Ed Alleyne-Johnson

Symphony

Wingspan (2008)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 28/04/2009
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ο Ed Alleyne-Johnson υπήρξε βιολιστής των New Model Army για ένα φεγγάρι, αλλά ακόμα και οι σκληροπυρηνικότεροι «ροκάδες» ανάμεσά μας δε θα τον θυμούνται για αυτό του το επίτευγμα. Αντίθετα, κανένας μάλλον δε θα ξεχάσει το πόσο εντυπωσιακά μπήκε στη ζωή μας κάπου στα 1992 με το "Purple Electric Violin Concerto" και πιο συγκεκριμένα την υπέροχη σύνθεσή του: "Oxford Suite". Μία σύνθεση που έκτοτε δεν έχει σταματήσει να ακούγεται στο ραδιόφωνο, συχνά δυστυχώς υποβιβασμένη σε μουσικό χαλί πάνω στο οποίο όλο και κάποιος ραδιοφωνικός παραγωγός με λάγνα φωνή (ποδο)πατάει για να δημιουργήσει «ατμόσφαιρα».

Το πιο σημαντικό στοιχείο που χρειάζεται κανείς να ξέρει για να γνωρίσει τον Ed Alleyne-Johnson είναι ο τρόπος που προσεγγίζει την Τέχνη. Δεν είναι μόνο το ότι είναι απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών, ούτε ότι το ηλεκτρικό βιολί που χρησιμοποιεί είναι ιδιοκατασκευή που ο ίδιος υποστηρίζει ότι έχει σκαλίσει με κουζινομάχαιρο. Το πιο αυθεντικά ασυμβίβαστο είναι ότι τόσο από τις ημέρες του ως φοιτητής στην Οξφόρδη, όσο και κατά τη διάρκεια της σύντομης εμπορικής επιτυχίας του, αλλά και μέχρι σήμερα, ο Johnson παραμένει ένας περιπλανώμενος μουσικός που παίζει στους δρόμους διαφόρων πόλεων της Βρετανίας, χαρίζοντας τη μουσική του στους περαστικούς, με μοναδικό αντίτιμο ένα χειροκρότημα και ό,τι αυτοί προαιρούνται.

Στο "Symphony" ο Johnson αφήνει κατά μέρους τη συνήθειά του να ηχογραφεί τα άλμπουμ του ζωντανά στο στούντιο με όλους τους ήχους να προέρχονται από το βιολί με χρήση loops. Παρά το γεγονός ότι και με αυτόν τον τρόπο έβγαζε πολυεπίπεδο ήχο και βάθος στη μουσική του, η επιδίωξή του να προσεγγίσει την κλασική μουσική (πάντα βέβαια από τη new age αισθητική που τον διακρίνει) τον οδηγεί στο να πλαισιώσει το πρωτεύον όργανο και με άλλα, όπως synthesizer, μαντολίνο, κρουστά, μπάσο και κιθάρα, όλα παιγμένα βεβαίως από τον ίδιο. Φυσικά ο τόσο ιδιοσυγκρασιακός ήχος του 5-χορδου μοβ βιολιού, με το χαρακτηριστικό distortion, παραμένει κυρίαρχος.

Η πρώτη τετραμερής σύνθεσή του, "Symphony No1 In G Minor", είναι και αυτή που τον φέρνει πιο κοντά στην κλασική αλλά και την αναγεννησιακή ή την κέλτικη μουσική. Κρατάει τη συνηθισμένη του τακτική να επιλέγει μία μελωδία ως βασική και να «παίζει» γύρω από αυτή, επανερχόμενος πάντα στο κεντρικό μοτίβο. Η Συμφωνία αυτή έχει και την ιστορία της, καθώς ήταν ένα παλαιό χρέος προς τον πατέρα του που πάντα του ζητούσε να του συνθέσει μία ως δώρο. Καθώς διαγνώσθηκε με καρκίνο το 2007, η απόφαση δεν έπαιρνε περαιτέρω αναβολή και τελικά αυτή του η ηχογράφηση θα συνόδευε τον πατέρα του μέχρι τις τελευταίες του στιγμές.

Στα υπόλοιπα έξι κομμάτια του δίσκου επανέρχεται στο πιο γνώριμο ύφος του, πλησιάζοντας περισσότερο τα new age και rock τοπία του παρελθόντος. Από αυτά ξεχωρίζει το "Last Forever", που σε σημεία φαίνεται ως μία πιο «ανάλαφρη» εκδοχή του "Oxford Suite", και το πιο σκοτεινό "Dawn Of A Darker Day".

Μελωδικός, ατμοσφαιρικός και ταξιδιάρικος, ο Ed Alleyne-Johnson του "Symphony" συνεχίζει να κάνει αυτό που μόνο αυτός μπορεί, για όσους πιστούς ακολουθούν την πορεία του - και εύχομαι αυτοί να μην είναι λίγοι.

  • SHARE
  • TWEET