Eclipse

Paradigm

Frontiers (2019)
Από τον Σπύρο Κούκα, 19/11/2019
Το πρώτο πραγματικό στραβοπάτημα των Σουηδών συμβαίνει για λόγους που δεν είναι καθαρά μουσικοί
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Μια αρχή που προσπαθώ να ακολουθώ κάθε φορά που καλούμαι να παρουσιάσω μια νέα κυκλοφορία, είναι η αποστασιοποίηση από πράγματα και καταστάσεις που, λόγω θυμικού και προσωπικών βιωμάτων, θα οδηγούσαν σε ένα κείμενο γεμάτο υποκειμενικότητες. Ωστόσο, μονάχα εύκολο δεν είναι αυτό, καθώς πολλές φορές η ουσία μιας κυκλοφορίας κρύβεται ακριβώς εκεί, στο πώς θα την αντιμετωπίσει κάποιος και για ποιους λόγους.

Προσπερνώντας τη γενικόλογη εισαγωγή (της οποίας τον λόγο θα καταλάβετε στη συνέχεια), οφείλω να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα εξ αρχής. Θεωρώ τους Eclipse μια σημαντικότατη μπάντα του μελωδικού hard & heavy ήχου, με πολλές από τις δουλειές τους να τις έχω εκτιμήσει δεόντος τον καιρό που κυκλοφόρησαν, αλλά και ακολούθως (ειδικά το πιο μεταλλικό "Bleed And Scream"). Ταυτόχρονα, ο Erik Martensson, ο κυριότερος υπεύθυνος της μουσικής των Eclipse, είναι ένας ιδιαίτερα πολυπράγμων μουσικός, με συμμετοχές και συνεργασίες σε μελωδικά project που μας χάρισαν εξαιρετικές στιγμές στο είδος που υπηρετούσαν, οπότε κάθε κριτική που αφορά την έλλειψη ιδεών ή τη μειωμένη παραγωγικότητα πάει κατευθείαν στον κάλαθο των αχρήστων.

Γιατί, όμως, τα αναφέρω όλα αυτά, αντί να παρουσιάζω το νέο, επετειακό υλικό (μιας και η μπάντα συμπληρώνει 20 χρόνια στο χώρο) του έβδομου κατά σειρά Eclipse δίσκου; Μα, προφανώς, γιατί θεωρώ πως το πρώτο πραγματικό «στραβοπάτημα» τους μόλις συνέβη, με ξεκάθαρες αιτίες και όχι κολακευτικούς χειρισμούς από πλευράς της εταιρείας τους, αλλά και των ιδίων. Άλλωστε, το ζήτημα δεν είναι στην προκειμένη αν το άλμπουμ είναι ευκολοάκουστο (που είναι), γεμάτο hooks και μελωδίες που σου μένουν (που ξεκάθαρα έχει), ή αν προβληματίζει σε θέματα παραγωγής/μίξης/ήχου (σε καμία περίπτωση).

Με γνωστό, ωστόσο, το ζήτημα που έχει προκύψει σχετικά με την εμφανή αντιγραφή ενός τραγουδιού των Revolution Renaissance (project του Timo Tolkki), εγείρονται μερικά ερωτήματα σχετικά με το κατά πόσο έχουν εκλείψει (you see what I did here) οι πρωτότυπες ιδέες στο σύγχρονο hard rock/heavy metal ήχο και κατά πόσο ως ακροατές είμαστε διατεθειμένοι να «ανεχθούμε» τόσο εμφανή «δάνεια» στα νέα τραγούδια που ανακαλύπτουμε.

Αν θεωρήσουμε ως αξίωμα το γεγονός πως τίποτα δεν είναι προϊόν παρθενογένεσης στη μουσική, αυτές οι πρακτικές κάθε άλλο πρέπει να μας εκπλήσσουν ή να μας προβληματίσουν, αφού για κάθε μια φορά που οι εκάστοτε Eclipse επηρεάστηκαν «λίγο παραπάνω» από τα πεπραγμένα του Timo Tolkki, των Bon Jovi, του Gary Moore ή οποιουδήποτε άλλου, υπάρχει αντιστοίχως μια φορά που ο εκάστοτε Tolkki εμπνεύστηκε από τους Europe, τον Malmsteen ή τους Helloween και πάει λέγοντας. Οι επιρροές, καλώς ή κακώς, υπάρχουν και καθορίζουν κάθε καλλιτέχνη, ο οποίος τις φέρει μαζί του και συγκρίνεται με εκείνες, μέχρι τουλάχιστον το αποτέλεσμα της δουλειάς του και ο χρόνος τον ορίσει, αντίστοιχα, ως επιρροή για κάποιον νεότερο μουσικό.

