Edward Sharpe And The Magnetic Zeros

PersonA

Community Music (2016)
Από την Βάσω Καραντζάβελου, 13/06/2016
Οι χίπηδες έγιναν κυριλέ με μία μουσική στροφή που δεν πείθει
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Όσο κι αν δε συμπαθείς τα χιπιλίκια, δεν μπορείς να αρνηθείς ότι οι Edward Sharpe And The Magnetic Zeros είναι ένα ενδιαφέρον και ταλαντούχο project. Η κολλεκτίβα από το Λος Άντζελες ξεκίνησε ως τρόπον τινά "θρησκευτική σέχτα", εμπνευσμένη από μία λογοτεχνική προσπάθεια του τραγουδιστή, Alex Ebert. Ηγέτης-μεσσίας είναι ο Edward Sharpe, κάτι σαν alter ego του Ebert, και οι πιστοί ακόλουθοι με τον τίτλο Magnetic Zeros είναι ουσιαστικά η μπάντα που τον πλαισιώνει. Κατά καιρούς έχουν περιοδεύσει σε όλα τα μεγάλα φεστιβάλ παρασύροντας ακόμη και τους πιο δύσπιστους σε αυτή την fun μουσικοθεατρική προσέγγιση της ψευτο-ψυχεδέλειας που προσφέρουν, έχουν κυκλοφορήσει τρία άλμπουμ με βασικό κορμό πάντα την indie folk, διανθισμένη με gospel, πολυφωνικά, μια δόση αγνής χαρούμενης pop και έφτιαξαν κάτι που μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει "psychedelic folk".

Με ένα πρώτο βλέμμα στο εξώφυλλο του δίσκου διακρίνεις πως κάτι έχει αλλάξει. Το όνομα του Edward Sharpe είναι διαγραμμένο (όχι σβησμένο, αλλά σκόπιμα crossed out). Κήρυξαν οι Magnetic Zeros ανταρσία και δήλωσαν "non serviemus"; Μπα, δεν συνέβη κάτι τόσο επικό, απλά ο Ebert αποφάσισε πως δεν χρειαζόταν πλέον το προσωπείο του Sharpe για να μιλήσει, η ύπαρξή του δεν εξυπηρετούσε την εξέλιξη του δίσκου και του συγκροτήματος γενικά, οπότε γιατί να μην τον σκοτώσουμε; Εκτός απ' την φανταστική περσόνα - καθοδηγητή, από το συγκρότημα έφυγε -με έναν αρκετά δραματικό τρόπο- και η βασική τραγουδίστρια, Jade Castrinos. Μετά από αυτές τις εσωτερικές ανακατατάξεις, οι Magnetic Zeros κυκλοφόρησαν τον τέταρτο δίσκο τους, "PersonA" και θα αλλάξει την όποια εικόνα είχες σχηματίσει γι' αυτά τα σύγχρονα παιδιά των λουλουδιών.

Για πρώτη φορά στην εννιάχρονη πορεία τους αποφασίστηκε να συγκεντρωθούν όλα τα μέλη σε μία αίθουσα κάπου στη Νέα Ορλεάνη και να ηχογραφήσουν μαζί το καινούργιο υλικό. Από την αρχή διακρίνεται η ριζικά διαφορετική κατεύθυνση συγκριτικά με τις προηγούμενες δουλειές τους: πιάνο, πνευστά, jazz επιρροές, χαμηλής τάσης μελωδίες, εμβόλιμη ωμή folk. Mid-tempo επιφανειακοί πειραματισμοί σε ένα στιχουργικό μοτίβο πολύ πιο ώριμο απ' ό,τι έχουμε ακούσει μέχρι τώρα, με θέματα που ξεφεύγουν από τα κλασικά αγάπη, ειρήνη, μουσική, αδελφοσύνη, παραλίες, ελέυθερος έρωτας, boho life forever. Το "Lullaby" είναι εμπνευσμένο - αφιερωμένο στην κόρη του Ebert, το "Wake Up The Sun" είναι μία δήλωση απόρριψης προς την οργανωμένη θρησκεία, το "Let It Down" μία ωδή στις όμορφες περασμένες εποχές του αγνού έρωτα (αχ).

Η ποιότητα των στίχων μπορεί να χαράζει νέους δρόμους, η μουσική βέβαια περνά σε δεύτερη μοίρα. Η ολόφρεσκη ταυτότητα των Magnetic Zeros είναι αρκετά ανιαρή και ρηχή, παρά την εμφανή διάθεση για πειραματισμό. Τα φωνητικά του frontman έχουν βελτιωθεί αισθητά, αδυνατούν όμως να καλύψουν το τεράστιο κενό της απουσίας της Castrinos, οι πινελιές που έκαναν τον ήχο της μπάντας να ηχεί τόσο γλυκά, όπως το ακορντεόν και η φυσαρμόνικα, απουσιάζουν σχεδόν ολοκληρωτικά και αυτή η τζαζ στροφή μοιάζει υπερεπιτηδευμένη. Αν είχες αμφιβολίες για την αυθεντικότητα του σχήματος κατά την ανέμελη, νεομποέμ εποχή του, τώρα ήρθε η στιγμή να αναπολήσεις εκείνες τις μέρες. Ο Ebert, κινητήριος μοχλός του όλου εγχειρήματος, έχει δείξει αρκετές φορές τις εφευρετικές τεχνικές του στο μάρκετινγκ, ξεκινώντας από την πρωτότυπη σύλληψη της ιδέας για μία μουσική κολλεκτίβα με επίκεντρο έναν ήρωα - σωτήρα (τον ίδιο) και φτάνοντας ως τη μοναδική, τρόπον τινά πνευματική, σύνδεση με το κοινό στα live.

Πιθανόν η απώλεια της co-frontwoman να άνοιξε τον δρόμο για μουσικό επαναπροσδιορισμό, αυτήν τη φορά σε jazz ύφος κι όχι με τα πλέον αγνά κίνητρα, αφού το είδος φαίνεται να επιστρέφει για τα καλά στο mainstream στερέωμα. Μήπως η συμβολική «διαγραφή» του Edward Sharpe δηλώνει την νεοευρεθείσα ενότητα και ισορροπία, χωρίς κάποιον να ηγείται; Μήπως το "PersonA" είναι το πρώτο βήμα για να γίνουν οι Magnetic Zeros εκ νέου trend, αφήνοντας πίσω, τουλάχιστον για την ώρα, το μανδύα του θεατράλε δον κιχοτικού καραβανιού; Νοστάλγησε το νεοχιπισμό όσο προλαβαίνεις. Τουλάχιστον τότε μας έδιναν εύθυμη, ηλιόλουστη indie folk. Σήμερα έχουμε ένα άλμπουμ πεζό και ανειλικρινές, με ήχους που έχουν ακουστεί αρκετές εκατοντάδες φορές και θα ξανακουστούν άλλες τόσες.

  • SHARE
  • TWEET