Dynazty

Renatus

Spinefarm (2014)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 27/08/2014
Υποδειγματικά παιγμένο, αλλά κουραστικά υπέρ-φορτωμένο power metal
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Κάθε ιδίωμα έχει τα κλισέ του και αυτό συμβαίνει για ένα λόγο, διότι τα κλισέ αρέσουν. Για αυτό έγιναν κλισέ άλλωστε. Οπότε είναι θέμα γούστου και αισθητικής. Παρ’ όλα αυτά, το power metal έχει δεχτεί πολύ περισσότερους εμπαιγμούς για τα δικά του κλισέ από τα υπόλοιπα ιδιώματα, για τα ίδια κλισέ που αποθεώναμε όταν ήταν της μόδας και κοροϊδεύουμε τώρα που ξεπεράστηκαν...

Μάλλον δεν είχαν κάτι τέτοιο στο μυαλό τους οι Σουηδοί Dynazty που αποφάσισαν στο τρίτο τους άλμπουμ να μεταπηδήσουν από το hard rock στο power metal. Όχι σε κάτι που παλαντζάρει ανάμεσα στα δύο, αλλά σε ξεκάθαρο power metal, με τις συνεχείς δίκασές του, τα έντονα πλήκτρα και ό,τι άλλο το χαρακτηρίζει τέλος πάντων. Συγκεκριμένα, στέκονται στο πιο τεχνικό άκρο του, αυτό που κάποιοι θα ονόμαζαν prog-power, χωρίς να παρουσιάζει κάτι το ιδιαίτερα προοδευτικό πάντως.

Ίσως από αυτή την αλλαγή πλεύσης προέρχεται ο τίτλος "Renatus", ήτοι αναγέννηση στα λατινικά, αφού η μπάντα είναι όντως σα να κάνει μια νέα αρχή με τη νέα της δουλειά. Μάλιστα, στους κύκλους των οπαδών αυτού του είδους έχουν κλέψει τις εντυπώσεις, αποσπώντας διθυράμβους και σχόλια που εν τέλει μου τράβηξαν κι εμένα το ενδιαφέρον. Όπως διαπίστωσα, υπήρχε όντως φωτιά κάτω από τον καπνό, αφού από το πρώτο κιόλας άκουσμα προκαλεί εντύπωση το πόσο τούμπανο είναι ο ήχος των Dynazty για τα δεδομένα του power metal. Αλλά αυτό είναι μόνο στην επιφάνεια.

Η μουσική των Dynazty είναι άρτια και απαιτητική σε τεχνικούς όρους, διαθέτουν έναν καλό τραγουδιστή, δείχνουν να αποφεύγουν κάποια συνηθισμένα λάθη και θεωρητικά έχουν όλα τα εχέγγυα να ξεχωρίσουν. Όμως, κάτι τέτοιο δεν επιτυγχάνεται και παρουσιάζουν απλώς ένα συμπαθητικό άλμπουμ, αυστηρά για τους οπαδούς του ήχου και μόνο. Κατά την άποψή μου, ο κύριος λόγος που οδηγεί σε αυτό το αποτέλεσμα είναι το ότι προσπαθώντας να χωρέσουν πολλά πράγματα ταυτόχρονα, φορτώνουν σε υπερβολικό βαθμό τις συνθέσεις και τον ήχο και εν τέλει  κουράζουν.

Κακά τα ψέματα, θέλει μαεστρία να χειριστείς τόσο φορτωμένες παραγωγές και οι Dynazty δείχνουν να το ελέγχουν σε εξαιρετικό βαθμό, αλλά το να προσθέσεις πολλά στοιχεία στον ήχο λειτουργεί θετικά, μόνο αν υποστηρίζεται από τις κατάλληλες ιδέες. Στην προκειμένη περίπτωση, η πλειονότητα των ιδεών δεν έχει να παρουσιάσει κάτι το ιδιαίτερο και η υπερβολικά φορτωμένη προσέγγιση των Dynazty λειτουργεί ανασταλτικά.

Οι καλύτερες συνθέσεις του άλμπουμ είναι οι δύο πρώτες, το "Cross The Line" και το single "Starlight", περιλαμβάνοντας ιδέες που τις καθιστούν ένα σκαλί πάνω από τις υπόλοιπες, ενώ στο άλλο άκρο, μπορώ να πω πως γέλασα λίγο τραγουδώντας το "Whenever, Whenever" της Shakira στο refrain του "Incarnation". Συνολικά, αν κάτι ξεχωρίζει στο σύνολο του άλμπουμ αυτή είναι η κιθαριστική δουλειά και κυρίως τα lead μέρη που έχουν κάποια πραγματικά ωραία και δουλεμένα μέρη.

Οι πιο ορκισμένοι οπαδοί του ήχου υποθέτω πως θα διαφωνήσουν μαζί μου, αλλά αυτό δεν παύει να αναιρεί πως το “Renatus” μου κάνει για ένα άλμπουμ που έχει περισσότερο εντυπωσιασμό παρά ουσία και μεσοπρόθεσμα δεν θα μνημονεύεται ιδιαίτερα. Παρ’ όλα αυτά, οι ικανότητες που διαφαίνονται αφήνουν ελπίδες πως αν εστιάσουν στην ουσία του πράγματος οι Dynazty μπορεί να δώσουν κάτι πραγματικά καλό μελλοντικά.
  • SHARE
  • TWEET