται αβίαστα και αποτελεσματικά.

Πέρα από τα όποια προαναφερθέντα του προβλήματα, το "Cold Black Suns" είναι ένας ποιοτικός δίσκος. Μπορεί να μην είναι ο πιο χαρακτηριστικός της δισκογραφίας των Enthroned, αλλά σίγουρα είναι από τους πιο ενδιαφέροντες που έχουν κυκλοφορήσει. Η διάθεσή του να μην είναι μια διαρκής υπερηχητική επίθεση,  προσφέρει μερικές εξαιρετικές στιγμές ικανές να κρατήσουν τον ακροατή απασχολημένο με τον δίσκο πέρα από τις αναγνωριστικές ακροάσεις. Ανάμεσα στις διακυμάνσεις των εντάσεων και τις εναλλαγές πολεμικών διαθέσεων με πιο ενδοσκοπικές ατμόσφαιρες, σε αυτήν λοιπόν την περιπλάνηση διαμέσου μιας μαυρίλας, θα βρεθείς αρκετές φορές σε μια κατάσταση όπου θα θες να εμβαθύνεις σε αυτό που ακούς. Αυτή, εν τέλει, είναι η δυναμική του "Cold Black Suns", πως χωρίς να συγκλονίζει, δεν προσπερνιέται ελαφρά τη καρδία.

Youtube