Dustynation

Prgressive ως προς την αισθητική λοιπόν! Αυτό ήταν το συναίσθημα που αποκόμισα την πρώτη φορά που άκουσα τη δισκογραφική δουλειά των συμπατριωτών μας Dustynation και δεν διαφοροποιήθηκε στην πορεία. Με τον όρο, πλέον να περιέχει τόσα στοιχεία ώστε από μόνος του να είναι ασαφής, ας πούμε ότι κινούνται ανάμεσα στην προοδευτικότητα των πρώιμων Pain Of Salvation, τους Psychotic Waltz και τους Opeth. Στην πραγματικότητα, νομίζω πως οι Dustynation πατάνε πολύ στους τελευταίους, εμπλουτίζοντας τη μουσική τους με στοιχεία από άλλες μπάντες του χώρου.

Πριν αδικήσουμε την προσπάθεια, βάζοντάς την να συγκριθεί με συγκροτήματα και δίσκους που δύσκολα προσεγγίζονται, ας δώσουμε τον πρώτο πόντο στους Dustynation γιατί παίζουν σε ένα χώρο με ιδιαίτερα υψηλό ανταγωνισμό, στον οποίο η εγχώρια παραγωγή δεν ευδοκιμεί ιδιαίτερα. Ο δεύτερος πόντος έχει να κάνει με την γενικότερη εικόνα που παρουσιάζει η δουλειά τους, αφού φαίνεται ότι είναι προσεγμένη από όλες τις απόψεις. Έχει τραγούδια με πολύπλοκες δομές, έχει καλό ήχο, συνοδεύεται από αξιοπρεπές artwork και στέκεται εύκολα ως μια κανονική κυκλοφορία, παρά το γεγονός πως πρόκειται, όπως συνηθίζεται στις μέρες μας, για αυτοχρηματοδοτούμενο project.
Με ξεκάθαρο metal προσανατολισμό, τα λυρικά σημεία εναλλάσσονται με δυνατά riff και κάμποση δίκαση, ενώ όσο προχωράει ο δίσκος το στοιχείο των Opeth γίνεται όλο και πιο εμφανές και έντονο. Τα περισσότερα τραγούδια κινούνται σε μεγάλες χρονικά διάρκειες και έχουν αρκετές εναλλαγές ρυθμού και ύφους, ενώ τα φωνητικά παρόλο που περιέχουν ποικιλία, δεν μπορώ να πω ότι εντυπωσιάζουν. Το σίγουρο είναι πως για να μπεις στο πνεύμα της όλης προσπάθειας χρειάζονται αρκετές ακροάσεις, αλλά και πάλι στο σύνολό του ο δίσκος δεν σου δίνει ξεκάθαρη εικόνα.

Κάπου εκεί εντοπίζω και το πρόβλημα. Μετά από αρκετές ακροάσεις, δεν μου έχουν μείνει «χειροπιαστά» κάποια στοιχεία ως δυνατά σημεία, τόσο έντονα ώστε να σταθώ σε αυτά ή να με προσελκύουν στην επόμενη ακρόαση. Έχω την εντύπωση ότι κάποιες συνθέσεις τις έχουν τραβήξει λίγο περισσότερο από όσο θα έπρεπε με αποτέλεσμα να χάνεται η ομοιογένεια, ενώ παράλληλα βρίσκω λίγο υπερβολική σε έκταση την τοποθέτηση των πιο ακραίων σημείων. Οι μεγάλες συνθέσεις απαιτούν και αντίστοιχη υποστήριξη σε ιδέες και θεωρώ πως θα μπορούσαν να επενδύσουν σε τραγούδια μικρότερης διάρκειας, όπως το "Freak In Motion".

Το "Echoing Lullabies" είναι ένα concept οκτώ κομματιών που στέκεται ως ολοκληρωμένη δουλειά και περιέχει διάσπαρτες καλές στιγμές που αφήνουν υποσχέσεις για το μέλλον. Το αποτέλεσμα θεωρώ πως θα ήταν καλύτερο αν είχαν φιλτράρει τις καλές ιδέες, προσπαθώντας να εστιάσουν περισσότερο στη σύνθεση πιο διακριτών τραγουδιών. Αν βελτιωθούν σε αυτό τον τομέα και περιορίσουν τις Opeth επιρροές, πιστεύω πως στην επόμενη δουλειά τους έχουν τις ικανότητες να προσφέρουν κάτι με προοπτική να ξεχωρίσει. Ως τότε προσφέρουν μια αξιόλογη πρώτη προσπάθεια που οι φίλοι του χώρου μπορούν να τσεκάρουν.