Ektomorf

Η περιγραφή που ανέκαθεν ακολουθούσε τους Ektomorf ήταν: «η ουγγρική απάντηση στους Soulfly». Εγώ πάλι ήθελα να 'ξερα ποιός κάνει τόσο χαζές ερωτήσεις. Γιατί δεν μπορώ να δεχθώ το ενδεχόμενο να έχει ξενερώσει κάποιος από την μουσική φλυαρία του Max Cavalera των τελευταίων ετών, βρίσκοντας λύση στη Γ' διαλογής απομίμηση των Βραζιλιάνων που ακούει στο όνομα Ektomorf.

Αν και δεν είχα ακούσει παρά μόνο μικρά αποσπάσματα από τις προηγούμενες δουλειές τους, δεν θυμάμαι να είχα ποτέ τόσο αρνητική άποψη για αυτή την μπάντα. Το grooveάτο χοροπηδάδικο ύφος τους συνδύαζε με σχετική επιτυχία τους Soulfly και τους Sepultura του "Roots" με ολίγη από το εναλλακτικό κοπάνημα των Korn και Coal Chamber, χωρίς βέβαια να διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας ή ποιότητας σε καμία περίπτωση. Το "Black Flag" είναι ο όγδοος δίσκος των Ούγγρων, ο οποίος θα μετατρέψει την απλή αδιαφορία μου για αυτούς σε αντιπάθεια, περιέχοντας κουραστικά προβλέψιμη, επίπεδη και ανέμπνευστη μουσική.

Το άλμπουμ αποτελείται από δεκατρία κομμάτια (συν μία διασκευή) που κινούνται κατά το πλείστον στα προαναφερθέντα μοτίβα, ενώ η μεγαλύτερη διαφοροποίηση γίνεται με κάποια ψήγματα μεταλλίζοντος hardcore στο στυλ των Pro-Pain (βλ. "Fuck Your God"). Εντονότερες από κάθε άλλη φορά είναι οι αναφορές στη μεσαία -και χειρότερη- περίοδο των Machine Head, τόσο στη χρήση πανομοιότυπης τονικότητας στις κιθάρες όσο και στα φωνητικά που μοιάζουν να ανήκουν σε έναν ευνουχισμένο Robb Flynn με τσιγγάνικη προφορά επιπέδου Eugene Hütz.

Αυτό, πάλι, αδυνατώ να το κατανοήσω... Επιχειρείς να ακολουθήσεις τα βήματα των Soulfly, Sepultura και Machine Head και καταλήγεις να κοπιάρεις τα πιο αποτυχημένα αυτών, βγάζοντας ένα αποτέλεσμα χειρότερο κι απ' τα "Conquer", "Nation" και "Supercharger" μαζί. Πάρτε για παράδειγμα το single "Unscarred" ή το "Feel Like This", που δεν είναι τίποτα παραπάνω από κακοφτιαγμένες αντιγραφές αναμασημάτων άλλων συγκροτημάτων. Μηδέν.

Και σαν να μην έφτανε που οι συνθέσεις είναι υπερ-απλουστευμένες και παρόμοιες μεταξύ τους σε βαθμό που δεν τους δίνεις καν σημασία, καλύπτονται και από αντίστοιχα απλοϊκούς στίχους, με συνέπεια το συνολικό αποτέλεσμα να βυθίζεται στην απόλυτη μετριότητα...

Το κλείσιμο με τη διασκευή στο "The Pretender" των Foo Fighters απλά χειροτερεύει τα πράγματα, ολοκληρώνοντας με τον χειρότερο τρόπο έναν δίσκο που ξέρω ότι δεν υπάρχει λόγος να ξαναπλησιάσω ποτέ. Σε αντίθεση με τον τίτλο του, το "Black Flag" με αναγκάζει να υψώσω λευκή σημαία αν τυχόν έρθω αντιμέτωπος μ’ αυτό στο μέλλον, εγκαταλείποντας περαιτέρω προσπάθειες και απλά εκλιπαρώντας για έλεος.