Dug Pinnick

Είναι γενικά αποδεκτό ότι οι King's X είναι ένα από τα πιο αδικημένα συγκροτήματα του σήμερα με πολυετή καριέρα, εξαιρετικούς δίσκους, κριτική αναγνώριση και περγαμηνές που θα ζήλευαν πολλά μεγάλα ονόματα του χώρου, αλλά που μονίμως τους διαφεύγει η εμπορική επιτυχία. Το γεγονός αυτό έχει θέσει σε κίνδυνο την ύπαρξη του συγκροτήματος αρκετές φορές και έχει οδηγήσει τον αγαπητό Dug στην κατάθλιψη και την απογοήτευση όπως φαίνεται συχνά στις δηλώσεις του.

Εδώ ο τραγουδιστής και μπασίστας των King's X, στη δεύτερη προσωπική του δουλειά, επιλέγει να αφήσει για λίγο το μπάσο στην άκρη προς χάριν της κιθάρας. Λάθος απ' ότι αποδεικνύεται, καθώς πρώτον, χωρίς να είναι αρνητικός, δε δείχνει το ίδιο εντυπωσιακός και δεύτερον μας στερεί από μία ακόμα ευκαιρία να θαυμάσουμε τη δεξιοτεχνία του στο όργανο που τον καθιέρωσε. Επιπλέον στο δίσκο του αυτόν δε μας προσφέρει τις πιο progressive στιγμές που έχουμε συνηθίσει να ακούμε διάσπαρτες στους δίσκους των King's X.

Αρκετά όμως με το τι μας έλειψε, ας μην είμαστε αγνώμονες και ας αρκεστούμε σε αυτά που μπορούμε να απολαύσουμε. Οι συνθέσεις αποτελούν ένα μίγμα hard rock και soul / funk επιρροών. Κινούνται όλες στο ίδιο ύφος και το παίξιμο των μουσικών είναι αρκετά συμπαγές, προσδίδοντας έτσι συνοχή στο δίσκο. Η φωνή του Dug είναι όπως πάντα εντυπωσιακή με αρκετό τσαμπουκά αλλά και μπόλικο soul συναίσθημα.

Υπάρχουν αρκετές καλές ιδέες οι οποίες όμως συχνά τραβάνε περισσότερο από όσο θα έπρεπε, κουράζοντας τον ακροατή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι 4 τραγούδια χωρίζονται σε part1 και 2, όπου το δεύτερο αποτελεί jamάρισμα πάνω στο ρυθμό του πρώτου μέρους. Μάλλον αχρείαστο κατά τη γνώμη μου. Επίσης, ενώ υπάρχουν τραγούδια που σε καθηλώνουν, όπως τα "Damn It" , "Dynomite" και "Life Is What You Make It", υπάρχουν και αρκετά που υστερούν και ρίχνουν τη συνολκή ποιότητα του δίσκου.

Σε γενικές γραμμές είναι μία καλή προσθήκη στη δισκογραφία του Dug και θα ικανοποιήσει τους φίλους του, ενώ πιθανότατα να κερδίσει και μερικούς ακόμα. Από την άλλη, φυσικά δεν περιμέναμε να αλλάξει η ιστορία της μουσικής με το δίσκο αυτό, δυστυχώς όμως δεν προβλέπω να αλλάζει ούτε η προσωπική ιστορία του συμπαθέστατου κ. Pinnick.