Dregen

Dregen

Universal / Spinefarm (2013)
Από τον Γιάννη Βόλκα, 09/01/2014
Το καταλληλότερο υποκατάστατο μέχρι την επανασύνδεση των Hellacopters ή τον επόμενο δίσκο των Backyard Babies
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Στους περισσότερους το όνομα Dregen κατά πάσα πιθανότητα φαίνεται άγνωστο. Όσοι όμως ασχολούνται με την σουηδική rock σκηνή γνωρίζουν ότι ο Andreas Tyrone Svensson εδώ και χρόνια είναι μια από τις σημαντικότερες rock 'n' roll περσόνες της Σκανδιναβίας. Ιδρυτικό μέλος των Hellacopters και τον Backyard Babies, έχει το δικαίωμα να καμαρώνει ότι όχι μόνο συμμετείχε σε δύο σημαντικότατες μπάντες αλλά είναι από τους λίγους που κατάφερε να δηλώνει το παρών παράλληλα και στα δύο συγκροτήματα. Ο Dregen επίσης μπορεί να περηφανεύεται ότι έχει επιτύχει το απόλυτο rock 'n' roll όνειρο κερδίζοντας στα βραβεία Grammy αλλά ακόμα περισσότερο περιοδεύοντας με τους Kiss και τους  AC/DC. Αφού πέρασε από μια οντισιόν για τους Guns N’ Roses, κατέληξε, λόγω προσωρινής αδράνειας των Backyard Babies, δίπλα στον Michael Monroe (Hanoi Rocks) ο οποίος μιλά σε κάθε ευκαιρία με τα καλύτερα λόγια για τον κιθαρίστα του.

Εκτός από τις βασικές ασχολίες του, ο Dregen βρίσκει χρόνο να συμμετέχει σε διάφορα projects όπως στους δίσκους της συζύγου του, Pernilla Andersson αλλά και στους Imperial State Electric του Nicke Andersson (Hellacopters, Entombed). Λίγο μετά το φετινό "Horns And Halos" του Monroe, o Dregen επιστρέφει βασιζόμενος μονάχα στις δικές του δυνάμεις, όπως κάθε σημαντική μουσική προσωπικότητα οφείλει έστω και για μια φορά στην καριέρα του.

Το ομώνυμο ντεμπούτο του Svensson μπορεί στην πλειοψηφία των συνθέσεων του να στερείται πρωτοτυπίας, κάτι που κανείς όμως δεν αποζητά από τον Σουηδό καλλιτέχνη. Το ζητούμενο από το "Dregen" ήταν μερικά δυναμικά και πιασάρικα κομμάτια κατάλληλα για μπυροποσία, οδήγηση με ιλιγγιώδη ταχύτητα (όχι μετά την προαναφερόμενη μπυροποσία), strip-tease στα clubs του Los Angeles και καταϊδρωμένο headbanging σε venues ανά τον κόσμο. «Everything that I want, anything that you need, everything that you see is what you get» ουρλιάζει στο εναρκτήριο "Division Of Me" κάνοντας ξεκάθαρες τις προθέσεις του. Η πλειοψηφία των συνθέσεων αναπόφευκτα θυμίζει Backyard Babies και Hellacopters (δεύτερης περιόδου όμως). High energy rock 'n' roll με δόσεις glam/hard rock. Αναμενόμενο μεν, ευχάριστο σε κάθε άκουσμα δε.

Η ευχάριστη έκπληξη και ίσως η καλύτερη στιγμή του δίσκου έρχεται με το μπαρουτοκαπνισμένο blues rock του "Flat Tyre On A Muddy Road" και το ντουέτο του Dregen με την Titiyo (αδερφή της Neneh Cherry). Μια σύνθεση που ρίχνει προσωρινά τις ταχύτητες και δείχνει μια διαφορετική πτυχή του ταλέντου του Σουηδού. Ίσως ο επόμενος στόχος να είναι μια guest εμφάνιση σε κάποιο live των γερόλυκων ZZ Top. Το "One Man Army" από την άλλη θυμίζει παλιό, καλό Alice Cooper ενώ σε ολόκληρο τον δίσκο θα βρείτε σκόρπιες πινελιές από τα hard rock μεγαθήρια της δεκαετίας του '70 τοποθετημένες όμως με τον απαραίτητο σεβασμό.

Όσο ο Nicke Andersson δεν επανασυνδέει τους Hellacopters και όσο οι Backyard Babies μένουν στον πάγο, το προσωπικό album του Dregen αποτελεί το καταλληλότερο υποκατάστατο. Για τους οπαδούς των προαναφερθέντων συγκροτημάτων,  τους νοσταλγούς της glam σκηνής των 70s αλλά και τους λάτρεις του sleazy hard rock. O Dregen έχει πραγματοποιήσει τα περισσότερα από τα όνειρα του αλλά συνεχίζει την ξέφρενη πορεία του. Το party ακόμα δεν τελείωσε και ο Σουηδός συνεχίζει να το απολαμβάνει στο μέγιστο.
  • SHARE
  • TWEET