Duke Abduction

The Curious World Of Duke Abduction

Spinalonga Records (2010)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 01/07/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Γίνεται να είσαι και funky και ψυχεδελικός και tribal και jazzy και hip-hop και proggy και όλα αυτά μαζί; Αυτό πάντως προσπαθούν να κάνουν οι Έλληνες Duke Abduction στο πρώτο τους δισκογραφικό εγχείρημα. Τι καταφέρνουν; Ε, διαβάστε και λίγο παρακάτω μη σας πω το δολοφόνο από την πρώτη παράγραφο.

Τα εννέα τραγούδια των Duke Abduction αντλούν από πολλά είδη και προσπαθούν να συνενώσουν εμφανώς πολλές επιρροές. Για τον λόγο αυτό και από το πρώτο άκουσμα φαίνονται ενδιαφέροντες. Καθένας που τον αφορούν έστω και λίγο οι πηγές έμπνευσής τους θα γυρίσει τουλάχιστον μία φορά το κεφάλι του να προσέξει λίγο καλύτερα αυτό που παίζει ή πιθανώς να ρωτήσει για να μάθει τι ακριβώς ακούει. Αυτό λοιπόν που είναι ζητούμενο για τόσα συγκροτήματα αυτοί το έχουν κεκτημένο. Για το υπόλοιπο διάστημα που πρέπει να διανύσουν όμως θα πρέπει να κοπιάσουν λιγάκι.

Οι περισσότερες συνθέσεις τους έχουν φανερές αδυναμίες παρόλο που όλες έχουν και κάτι το ενδιαφέρον είτε αυτό προέρχεται από ένα groovy μπάσο ("A Matter Of Cosmic Significance"), είτε από κάποιες φράσεις του hammond, είτε τους Αφρικάνικους ("Kraut Africa – Evolving Backwards") ή jazz ("Sister Reinus") ρυθμούς των κρουστών είτε από κάποιο riff της κιθάρας ("One With The Mystics"), είτε, τέλος, από τα samples και τα εφέ που τα ομορφαίνουν.

Πρώτη και κύρια αδυναμία η φωνή. Όσο εξαιρετικής ομορφιάς είναι τα πλήκτρα που μας χαρίζει ο Obi Seratone (Γιώργος Δημάκης) τόσο χαμηλών δυνατοτήτων είναι το τραγούδι του. Δυστυχώς για αυτόν, αυτός είναι και ένας λόγος που αρκετά τραγούδια δεν απογειώνονται ενώ έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν (είναι χαρακτηριστική η καθίζηση του "One With The Mystics" όταν μπαίνουν τα φωνητικά). Ένας δεύτερος λόγος είναι η ελαφρώς επίπεδη παραγωγή, εδικά σε ότι έχει να κάνει με τη ρυθμική βάση. Δε μπορώ να γνωρίζω αν αυτό είναι εσκεμμένη επιλογή αλλά είναι μάλλον άστοχο ειδικά σε τραγούδια που στηρίζονται ακριβώς πάνω στο groove. Τέλος η έμπνευση δεν είναι πανταχού παρούσα και τραγούδια όπως τo "False Impression" επαναλαμβάνουν ιδέες και αναμιγνύουν είδη που στο ίδιο CD έχουν ακουστεί πολύ καλύτερα.

Αν το κείμενο τελείωνε εδώ θα είχαμε πει τη μισή αλήθεια. Η άλλη μισή λέει ότι υπάρχουν συνθέσεις όπου όλα τα στοιχεία βρίσκονται στην καλύτερη δυνατή φάση τους. Χαρακτηριστικότερο είναι μάλλον το επτάλεπτο "The Lost Art Of Seduction" που είναι από όλες τις πλευρές άρτιο. Αλλά και το acid "L' Esprit D' Escalier", το τριπαριστό "Late Night" ή το "Hallucination Supernova" εντάσσονται στην ίδια κατηγορία.

Σε γενικές γραμμές θα έλεγα ότι το "The Curious World Of..." δεν είναι ένας γενικά καλός δίσκος αλλά είναι ένα καλό ντεμπούτο. Δίνει ελπίδες, δείχνει δυνατότητες και έχει και μερικά tracks που μπορεί να απασχολήσουν το αυτί σου και στο μέλλον. Δεν είναι και λίγο αυτό...
  • SHARE
  • TWEET