Dustbowl

Η αμερικανική παράδοση συνήθως στην Ελλάδα επαινείται για αυτά που προσέφερε ως επιρροή στην υπόλοιπη μουσική του 20ου αιώνα και σπανίως εγκωμιάζεται αυτή η ίδια. Οι Dustbowl θέλουν να το αλλάξουν αυτό με ένα δίσκο βουτηγμένο στη μουσική του rockabilly, της country & western και της made in U.S.A. folk.

Ο ρυθμός σε όλο το δίσκο θυμίζει το μονότονο βρυχηθμό της αμαξοστοιχίας, δεν είναι συμπτωματικό ότι με αυτό το concept «παίζουν» καθ' όλη τη διάρκεια των 12 συνθέσεών τους, και πάνω σε αυτόν διηγούνται τις ιστορίες τους για την καθημερινότητα μίας κοινωνίας και μίας εποχής τελείως διαφορετικής από τη δική μας. Μάλιστα, όπου οι ιστορίες είναι πιο ενδιαφέρουσες, αμέσως επωφελείται το κομμάτι, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα που κουράζουν στην επανάληψή τους.

Οι επτά συνθέσεις είναι διασκευές σε καταξιωμένους συνθέτες ή παραδοσιακά άσματα, αλλά τα πέντε δικά τους τραγούδια αποκαλύπτουν μία ικανοποιητική τραγουδοποιητική δυνατότητα και ενδελεχή μελέτη της αμερικανικής «βλαχιάς». Η δε μικρή διάρκειά τους (κατά μέσο όρο 2,5 λεπτά) λειτουργεί ευεργετικά προς το ρυθμό της ακρόασης.

Οι Dustbowl απευθύνονται σε ένα κοινό που ειδικά στην Ελλάδα δεν είναι ιδιαίτερα καλομαθημένο δισκογραφικά, πόσο μάλλον συναυλιακά, αφού έχει ελάχιστες ευκαιρίες να βιώσει αντίστοιχες μουσικές εμπειρίες ζωντανά. Αυτό από μόνο του τους κάνει σημαντικούς για την ελληνική σκηνή. Από την άλλη, δε διακρίνεται κάποιο στοιχείο το οποίο θα τους έκανε αρκετά ξεχωριστούς ώστε να αποκτήσουν φίλους και πέρα από αυτόν τον, στενό ομολογουμένως, κύκλο. Χωρίς να μπορεί να αγνοηθεί η ποιότητα σε αυτό που επέλεξαν να κάνουν, νομίζω ότι είναι μετρημένες οι πόρτες που χτυπάνε και, για να πω την αλήθεια, η δικιά μου δεν είναι μία από αυτές.