Dylan Carlson

Είναι ο εμβληματικός (πειραματιστής) κιθαρίστας των Earth. Αυτός ο κύριος που πρώτος πειραματίστηκε με τους σκοτεινούς θορύβους της κιθάρας του και με την μπάντα του παρουσίασε/καθόρισε το drone metal. Πάνε αρκετά χρόνια από την τελευταία δουλειά της μπάντας του. Βέβαια με αφορμή τη συναυλία τους πριν χρόνια, είχαμε μιλήσει μαζί του. Πέρσι κυκλοφόρησε μια συνεργασία η οποία είναι εξίσου πειραματική και ενδεχομένως το ίδιο αδιάφορη και βαρετή με τη φετινή σόλο κυκλοφορία του. Στο εξώφυλλο είναι η γυναίκα του! Η οποία βοήθησε λίγο στον δίσκο, μαζί με την Emma Ruth Rundle.

Αν πρέπει να το παρομοιάσω με κάποια πρόσφατη κυκλοφορία, αυτή θα είναι το "Music For Megaliths". Κρατάνε ίδιες σταθερές και έχουν πολλά κοινά στοιχεία. Πέντε, μάλλον τέσσερις συνθέσεις μιας και στο μέσο υπάρχει μια μικρή γέφυρα ("And Then the Crows Descended"). Το πρώτο ομώνυμο δεκατριάλεπτο κομμάτι, είναι το πιο σημαντικό. Η κιθάρα φαντάζει αρκετά southern και σε μεταφέρει σε σκονισμένες σκηνές ενός αμερικάνικου γουέστερν του Νότου. Instrumental guitar drone. Αυτό. Τίποτα άλλο. Τα επόμενο "When Τhe Horses Were Shorn Οf Their Hooves", "Scorpions in Their Mouths" πριν και μετά τη γέφυρα κατέχουν μια βαθιά, ασαφή ψυχεδέλεια. Ήχοι της ερήμου. Οράματα οάσεων. Νότες στις κιθάρες. Πετάλια. Εφέ και έντονη βρομιά. Το τελευταίο "Reaching Τhe Gulf" έχει κάτι καλύτερο από τα προηγούμενα. Ακούγεται πιο ήπιο μεν, αλλά περιέχει πιο όμορφες μελωδίες και έναν ήχο αρκετά ζεστό. Δεν έχει και αυτό τίποτα ιδιαίτερο. Κιθάρες, κιθάρες, κιθάρες. Απλά η ατμόσφαιρα του είναι αρκετά εύπεπτη και γλυκιά.

Ο δίσκος είναι μέτριος. Οι συνθέσεις δεν έχουν τίποτα εντυπωσιακό και τίποτα πρωτότυπο. Είναι ένας κιθαριστικός αυτοσχεδιασμός, από έναν μάστορα του είδους. Συντηρεί και επαναλαμβάνει παρόμοιες (ή ακόμα και ίδιες) νότες σε ένα minimal και ανούσιο περίβλημα.

Bandcamp