Dynfari

Myrkurs Er þörf

Aural Music/Code666 (2020)
Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 26/05/2020
Λιγότερο υπνωτικοί, εξίσου ατμοσφαιρικοί, οι Ισλανδοί Dynfari επιστρέφουν με ένα εξαιρετικά συμπαγή δίσκο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η τέταρτη δουλειά των Ισλανδών πριν από τρία χρόνια, "The Four Doors Of The Mind", ήταν μια πραγματικά εξαιρετική απόπειρα ατμοσφαιρικού post metal, με αρκετά δυναμική black metal επίστρωση. Δραστηριοποιούμενοι από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, οι Dynfari φρόντιζαν με κάθε δίσκο να εξελίσσουν την εκλεπτυσμένη αισθητική τους, μέχρι που, με το πιο πρόσφατο μέχρι φέτος, πόνημά τους, να έχουν συμβάλλει ένα ακόμη λιθαράκι στο δαιδαλώδες black metal κάδρο της χώρας τους.

Η νέα τους κυκλοφορία, το "Myrkurs Er þörf", ήρθε να συνεχίσει αυτήν την έμφυτη τάση της μπάντας για αυτοβελτίωση. Ηχητικά, οι ομοιότητες είναι εμφανείς. Το θεοσκότεινο αλλά ταυτόχρονα εξαιρετικά προσιτό, post metal τους συνεχίζει να κυριαρχεί. Οι μελωδίες, και κυρίως τα εξαιρετικά γαλήνια περάσματα των συνθέσεων, για ακόμη μια φορά κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Ο γενικότερος τόνος βέβαια του δίσκου, είναι αρκετά πιο δύστροπος και επιθετικός. Εδώ έγκειται και το πρώτο ενδιαφέρον στοιχείο του νέου πονήματος των Ισλανδών.

Αν και φαινομενικά πιο άμεσος, ο νέος τους δίσκος συνεχίζει να εξερευνά την προοδευτική πλευρά των Ισλανδών. Σε μια πρώτη ανάγνωση, οι πειραματισμοί και η περίτεχνη δόμηση του προκατόχου του, όπως και αρκετά εξωτερικά ηχητικά στοιχεία, εκλείπουν από το "Myrkurs er þörf". Την ίδια στιγμή όμως, η συνοχή του δίσκου είναι εύκολα αντιληπτή, ενώ οι συναισθηματικές κορυφώσεις των συνθέσεων, των οποίων οι διαδοχικές εναλλαγές τους επιτρέπουν μια περαιτέρω ανάδειξη, είναι ίσως, ουσιαστικότερες από ότι στο παρελθόν.

Δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στην σύνθεση ολοκληρωμένων τραγουδιών, οι Dynfari,με αποκορύφωμα τα εκπληκτικά και πολυσχιδή φωνητικά του ιθύνοντα νου Jóhann Örn καταφέρνουν να δημιουργούν περίτεχνες αλλά εθιστικές συνθέσεις. Έτσι, η οργή και οι μελωδίες του ομότιτλου είναι καθηλωτικές, αποτελώντας πιθανώς και την καλύτερη στιγμή του δίσκου. Η μουσική τους, ενώ επιφανειακά μπορεί να θυμίσει επιρροές από Solstafir μέχρι και Enslaved, εν τέλει, ηχεί οικεία, όχι λόγω των μουσικών δανείων, όσο λόγω της δόμησης των επιμέρους με τρόπο ώστε να φαντάζουν αβίαστα με κάθε ακρόαση.

Στο υπόβαθρο βέβαια της ηχητικής επίθεσης των Ισλανδών, κυριαρχεί μια οργισμένη διάθεση. Δύσκολα θα βρείτε στο πνεύμα των συνθέσεων πραγματικό black metal. Οι ατμόσφαιρες όμως που εξαπλώνονται, είναι τόσο απαισιόδοξες, τα leads τόσο καταθλιπτικά, ώστε η περιπλάνηση των Dynfari στην άβυσσο να μην μπορεί να αγνοηθεί εύκολα. Χαρακτηριστική απόδειξη αυτής της μακάβριας διάθεσης, είναι το "Ég Fálma Gegnum Tómið" και οι σπονδυλωτές μελωδίες που βρίσκουν την εκτόνωση πάνω σε στιβαρούς ρυθμούς διαμέσου εκκωφαντικών συναισθημάτων. Μεταφράζοντας τον τίτλο, το σκοτάδι, πράγματι, είναι επιθυμητό.

Οι στίχοι, αποδίδονται ως επί το πλείστον στην μητρική τους γλώσσα. Παρόλα αυτά, τα στιχουργικά μοτίβα, επικεντρώνονται στην προαναφερθείσα άβυσσο του ανθρώπου και μια εσωτερική του αναζήτηση προς τις πιο απάνθρωπες σκέψεις του, με σκοπό, τι άλλο, την ενδοσκόπηση. Η παραγωγή του δίσκου, με εξαίρεση ένα ελαφρύ μου παράπονο ως προς τον ήχο των τυμπάνων, στηρίζει έξοχα τις μουσικές δυναμικές που αναπτύσσονται. Υπό αυτό το πρίσμα, η μουσική πανδαισία του "Ég Tortímdi Sjálfum Mér" χαρίζει μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες συνθετικές ακροβασίες που θα συναντήσετε φέτος.

Αν υπάρχει μια ευθεία σύνδεση με το πρόσφατο παρελθόν της μπάντας, αυτή είναι το ενδεκάλεπτο έπος του "Peripheral Dreams", όπου, ακόμη και σε ένα πιο «ωμό» πλαίσιο, στέκεται εξαιρετικά, χωρίς να κουράζει. Πράγματι, τα 47 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος, είναι οριακά κατάλληλα για όσα επιδιώκει η μπάντα. Παρά λοιπόν το υπερφορτωμένο στοιχείο των συνθέσεων, το αποτέλεσμα γίνεται εύληπτο και λόγω της ικανότητας της μπάντας να μην ξεχειλώνει τις συνθέσεις της. Τα σχεδόν επτά λεπτά του κλεισίματος του δίσκου με το Jung-ικό "Of Suicide And Redemption", πέρα από το να επαναφέρουν ξανά τις ακουστικές κιθάρες, αποδεικνύουν πως καταιγιστικά post black metal έπη μπορούν να συγκλονίσουν και χωρίς να διαρκούν πέραν του επιθυμητού.

Εν κατακλείδι, αν αρέσκεστε στην πιο πειραματική και προοδευτική πλευρά του ακραίου ήχου, οι Dynfari αποτελούν μια ιδανική πρόταση. Σίγουρα, η Ισλανδία διαθέτει την πρωτοκαθεδρία πλέον στο black metal, αλλά αυτό δεν συνεπάγεται αυτόματη αποδοχή όλων των μπαντών που ξεπετάγονται από τα εδάφη της φωτιάς και του πάγου. Η περίπτωση των Dynfari όμως, που φαίνεται να περιορίζεται και να αδικείται υπό οποιαδήποτε ταμπέλα, αποδεικνύει πως, η σεβαστή προσέγγιση του ακραίου ήχου ως συναίσθημα, χωρίς εκπτώσεις στην συνθετική διαδικασία, μπορεί να είναι ταυτόχρονα ουσιώδης, προσιτή αλλά και συναισθηματικά περιπετειώδης. Το "Myrkurs er þörf", αποτελεί ένα από τα ομορφότερα ακατέργαστα, και συναισθηματικά μυστικά της εποχής του.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET