Eluveitie

Οι Ελβετοί Eluveitie είναι από τα συγκροτήματα που πριν λίγα χρόνια αγνοούσα παντελώς αλλά τους αγάπησα όταν τους είδα live ως support στους Epica στο Λονδίνο. Είχα εντυπωσιαστεί από τον συνδυασμό του melodic death metal και των folk στοιχείων τους αλλά και την πληθωρική σκηνική τους παρουσία, ειδικά με την Anna Murphy και το hurdy-gurdy της το οποίο αν δεν το ξέρετε (δεν είστε οι μόνοι) είναι ένα έγχορδο όργανο που μοιάζει σαν το βιολί αλλά έχει με μια μανιβέλα και ακούγεται σαν πίπιζα. Αλλά Anna Murphy πλέον δεν υπάρχει στο σχήμα όπως και άλλοι δύο ενώ υπάρχει ένα νέο μέλος στην κέλτικη άρπα, στο μαντολίνο και στα φωνητικά, η Fabienne Erni. Η φωνή της είναι ευχάριστα ζεστή και αρμονική θυμίζοντας πάρα πολύ την προκάτοχο της ενώ τα γρυλιστά φωνητικά του Chrigel παραμένουν σταθερά και αναλλοίωτα σαν να μην πέρασε μια μέρα, δείγμα της εξαιρετικής παραγωγής και συνέπειας των Ελβετών. Μετά το ζέσταμα των νέων μελών με το ακουστικό Evocation II: Pantheon ήρθε η ώρα για το πρώτο «κανονικό» άλμπουμ της νέας σύνθεσης και οι ίδιοι υπόσχονται στο δελτίο τύπου πως «μέλη έρχονται και φεύγουν, αλλά η ψυχή των Eluveitie, αυτή η πεμπτουσία παγανιστικής σύναξης, παραμένει αναλλοίωτη».

Όντως θα συμφωνήσω με αυτό. "Ategnatos" σημαίνει «Αναγέννηση» στα κέλτικα και οι Ελβετοί ακολουθώντας την πεπατημένη με παγανιστικούς μύθους, πνευματικότητα και το γνωστό πλέον μίγμα melodic death και folk metal αποδεικνύουν στη πράξη την δική τους αναγέννηση. Το ομότιτλο πρώτο κομμάτι φανερώνει την επική διάθεση του ιδρυτή και ‘αρχηγού’ Chrigel Glanzmann παρά το γεγονός ότι υπάρχει μια νέα γυναικεία φωνή και μάλιστα εξαιρετική, αναλαμβάνει αυτός τον πρώτο ρόλο στο τραγούδι. Ένα πολυεπίπεδο ταξίδι αναζήτησης και αναγέννησης όπως μας υποσχέθηκαν. To "Deathwalker" είναι επίσης ένα εξαιρετικό κομμάτι με ρεφρέν που σου μένει στο μυαλό και υπέροχο δέσιμο του distorted ήχου της ηλεκτρικής και του hurdy-gurdy. Μπορώ να φανταστώ το κοπάνημα σε συναυλίες που θα προκαλεί το "Black Water Dawn" το οποίο στο δεύτερο μισό του μετατρέπεται σε ένα γρήγορο κράμα σολου φλογέρας και κιθάρας με τις ρυθμικές στο βάθος να βομβαρδίζουν με την Fabienne να δίνει το λυτρωτικό κλείσιμο.

Σίγουρα τους βοήθησε στην συνοχή τους το ότι κλείστηκαν στο Πανεπιστήμιο Τεχνών της Ζυρίχης για το γράψιμο του δίσκου. Υπάρχει μια ισορροπία που διακατέχει όλα τα κομμάτια τα οποία είναι «κλασικά Eluveitie» και ευχαριστιέσαι με την «προβλεψιμότητα» ("The Raven Hill", "Ambiramus") τους. Είναι επιτυχία των Ελβετών που έχουν πλέον ένα αναγνωρίσιμο ήχο. Στα 16 κομμάτια (με μερικά ιντερλούδια) συνολικά του δίσκου υπάρχει πληθώρα όμορφων στιγμών που τιμούν την ιστορία τους αλλά και που θέλουν να δείξουν και το κάτι νέο που γεννιέται με τη νέα σύνθεση αλλά και την ωριμότητα του συγκροτήματος ("Breathe", "Mine Is The Fury"). Ειδική μνεία στο σκληρό "Worship" όπου συμμετέχει και ο Randy Blythe (Lamb Of God) και ο συνδυασμός των γρυλισμάτων τους ακούγεται παραδόξως ευχαρίστως στα αυτιά μου. Το "Rebirth" που αποτελεί ένα από τα singles του δίσκου είναι στην ουσία το πρώτο μισό του φινάλε του. Ένας παγανιστικός ύμνος προς τον λαμπρό ήλιο που καλούν να τους αναγεννήσει: "Oh bright sun of the night I lift my eyes up to thee... Panacean nothingness when nothing is left, This was my rebirth". Η τελική αυλαία πέφτει με το "Eclipse". Η απαλή φωνή της Fabienne μας ταξιδεύει στα βουνά της Ελβετίας, σε ένα άνοιγμα στο δάσος όπου τρέχει ένα παγωμένο ρυάκι ένα ανοιξιάτικο πρωινό και παρακολουθείς τον ήλιο να δύει και αυτήν να σου τραγουδά.

Αυτή είναι η μαγική ικανότητα των Eluveitie που έχει κατακτηθεί με ιδρώτα και κόπο τόσα χρόνια. Με το folk metal τους να είναι ότι πιο εξαιρετικό έχει να δείξει η συγκεκριμένη σκηνή τα τελευταία χρόνια κάνοντας το είδος προσβάσιμο σε ένα μεγαλύτερο κοινό συνοδευόμενο από εξαιρετικές live εμφανίσεις και με σταθερή ποιότητα και συνέπεια σε κάθε τους κυκλοφορία.