Dysangelium

Ο δεύτερος δίσκος των Γερμανών Dysangelium, πέντε χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, "Thanatos Askesis", είναι μια κυκλοφορία που φροντίζει να αιχμαλωτίσει άμεσα τον ακροατή. Αρχής γενομένης από το ομολογουμένως εντυπωσιακό εξώφυλλο που δύσκολα θα αγνοήσει κάποιος, κάθε τι γύρω από το δεύτερο πόνημα της μπάντας, είναι μια επίθεση στις αισθήσεις. Οι οκτώ συνθέσεις συνολικής διάρκειας 41 λεπτών, φροντίζουν, μέσω μιας εξαίρετης παραγωγής, να κατακτήσουν τη θέση τους στα ηχεία όσων επίδοξων προσέλθουν, παρά μια ακόμη εντυπωσιακή χρονιά για το ιδίωμα.

Όπως συνέβη και στην αρχή του έτους με τους Barshasketh, η W.T.C. επιχειρεί μέσω άλλης μιας προσεγμένης προσθήκης στο δυναμικό της, να συνδράμει τα μέγιστα σε αυτό που ονομάζεται «ορθόδοξο» black metal. Η συγκεκριμένη συνιστώσα του ακραίου αυτού ιδιώματος, βασίζεται σε μια εντυπωσιακή σύνθεση mid tempo μελωδιών με καταιγιστικούς τυμπανιστικούς ρυθμούς, σε φωνητικά που επιδιώκουν να προσδώσουν μια θεατρική αύρα, μέσω των εναλλαγών καθαρών με πιο «σχιστών», ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που στις συνθέσεις εμφανίζονται και ιδιαίτερα καθαρά περάσματα που απέχουν παρασάγγας από τον πυρήνα του ιδιώματος. Αυτά, είναι κατά κύριο λόγο και όλα τα συστατικά που επιτρέπουν στο "Death Leading" να ξεχωρίζει από το πλήθος των φετινών κυκλοφοριών.

Αν υπάρχει μια αισθητή αδυναμία για μένα, αυτή εντοπίζεται εν μέρει στο γεγονός πως οι συνθέσεις αρκετά συχνά ακολουθούν μια πεπατημένη οδό. Ιδιαίτερα, σε μια χρονιά που οι Drastus κυκλοφόρησαν εντελώς αθόρυβα τον καλύτερο φετινό «ορθόδοξο» δίσκο, ενώ οι ίδιοι οι προπάτορες, έστω και προβληματικά, μας χάρισαν μια ακόμη ποιοτικότατη προσθήκη, ο ανταγωνισμός ήταν αν και μικρός, ιδιαίτερα ψηλός. Οι συνθέσεις, είναι όλες απόλυτα στοχευμένες και γεμάτες από όσα συνθετικά «κόλπα» αναζητεί κάποιος επίμονος ακροατής, απλά είναι λίγες οι φορές που κάνουν το βήμα παραπάνω. Μια ακόμη ιδιαιτερότητα που με προβληματίζει, είναι ο ρόλος των φωνητικών. Η δυναμική τους καθώς και ο τρόπος εκφοράς των πιο τελετουργικών περασμάτων, είναι όπως ακριβώς θα τον ήθελα, αλλά η χροιά (που παραπέμπει σε Nocturno Culto) και η ένταση τους, συχνά με αποσπά από τις συνθέσεις καθαυτές.

Πάραυτα, αμέσως μετά το πέρας της ορχηστρικής έναρξης, το "Fated" εισβάλλει εντυπωσιακά στα ηχεία. Το στίγμα δίνεται και ηχεί όπως θα ηχούσε η “Plaguewielder” εποχή των Darkthrone αν ήταν καλλιτεχνικό κτήμα κάποιας γαλλικής μπάντας. Το "Homo Larvalis" που ακολουθεί, είναι ίσως η πιο αντιπροσωπευτική σύνθεση του δίσκου. Εμβατηριακοί ρυθμοί, με μελωδίες που ακολουθούν αυτό το μοτίβο, και θρηνητικά φωνητικά, μέχρι που ένα έξυπνο mid tempo “Panzerfaust” μπάσιμο θα επιτρέψει στο κομμάτι να απογειωθεί. Όλες οι συνθέσεις του δίσκου, είναι έτσι χτισμένες που η δυναμική τους μοιάζει να αγωνιά να απελευθερωθεί σε κάποια ζωντανή εμφάνιση. Το ομότιτλο, είναι αρκούντως αγχωτικό και η απλότητά του είναι μια ενδιαφέρουσα πινελιά, μέχρι ο δίσκος να αποκαλύψει το καλύτερο δυνατό του πρόσωπο λίγο πριν το κλείσιμό του.

Οι τρεις τελευταίες συνθέσεις του "Death Leading" αποτελούν και τις κορυφαίες στιγμές του, καθώς είναι μπολιασμένες με όλο το συναίσθημα και την καταραμένη μεγαλοπρέπεια που αρμόζει σε μια τέτοια κυκλοφορία. Το "Through Henbane Nebula", θα θυμίσει ένα άλλο τραγούδι με τη λέξη "Nebula" στον τίτλο, αλλά αυτό δεν θα το εμποδίσει να είναι αρκούντως κινηματογραφικό. Το "Venus Inverse", όπως αποκαλύπτει και ο τίτλος του, είναι μια τελετουργία με μαυρομεταλλικό χαλί, η οποία λειτουργεί κυρίως ως προοίμιο του μεγαλεπήβολου φινάλε. Το "When Death And Devil Arise", είναι δομημένο έτσι, ώστε θυμίζοντας τους Watain του δεύτερου μισού της προηγούμενης δεκαετίας, μείον την προσήλωση των τελευταίων σε εύπεπτα αποτελέσματα. Τελετουργικό, οργισμένο, doom, το εν λόγω κομμάτι δεν φοβάται να φέρει τις δυσαρμονίες σε πρώτο πρόσωπο, με τρόπο που κοιτάει στα μάτια κάθε συγκρότημα της συνομοταξίας των Dysangelium.

Ειλικρινά μιλώντας, όσοι αρέσκονται σε αυτό το παρακλάδι, και αναζητούν ήχους στη λογική των Acherontas, Blaze Of Perdition, Merrimack, Chaos Invocation και κυρίως των Ascension, οφείλουν να μην προσπεράσουν το "Death Leading". Η δεύτερη προσπάθεια των Dysangelium, είναι μια ολοκληρωμένη προσπάθεια, που δεν διστάζει να αναμετρηθεί με την εμπροσθοφυλακή του ιδιώματος. Αν κάπου υστερεί, είναι πως διαθέτει αρκετά μουσικά «δάνεια» για να επιβληθεί, σε μια εποχή που οι καλές black metal κυκλοφορίες δεν σπανίζουν. Στην τελική όμως, εν μέσω του καταιγισμού που μαίνεται τόσο στο παρόν όσο και στον σύντομο ορίζοντα, οι Dysangelium δικαιωματικά κερδίζουν τη θέση τους στο ιδίωμα.