Engel

Μερικά υπο-είδη μουσικής έχουν κορεστεί εδώ και χρόνια, ας το παραδεχτούμε. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το μελωδικό death metal, αφού ακόμη και οι πρωτομάστορες του ήχου σουηδοί γλυκοκοιτάζουν εμπορικότερες μουσικές, απαλύνουν τον ήχο τους και πολλές φορές καταλήγουν να βγάζουν νερόβραστους δίσκους (ναι, για τους In Flames λέω).

Οι Engel με το προηγούμενό τους άλμπουμ "Blood Of Saints" είχαν ενισχύσει τις ηλεκτρονικές επιρροές τους, ενσωματώνοντας και στοιχεία dubstep στον ήχο τους, σε μια ακόμη πειραματική φάση που πέρασαν. Το φετινό "Raven Kings", με τον Mikael Sehlin πλέον πίσω από το μικρόφωνο, χωρίς να εξαλείφει τα ηλεκτρονικά στοιχεία, φαίνεται πιο προσηλωμένο σε έναν μάλλον πιο παραδοσιακό ήχο. Περισσότερη «σουηδίλα», λιγότερα μπλιμπλίκια. Βαρετό θα σκεφτεί κανείς, μια από τα ίδια. Κι όμως δεν είναι έτσι.

Σίγουρα, δεν είναι ο δίσκος που θα σε συναρπάσει με την πρωτοτυπία του, ή τα riffs που δεν έχεις ξανακούσει. Όμως με έναν μαγικό τρόπο, καταφέρει να ακούγεται πολύ ευχάριστα. Βασικός παράγοντας είναι σίγουρα τα φωνητικά του Mikael Sehlin, ο οποίος καταφέρνει με μαεστρία να εναλλάσσει τα brutal με τα υψίφωνα ρεφρέν, και μερικά κομμάτια έχουν μια σχεδόν ένοχη pop ικανότητα να σε κάνουν να θες να τα ακούσεις ξανά και ξανά.

Πάρε για παράδειγμα το "Fading Light", ή το "End Of Days". Ε δεν είναι και τίποτα πρωτότυπο, κιθαριστικά ειδικά είναι αρκετά απλοϊκά, όμως με τη συμβολή των πλήκτρων και των φωνητικών μελωδιών μεταλλάσσονται σε πολύ κολλητικά τραγούδια. Το μοναδικό κομμάτι που βρήκα αδιάφορο είναι το "Denial", αφού δείχνει να μην καταλήγει κάπου. Ίσως και η έλλειψη καθαρών φωνητικών σε σχέση με τα υπόλοιπα τραγούδια να το κάνει να χάνει πόντους συγκριτικά.

Συνολικά πάντως το άλμπουμ αμερικανίζει αρκετά, μην περιμένεις να ακούσεις blastbeats και old-school μελωδικό death, εδώ μιλάμε για μουσική που φέρνει λίγο σε εποχές "Colony" με πιο μοντέρνα αισθητική, οπότε σίγουρα για όσους επιζητούν κάτι ποιοτικό σε αυτό το ύφος το "Raven Kings" σίγουρα συστήνεται ανεπιφύλακτα.