Electric Litany

«Είναι πολύ αφοσιωμένοι και αποφασισμένοι και κάνουν ό,τι μπορούν για να πετύχουν». Τάδε έφη Alan Parsons στη συνέντευξη που έδωσε στο Rocking.gr για τους Ελληνοβρετανούς Electric Litany, η βάση των οποίων είναι στο Λονδίνο. Και αν αναρωτιέστε τι σχέση έχει ο τεραστίας φήμης παραγωγός δίσκων όπως το "Dark Side Of The Moon" των Pink Floyd και το "Abbey Road" των Beatles, τότε δεν γνωρίζετε ότι πέρα από λάτρης της μπάντας, εμπλέκεται και στην παραγωγή του φετινού "Enduring Days You Will Overcome".

Η αλήθεια είναι ότι τέτοιες DIY ιστορίες, όπου ένα άσημο συγκρότημα δείχνει τη δουλειά του μέσω διαδικτύου σε έναν διάσημο μουσικό και αυτός ενθουσιάζεται, με εξιτάρουν. Εν προκειμένω την θεωρώ και απόλυτα λογική ιστορία, διότι αν ο κύριος Parsons άκουγε το φοβερό ντεμπούτο τους, "How To Be A Child & Win The War", και το πέταγε στον κάλαθο των αχρήστων, τότε κάτι δεν θα πήγαινε καλά με την ομολογουμένως άρτια αισθητική του. Έχοντας, λοιπόν, υπόψη την εν λόγω βαρύγδουπη συνεργασία, ενθυμούμενοι πόσο όμορφη ήταν η προηγούμενη δουλειά τους και επηρεαζόμενοι από το φοβερό εξώφυλλο μιας μεσογειακής φτωχογειτονιάς, οι προσδοκίες για το δεύτερο αυτό άλμπουμ των Electric Litany είχαν φτάσει πολύ ψηλά.

Ενώ, λοιπόν, όλοι οι οιωνοί υπήρξαν θετικότατοι και παρόλο που οι Electric Litany προσπάθησαν στη δεύτερη δουλειά τους να παίξουν με την ίδια ατμόσφαιρα έναστρου ουρανού που χαρακτηρίζει το ντεμπούτο τους, το αποτέλεσμα δεν ανταποκρίνεται πλήρως στις προσδοκίες. Συνεχίζουν, βέβαια, να παίζουν indie με post-rock ενορχηστρωτικά ευρήματα, post-punk διάθεση και εικονοπλαστική προσέγγιση, οπότε το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε παρά να είναι θελκτικό στο αυτί. Μεμονωμένες οι συνθέσεις είναι το δίχως άλλο όμορφες, ωστόσο το γεγονός ότι παίζουν αποκλειστικά με τις ελεγειακές ή ειδυλλιακές ατμόσφαιρες και αμελούν να δώσουν μια ποικιλομορφία στον ήχο τους τις κάνει να χάνουν σε βάθος. Ένα βάθος που θα προσδιδόταν εύκολα αν δεν υπήρχε φερ' ειπείν η προσκόλληση στο ρομποτικό (sic) drumming, το οποίο καταντά σε στιγμές απλοϊκό.

Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, το άλμπουμ των Electric Litany κρύβει και πολλά θετικά μέσα του. Δεν θα μπορούσε και να μην έκρυβε, άλλωστε, με δεδομένη την ποιότητα του συγκροτήματος. Μια ποιότητα η οποία με έκανε απαιτητικό, εξ' ου και η αυστηρότητα της κριτικής. Δεν θα ξεχάσω, όμως, ότι η σπαραξικάρδια φωνή του Αλέξανδρου Μιάρη ανεβάζει επίπεδο στο άλμπουμ. Δεν θα ξεχάσω ότι η μονοτονία σπάει σε στιγμές από μερικά πραγματικά όμορφα κομμάτια, όπως το "The Soul Remembers Everything", όπου φαίνεται πώς μερικές επιρροές παραδοσιακής μουσικής μπορούν να γίνουν το αλατοπίπερο της dream pop ή το "Farewell (To Setting Flowers)" που κλείνει τον δίσκο και το πιάνο του είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτο.