Drive-By Truckers

Το δωδέκατο άλμπουμ των Αθηναίων της Αμερικής Drive-By Truckers πάσχει από τη νόσο του... CD. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, μετά από ενδελεχή ακρόαση του... ασθενούς και λεπτομερή λήψη του ιστορικού του, κατέληξα στα εξής: Ένα από τα αρνητικά επακόλουθα του ψηφιακού (ή εν προκειμένω ορθότερα, σύμπακτου) δίσκου, είναι η συνήθης διάρκειά του. Ενώ, δηλαδή, στην εποχή του βινυλίου αρκούσαν 43 λεπτά για να θεωρηθεί μια κυκλοφορία ως πλήρης, από την εποχή του CD ο αναμενόμενος χρόνος έχει αυξηθεί τουλάχιστον κατά δέκα λεπτά. Αυτό πάνω-κάτω μεταφράζεται σε τρία επιπλέον τραγούδια. Αν τώρα λάβετε υπόψη ότι οι περισσότεροι μουσικοί σπάνια μπορούν να συμπεριλάβουν σε κάθε δίσκο περισσότερα από τέσσερα πολύ καλά τραγούδια, τότε εύκολα μπορείτε να αναλογιστείτε τους μπελάδες που γεννά ο έξτρα χρόνος. Αυτό έπαθαν και οι πολυγραφότατοι ροκάδες του νότου, μιλώντας για τους Ωκεανούς της Αγγλίας. Έφτιαξαν, δηλαδή, μερικά τραγούδια ανάλογα των προσδοκιών μας, τα οποία πλαισίωσαν με κάποιες επιπλέον αξιοπρεπείς μεν συνθέσεις, αλλά απλά αποδεκτές. Δήλωσαν, μάλιστα, ότι, επειδή είχαν έτοιμα περισσότερα τραγούδια, δυσκολεύτηκαν να επιλέξουν εκείνα που θα έμεναν εκτός του δίσκου!

Το "English Oceans" ηχογραφήθηκε σε δεκατρείς ημέρες του περασμένου Αυγούστου σε παραγωγή του David Barbe. Ύστερα από τόσους δίσκους, οι Drive-By Truckers, τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά, ηχούν καλύτεροι όταν δεν προσπαθούν να αποδείξουν ότι δεν είναι απλά μια southern rock μπάντα. Αυτό το είδος ήταν πάντα το αγαπημένο τους και αυτό ακριβώς ήξεραν να κάνουν καλύτερα από οτιδήποτε άλλο. Άλλωστε, δε χρειάζεται πλέον να μας αποδείξουν πως μπορούν να φλερτάρουν πανέξυπνα με την alt country ή το indie και το hard rock. Το έχουν προ πολλού αποδείξει. Κι έτσι, μάλλον είναι καιρός να αφοσιωθούν στις ρίζες τους, απλά διότι εκεί αποδίδουν καλύτερα. Όπως, λοιπόν, έγινε αντιληπτό, στο άλμπουμ αυτό υπάρχει υλικό το οποίο θα κάνει τους Lynyrd Skynyrd να χαμογελάσουν ικανοποιημένοι, αλλά και μια γερή δόση από τον (ελέω "Sweet Home Alabama" κακώς φερόμενο ως πιο μισητό εχθρό του νότου) Neil Young. Πιο συγκεκαλυμμένες, αλλά εμφανείς, είναι οι επιρροές των Rolling Stones, αλλά και λίγες αναφορές στους αγαπημένους μου Cheepskates, που με μεγάλη χαρά ανακάλυψα (ελπίζω χωρίς να χρησιμοποιήσω την επιστημονική μου φαντασία, αφού είχα πολλά χρόνια να τους θυμηθώ). Στο δίσκο αυτό ο Mike Cooley συμμετέχει συνθετικά επί ίσοις όροις με τον Patterson Hood, αφού υπογράφει τα έξι από τα δεκατρία τραγούδια, ενώ τραγουδά ακόμα και ως ντουέτο μαζί του! Ευτυχώς, και εδώ θα βρούμε τραγούδια σαν εκείνα που κατά καιρούς κέρδισαν την εκτίμησή μας, με κορυφαίο το "When Walter Went Crazy", αλλά και ένα όμορφο εξώφυλλο, που σίγουρα θα γράφει πολύ καλύτερα στο δίσκο βινυλίου.