Έτσι, το να κρίνουμε τους Eclipse ή τους όποιους Eclipse για το γεγονός αυτό, το οποίο μάλιστα ήταν αρκετά εμφανές σε ολόκληρη τη μέχρι τώρα πορεία τους (προς θεού, δεν είναι πρόσφατες οι αναφορές της μουσικής των Σουηδών στα Stratovarius/Revolution Renaissance/γενικότερα Tolkki πλαίσια, ούτε σε κάθε άλλη επιρροή τους) μοιάζει μάλλον άδικο, όταν προηγουμένως είχαμε πραγματοποιήσει αρκετές παραδοχές που τους δικαιολογούσε. Από την άλλη, όμως, όταν κάτι είναι τόσο εμφανές, όσο το rip-off του "The Masquerade" στο "Revolution Renaissance", που ακροατές, οπαδοί, αλλά ακόμη και ο ίδιος ο θιγόμενος καλλιτέχνης το επισημαίνει, ενώ και η «τυχαία» συγκυρία της ανάμειξης της συγκεκριμένης ιταλικής δισκογραφικής στην όλη υπόθεση (με την ίδια να έχει στις τάξεις της τους Σουηδούς, αλλά να έχει συνεργαστεί επί σειρά ετών και με τον Φινλανδό κιθαρίστα, με πιο πρόσφατο το Avalon project του, που κυκλοφόρησε νέα δουλειά φέτος) μάλλον λειτουργεί εναντίον τους, δημιουργώντας αρνητικές εντυπώσεις.

Μάλιστα, με την ιταλική εταιρεία να έχει πίσω της μια σειρά από κυκλοφορίες που σχεδόν απροκάλυπτα ποντάρουν στη νοσταλγία των ακροατών, δημιουργώντας project χαμηλής καλλιτεχνικής αξίας με συνεργασίες πάλαι ποτέ κραταιών ονομάτων (τα οποία δεν διστάζουν να παραφράσουν, αντιγράψουν, ή απλά κοπιάρουν ασύστολα παλαιότερες συνθέσες των ίδιων των συμμετεχόντων μουσικών ή και άλλων), η όλη κατάσταση «βρωμάει» εξαπάτηση, με την επιλογή του "The Masquerade" ως single απλά να ρίχνει, αναίτια, λάδι στη φωτιά. Σε ένα δίσκο, κιόλας, που εύκολα θα μπορούσε να υποστηριχθεί με την ίδια επιτυχία κάποια άλλη σύνθεση ως single, η επιλογή του συγκεκριμένου τραγουδιού φαντάζει ως θράσος ή αφέλεια.

Το δυστυχές είναι πως σε τέτοιες περιπτώσεις, το δίκιο καταλήγει να βρίσκεται με τον ισχυρό, οπότε οι Eclipse δύσκολα θα πληγωθούν ιδιαιτέρως από αυτήν την ιστορία αντιπαράθεσης με τον καλλιτεχνικά και ιστορικά τεράστιο, αλλά πλέον εμπορικά παρωχημένο (και με πληθώρα προβλημάτων υγείας) Tolkki. Άλλωστε, με το συνολικό υλικό του άλμπουμ να τους διατηρεί εντός των ποιοτικών ορίων που οι ίδιοι είχαν θέσει με τις προηγούμενες δουλειές τους, αλλά να μην κάνει τη διαφορά και να υπολείπεται στη σύγκριση με εκείνες, η όλη κατάσταση μοιάζει να επιβεβαιώνει το γνωμικό πως «κάθε δημοσιότητα είναι καλή δημοσιότητα». Το πώς θα διαχειριστεί, βέβαια, η κάθε πλευρά, τα οφέλη και τις συνέπειες αυτής της ιστορίας, είναι κάτι που μόνο ο χρόνος θα το δείξει.

  • SHARE
  • TWEET