Dying Fetus

Άξιοι! Αυτή είναι η μοναδική λέξη που φτάνει στα χείλη κάποιου μετά το πέρας της παρθενικής ακρόασης του “Descend Ιnto Depravity”. Το χέρι πάει στο repeat σχεδόν ασυναίσθητα, καθώς η επανάληψη φαντάζει επιβεβλημένη. Ο νέος δίσκος σου αφήνει την ίδια αίσθηση με το εκπληκτικό “Destroy The Opposition” όταν το ακούς για πρώτη φορά. Σαν να δέχεσαι  γροθιά στο στομάχι με δύναμη, αλλά αντί για πόνο να σου προκαλεί ευφορία. Μπορεί ο John Gallagher και η παρέα του να χρειάστηκαν εννιά χρόνια και ένα πραγματικά αδιάφορο δίσκο για να τα καταφέρουν, αλλά έγραψαν τελικά ένα album που πραγματικά κοιτάει στα μάτια το “Destroy The Opposition” και διεκδικεί επάξια τη θέση της καλύτερης κυκλοφορίας για τη μπάντα.

Οι Dying Fetus παίζουν και πάλι μπάλα στα γνώριμα super groovy χωράφια που μας είχαν μάθει τόσα χρόνια, αφήνοντας το προπέρσινο “War Of Attrition” πίσω, σαν μια κακή παρένθεση στην δισκογραφία τους. Ίσως να κατάλαβαν και οι ίδιοι ότι το υπερβολικά τεχνικό στυλ δεν τους ταιριάζει και έτσι στο νέο δίσκο επέστρεψαν ξανά σε αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα από τον οποιονδήποτε. Να γράφουν δηλαδή πιασάρικα, ογκώδη riff που σε ποδοπατούν, σχεδόν «χορευτικές» αλλαγές ρυθμού (το groove που λέγαμε) και τσιτωμένα lead στην κόψη του ξυραφιού που χαράσσονται στον εγκέφαλο. Όλα τα απαραίτητα συστατικά για να ματώσουν τα αυτιά του άμαχου πληθυσμού δηλαδή, συνδυασμένα με μαεστρία και συνεπικουρούμενα από το ουσιώδες, αλλά παράλληλα καταιγιστικό όταν το επιβάλλει ο ρυθμός, drumming του - σχετικά φρέσκου ακόμα - Trey Williams. Το “Descend Ιnto Depravity” έχει αυτό που λείπει από τις περισσότερες brutal death κυκλοφορίες τα τελευταία χρόνια. Πραγματικά τραγούδια που σου μένουν στο μυαλό και στριφογυρίζουν μέσα του και δεν πέφτει στην παγίδα του να ακουστεί ιδιαίτερα τεχνικό σε σημείο πλήξης ή αχρείαστα ακραίο προς χάριν της ακρότητας. Δεν περιμέναμε άλλωστε να γράψει το ημερολόγιο 2009 για να μάθουμε ότι οι Dying Fetus είναι καλοί παίκτες και περισσότερο brutal από πολλούς άλλους εκεί έξω. Απλά ο δίσκος ενσωματώνει αυτά τα στοιχεία στις σωστές αναλογίες  έτσι ώστε, όχι μόνο να μην βαρεθείς σε κανένα από τα περίπου 33 λεπτά της διάρκειας του, αλλά μετά από καναδύο ακροάσεις να ψιλοσφυρίζεις και τα ρυθμικά του. Τέλος δεν θα μπορούσα να μην κάνω ειδική μνεία στο αχτύπητο δίδυμο Gallagher, Beasley που στέκεται πίσω από το μικρόφωνο. Τα λαρύγγια τους δίνουν για άλλη μια φορά ρεσιτάλ, φτύνοντας στίχους γεμάτους μίσος και βία, ενώ παράλληλα προκαλούν ρίγη ηδονής στους φίλους των αβυσσαλέων, βοθροφωνητικών ερμηνειών.

Με λίγα λόγια, μιλάμε για μία από τις τοπ κυκλοφορίες για την φετινή χρονιά, από μία από τις κορυφαίες μπάντες στο είδος. Όποιος έχει μάθει να εκτιμά το καλό deathgrind - με έμφαση στο death metal συνθετικό - θα βρει στα τραγούδια του “Descend Ιnto Depravity” ένα πολύ καλό λόγο για ατελείωτο head banging ή μια βόλτα σε ένα ξέφρενο mosh pit και ποιος ξέρει; Ίσως και ένα νέο αγαπημένο album. Και πάλι άξιοι!