Edguy

Είχα προβληματισμούς για το δισκογραφικό μέλλον των Edguy και το είχα εκφράσει μέσω ενός δημοσίου γράμματος προς τον Tobias Sammet, όταν κυκλοφόρησε το τελευταίο τους άλμπουμ. Αφενός, είχα την αίσθηση πως ένα τρίτο σερί μέτριο / κακό άλμπουμ θα έβγαζε τους Γερμανούς τελείως εκτός πλάνου, αφετέρου δεν κρύβω πως δεν είχα καμία υψηλή προσδοκία για τη νέα τους δουλειά. Ίσως για αυτό μου άρεσε το "Space Police - Defenders Of The Crown". Ίσως πάλι γιατί βρήκα το άλμπουμ αρκούντως διασκεδαστικό και αυτή -καλώς ή κακώς- είναι όποια απαίτηση έχω από τους Edguy πλέον.

Ο Sammet εδώ και χρόνια με τους Edguy διασκεδάζει να παριστάνει τον... διασκεδαστή. Αρνείται να μιζεριάσει, αρνείται να μπει στο τριπάκι να το παίξει «βαρύς κι ασήκωτος», επιζητώντας credits από την πλειονότητα των metal οπαδών και συνεχίζει να ποντάρει στο ιδιαίτερο χιούμορ του, που είναι μεν καυστικό, αλλά δεν φτάνει στα προκλητικά ως άκομψα επίπεδα των Steel Panther. Μουσικά, όπως ο ίδιος έχει αναφέρει, μπορεί να θεωρεί δυσδιάκριτα τα στοιχεία που διαχωρίζουν ένα hard rock δίσκο από έναν metal δίσκο, όμως η αίσθησή μου είναι πως μετά το πολύ ωραίο "Rocket Ride" «μάσησε» να κινηθεί περεταίρω προς έναν hard rock ήχο που φαινόταν να αποτελεί τη φυσική συνέχεια του ήχου της μπάντας.

Το νέο άλμπουμ μοιάζει να επιστρέφει πίσω σε εκείνο το σημείο και να ακολουθεί τον δρόμο που θα έπρεπε ίσως να είχε πάρει από τότε. Αρχικά, το εξώφυλλο -τα χρώματά του και η comic αισθητική- παραπέμπει στο αντίστοιχο του "Rocket Ride", ενώ και στο μουσικό επίπεδο η ζυγαριά γέρνει πάλι περισσότερο προς τα hard rock στοιχεία, παρά προς την power metal τεχνοτροπία. Εκ του αποτελέσματος, είναι εμφανές -για μένα τουλάχιστον- πως αυτός ο ήχος ταιριάζει πλέον περισσότερο στον Tobi και την παρέα του.

Τα δύο πρώτα δείγματα που επέλεξε να δώσει η μπάντα στη δημοσιότητα είναι ενδεικτικά των δύο προσεγγίσεων που προσπαθεί να ισορροπήσει στη μουσική των Edguy ο Sammet. Στο "Sabre & Torch" έχει ένα πολύ δυναμικό metal χιτάκι με δυνατά riff και maidenικό refrain, ενώ στο "Love Tyger" επιστρατεύει την χαλαρή πλευρά για μια σύνθεση αισθητικής και θεματολογίας πιο κοντά στους The Darkness π.χ. παρά στο power metal.

Δεν λείπουν τελείως οι προσπάθειες να ανέβουν κάπως οι ταχύτητες (με χρήση δίκασης), θυμίζοντας λίγο από το παρελθόν της μπάντας, όπως στα "The Realms Of Baba Yaga" και "Shadow Eaters", αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι και τίποτα το συγκλονιστικό, ενώ δείχνουν να τα καταφέρνουν καλύτερα χρησιμοποιώντας ξανά το συνθετικό καλούπι «επιτυχιών» όπως τα "King Of Fools" και "Superheroes", στο "Space Police". Το έτερο ομώνυμο τραγούδι "Defenders Of The Crown" (άλλη πρωτοτυπία κι αυτή) είναι επίσης αρκετά ωραίο, σε πιο 80s metal μοτίβο και ξεχωρίζει για το κλασσικό σημείο που είμαι σίγουρος πως ο Sammet θα ξεχειλώνει στις συναυλίες παίζοντας με το κοινό.

Ξεχωριστή στιγμή στο άλμπουμ είναι η διασκευή στο "Rock Me Amadeus" των Falco όπου ο Sammet δείχνει να αποτείνει περιπαικτικό φόρο τιμής στον Mike Patton και τον David Draiman μέσω του verse, ενώ τα cheesy πλήκτρα και το ανάλαφρο της όλης σύνθεσης δείχνουν να κολλάνε με την αισθητική των Edguy. Πέραν αυτού, οι καλύτερες στιγμές του άλμπουμ κατ' εμέ βρίσκονται στα "Alone In Myself" και "The Eternal Wayfarer", με το πρώτο να πρόκειται για μια ωραία μπαλάντα, αρκετά Whitesnake και με κάποια pop στοιχεία, αλλά με όμορφη συνολικά προσέγγιση, ειδικά στα φωνητικά. Το δεύτερο αποτελεί την μακροσκελή mid tempo σύνθεση που κλείνει το άλμπουμ με πομπώδη χαρακτηριστικά πλήκτρα της μπάντας, ενδιαφέρουσα ενορχήστρωση, ωραίες πολυφωνίες και γενικά ενδιαφέροντα στοιχεία.

Με το "Space Police - Defenders Of The Crown" δεν έχουμε ούτε καμία μεγάλη επιστροφή από τους Edguy, ούτε φυσικά ένα άλμπουμ που μπορεί να μπει στις καλύτερες στιγμές της δισκογραφίας της μπάντας ή του Sammet, αλλά πρόκειται για μια δουλειά που ξεπερνά με ευκολία τις δυο προηγούμενες δουλειές της, δίνοντας τέλος σε μια κατηφορική πορεία που είχε πάρει το συγκρότημα δισκογραφικά.

Κυρίως, πρόκειται για ένα άλμπουμ που αν το προσεγγίσεις και το αντιμετωπίσεις σωστά, θα σου προσφέρει αυτό ακριβώς για το οποίο είναι φτιαγμένο. Απλή, μη επιτηδευμένη διασκέδαση, μέσω ωραία παιγμένης, παραδοσιακής hard / heavy μουσικής προσέγγισης και συνθέσεων που αν μη τι άλλο ούτε αντιγράφουν, ούτε ακούγονται πιο προβλέψιμες από τα αποτελέσματα της τελευταίας αγωνιστικής της Super League.