Αρκετοί (μεταξύ αυτών και εγώ) θα έχουν ακουστά το όνομα Ektomorf, χωρίς ωστόσο να έχουν έρθει σε επαφή με τη μουσική τους. Η δική μου έγινε με αυτόν εδώ τον δίσκο με το πολυχρησιμοποιημένο όνομα "Outcast".
Οι Ektomorf αφορούν μια παρέα 4 ατόμων από την Ουγγαρία που δημιουργήθηκε το 1994 από τα αδέρφια Zoltan και Csaba Farkas και είναι αποφασισμένοι να αφήσουν το στίγμα τους στη metal μουσική, επηρεασμένοι από το thrash metal, το hardcore, το punk και τα παραδοσιακά στοιχεία της μουσικής των γύφτων, μιας και οι Farkas ανήκουν στη φυλή των Roma. Έχοντας ήδη κυκλοφορήσει τέσσερις δίσκους, τους ανακαλύπτει η Nuclear Blast με την οποία βγάζουν ακόμα δύο δίσκους, ένα live cd / dvd και προσφάτως το "Outcast".
Έχοντας λίγη επαφή με το είδος της μουσικής που πρεσβεύουν οι Ektomorf, στο συγκεκριμένο δίσκο μπορώ να πω πως αποτυπώνεται με τον καλύτερο τρόπο η περιγραφή της μουσικής τους ταυτότητας στον πρόλογο. Hardcore και thrash έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο με αρκετά riffs να φέρνουν στο νου τις ένδοξες στιγμές των Sepultura και των Soulfly. Η σύγκριση μεταξύ τους αναπόφευκτη, αλλά για αρκετούς λόγους άσκοπη. Οι μεν Sepultura, πηγαίνοντας από το κακό στο χειρότερο, έχουν εδώ και αρκετό καιρό δυσαρεστήσει τους πολυπληθείς οπαδούς τους και μόνο ένα reunion με τους αδερφούς Cavalera ίσως τους σώσει. Για τους δε Soulfly κάτι τέτοιο πιθανόν και να σημάνει το τέλος τους. Σε αυτό εδώ το σημείο έρχονται οι Ektomorf να εκμεταλλευτούν τις καταστάσεις και με τη βοήθεια μιας τόσο ισχυρής εταιρείας, όπως η Nuclear Blast, να εδραιωθούν στο χώρο.
Όλα τα κομμάτια έχουν την τάση να σε παρασύρουν σε ένα ξέφρενο headbanging. Λίγα είναι αυτά που ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα, όπως τα "Outcast", "Ambush In The Night", "Who Can I Trust". Η χρήση παραδοσιακών οργάνων, π.χ. sitar, διευρύνει το μονοδιάστατο της υπόθεσης και αποτελεί σήμα κατατεθέν των Ektomorf. Η παραγωγή θα μπορούσε να είναι καλύτερη, μιας και στο σύνολο του ο δίσκος σε αυτό το κομμάτι μας γυρνάει αρκετά χρόνια πίσω. Θα μπορούσε να είναι επιλογή του συγκροτήματος σε μια προσπάθεια να ακουστεί πιο cult, διατηρώντας πάντα τις επιφυλάξεις μου. Η επιλογή της διασκευής ενός κομματιού των Prodigy, αν και ριψοκίνδυνη, κρίνεται απόλυτα επιτυχημένη εκ του αποτελέσματος.
Ένας δίσκος Sepultura meets Soulfly προσωπικά δε μου προκαλεί πλέον καμία εντύπωση. Για τους λάτρεις του είδους και των συγκεκριμένων συγκροτημάτων θα αποτελέσει ένα ασφαλές καταφύγιο μέχρι να βρεθεί κάτι καινούριο. Δεν πρόκειται για τον δίσκο της χρονιάς, ούτε καν του μήνα, απλώς για έναν καλό δίσκο με ενδιαφέρουσες και groovάτες ιδέες.
Υ.Γ.1: Άραγε ο Daniel Tozser να ακούει Ektomorf;
Υ.Γ.2: Επί τη ευκαιρία, όσοι ασχολούνται με κινηματογράφο και ταινίες γενικότερα, ας δουν τo ουγγρικό "Fateless".
