Edguy

Το 2006 μπαίνει με τον καλύτερο τρόπο για τους οπαδούς των Edguy αφού με την αυγή του έτους κυκλοφορεί η νέα δουλειά των Γερμανών, "Rocket Ride". O Tobias Sammet και η παρέα του μας έδειξαν τις προθέσεις τους μέσα στην προηγούμενη χρονιά με το EP "Superheroes" (κριτική εδώ). Το "Superheroes" λοιπόν ήταν, όπως αποδεικνύεται, ο καλύτερος σύνδεσμος μεταξύ του προηγούμενου album των Edguy "Hellfire Club" και του "Rocket Ride".

Όποιος περίμενε ένα ακόμα τυπικό Edguy album γεμάτο από metal riffs και κομμάτια δομημένα με εμπορική προοπτική αλλά και πιασάρικες μελωδίες στηριγμένες στη χαρακτηριστική φωνή του κυρίου Sammet μάλλον τελικά είχε δίκιο. Αυτοί πάλι που περίμεναν ένα album με περισσότερα μουσικά στοιχεία αλλά και νέους πειραματισμούς στον ήχο των Edguy, μια πιο ολοκληρωμένη παραγωγή αλλά και πιο πλούσιες ενορχηστρώσεις, και αυτoί είχαν δίκιο τελικά.

Οι Edguy πραγματικά βρίσκουν την απόλυτη ισορροπία ανάμεσα στο παρελθόν τους που τους έκανε τόσο αγαπητούς στη χώρα μας αλλά και το μέλλον τους, όπως αυτοί επιθυμούν να είναι. Το "Superheroes" είναι αλήθεια ότι είχε μια rock διάθεση που μπορεί να δυσαρέστησε τους οπαδούς του power metal που πρεσβεύουν οι Edguy. Αυτή η rock διάθεση είναι διάσπαρτη και στο "Rocket Ride", χωρίς όμως να αλλοιώνει τον melodic power metal χαρακτήρα του. Το "Sacrifice" άλλωστε το οποίο ανοίγει τον δίσκο αποτελεί μια κλασσικότατη σύνθεση των Γερμανών η οποία πιθανότατα να αποτελεί και την έναρξη των live εμφανίσεων του group στην περιοδεία για το "Rocket Ride", η οποία με τα τωρινά δεδομένα δε θα περάσει από τη χώρα μας αν και ο Jens Ludwig (κιθάρα) υπόσχεται το αντίθετο.

Οι μουσικές αναζητήσεις των Edguy είναι εμφανέστατες μετά το πέρας των "Rocket Ride" και "Wasted Time", που δεν ξεφεύγουν από το ίδιο πνεύμα με το "Sacrifice". To "Matrix" είναι μακράν το πιο πειραματικό κομμάτι του album, με εναλλαγές έντασης και συναισθήματος, χωρίς βέβαια να είναι και το κομμάτι - έκπληξη του δίσκου αφού αυτόν τον τίτλο τον έχουν δικαιωματικά τα "Save Me" και "Trinidad". Αν το "Superheroes", που υπάρχει και στο "Rocket Ride" ασφαλώς, παραξένεψε με την αισθητική του πριν μερικούς μήνες, η reggae ατμόσφαιρα και η καταπληκτική προσέγγιση του είδους από τον Sammett στα φωνητικά του "Trinidad" με άφησαν πραγματικά άφωνο. Το μόνο που μου ήρθε στο μυαλό είναι ο όρος beach metal.

Η μεγαλύτερη όμως έκπληξη για μένα είναι το "Save Me". Πραγματικά δε θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ ένα κομμάτι σαν και αυτό σε κάποιο από τα προηγούμενα album των Edguy. Η παραδοχή όμως του group ότι δε θέλει πια να θάβει τραγούδια που για κάποιους είναι έξω από τη στενή έννοια του power metal αλλά αυτό που προέχει είναι να γράφει καλά τραγούδια είναι ο βασικός λόγος για μια hair metal, η ακόμα και AOR κατά την προσωπική μου άποψη, μπαλάντα, που μοιάζει να απελευθερώνει πλέον το group από τα στεγανά στα οποία κινούταν μέχρι σήμερα. Αν σκεφτεί κανείς μάλιστα ότι το "Save Me" διαδέχεται ένα πάρα πολύ καλό κλασικό metal κομμάτι όπως το "Catch Of The Century" τότε γίνεται αντιληπτό ότι οι Εdguy μπορεί να μην άλλαξαν μουσική πορεία αλλά σίγουρα άρχισαν να ανοίγουν λίγο περισσότερο τους μουσικούς τους ορίζοντες.

Χαρακτηριστικό του "Rocket Ride", όπως και των προηγούμενων albums, η τρέλα που βγάζει στο μικρόφωνο ο Tobias και η οποία μοιάζει ανεξέλεγκτη στο τέλος του "Catch Of The Century". Η παραγωγή του album είναι αυτή που κάνει τη διάφορα, με τον Sascha Paeth (Kamelot, Rhapsody κ.α.) να συνδυάζει τις γνώσεις και τις δυνατότητες του με τη μουσική των Edguy σε ένα αρτιότατο ηχητικά αποτέλεσμα.

Η σύγκριση με προηγούμενες δουλειές των Edguy θα ήταν καλύτερο να αποφευχθεί, αφού το group μοιάζει πολύ ζωντανό και γεμάτο κέφι για μια νέα αρχή, βασισμένη πάντα σε ότι το έχει κάνει γνωστό. Μια πολύ καλή επιλογή για τους metal οπαδούς, μια αρκετά hard επιλογή για τους οπαδούς του rock (ε, αυτό έλειπε...) και μια καλή αρχή της νέας χρονιάς για όλους.