Duran Duran

Από το 2001 και την επανένωση της μπάντας, παρατηρήσαμε τους Duran Duran να πραγματοποιούν κάθε είδους προσπάθεια να «χωθούν» στην επικαιρότητα. Χωρίς, όμως, αυτό να σημαίνει ότι θα συμβιβαστούν, προκειμένου να κερδίσουν την πάλαι ποτέ δημοφιλία τους. Έχει γίνει ξεκάθαρο πλέον, έπειτα απ' τις τελευταίες συνεργασίες τους με τον Mark Ronson, Timbaland και Justin Timberlake, ότι δεν είναι πρόθυμοι να αλλάξουν το μίγμα του new wave με την '80s synthpop τους, ακόμα κι αν τους το ζητούσε το πιο βαρύγδουπο όνομα παραγωγού της μουσικής επικαιρότητας. Και γιατί να το κάνουν άλλωστε, τη στιγμή που αυτό το μίγμα είναι, αποδεδειγμένα απ' την καριέρα τους, επιτυχημένο.

Στο δέκατο τέταρτο άλμπουμ τους η τακτική τους δεν έχει αλλάξει. Χρησιμοποιούν την ίδια συνταγή με βαριά και δοκιμασμένα ονόματα παραγωγών, αλλά και guest συνεργασίες καλλιτεχνών που τραβάνε την προσοχή σου. Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι η κυκλοφορία του «πέφτει» πάνω στο comeback της '80s dance-pop. Ξαφνικά, οι Duran Duran δεν γίνονται απλώς επίκαιροι και σχετικοί, αλλά, διδάσκουν, απ' το βάθρο του "Rio", πώς γίνεται η σωστή αναγέννηση των '80s στους σύγχρονους synth-pop μουσικούς.

Πιασάρικα hooks, μελωδίες που κολλάνε στο μυαλό σου και δυναμικά φωνητικά ενάντια σε κάθε λογική ηλικίας, από μία μπάντα που δηλώνει «Whatever happens, we're still here». Η χρυσή τομή στον ήχο βρίσκεται κάπου ανάμεσα στον μοντέρνο, που θα κατακλύσει τα dancefloors και τον κλασικό των Duran Duran. Αναλυτικότερα, το ξεσηκωτικό και πρώτο single του άλμπουμ "Pressure Off", με τα φωνητικά της Janelle Monae και τη funky κιθάρα του Nile Rodgers, ανταγωνίζεται το "Danceophobia", με το αμφιλεγόμενο όνομα που είδες στα credits και ξίνισες (Lindsay Lohan), για τον τίτλο του ιδανικότερου club-ίστικου δυναμίτη.

Η έμφαση, όμως, που δίνεται στα ηλεκτρονικά beats και synths δεν μπορεί να σε αποπροσανατολίσει- για πολύ- απ' το γεγονός ότι η μπάντα ακούγεται πιο σίγουρη στα throwbacks "Face For Today", "What Are The Chances" και "Change The Skyline". Ταυτόχρονα, το επτάλεπτο ομώνυμο κομμάτι, που παρομοιάζει τα χολιγουντιανά είδωλα με χάρτινους θεούς, περιέχει όλη την καυστικότητα και την ωμή δημιουργικότητα μιας μπάντας που φτιάχνει το ντεμπούτο της και τολμάει να το βάλει και ως εναρκτήριο.

Η συμμετοχή του John Frusciante στα τρία τελευταία κομμάτια του δίσκου είναι αυτή που εκπλήσσει πιο ευχάριστα απ' όλες. Τα groove-άτα σόλο του καταφέρνουν να αφομοιωθούν στον ήχο, χωρίς να «κλέβουν» την παράσταση, όπως συνηθίζουν. Καταφέρνουν να  δημιουργήσουν ένα τρομερά εθιστικό κομμάτι, το "Butterfly Girl", αλλά και το πιο δυνατό φινάλε των Duran Duran από τις "The Wedding Album" εποχές. Εν κατακλείδι, το "Paper Gods" σε κάνει να θες να χορέψεις. Τι παραπάνω να ζητήσεις από μία μπάντα που ξέρει- καλύτερα από πολλές άλλες- να σε ψυχαγωγεί εδώ και τριάντα χρόνια;