Dream Theater

Κουράστηκα πραγματικά τα τελευταία χρόνια να αντικρούω την άποψη ότι οι Dream Theater δεν είχαν τίποτα να προσφέρουν μετά το "Metropolis Pt.2". Κουράστηκα επίσης να μιλάω για μουσική πρόοδο, εξέλιξη των πραγμάτων, διαφορετική διάθεση, πειραματισμό και εξαιρετική γνώση μουσικής. Κι επειδή ακριβώς κουράστηκα να μιλάω εγώ, οι Theater απαντούν μόνοι τους με το "Systematic Chaos".

Το να γράψει κάποιος σε μια κριτική δίσκου των Theater το πόσο τεράστιοι μουσικοί είναι, το πόσο καλά γνωρίζει ο καθένας τον ρόλο του και πόσο τελειομανείς είναι πραγματικά μοιάζει ιδιαίτερα ανούσιο. Σημασία έχει πια σε κάθε νέα τους κυκλοφορία το τι καινούριο έχουν να προσφέρουν στον ακροατή. Αν λοιπόν για κάποιους το "Octavarium" δεν είχε απολύτως τίποτα τέτοιο να προσφέρει, γνώμη που δε θα μπορούσε να με βρει περισσότερο αντίθετο, τότε το "Systematic Chaos" πιστεύω ότι ανταμείβει όλους εμάς που πιστεύουμε ότι οι Theater δεν πρόκειται να σταματήσουν να κάνουν τη μουσική πιο πλούσια με κάθε δουλειά τους.

Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι το γεγονός ότι ο δίσκος είναι σαφέστατα πολύ heavy, ίσως ακόμα περισσότερο και από το "Train Of Thought", αλλά ταυτόχρονα ό,τι πιο progressive έχουν κάνει εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Θεωρώ απόλυτα λογικό οι Theater κάποιες στιγμές μέσα από τα προηγούμενα album τους κάποιους να τους κούρασαν ή ακόμα και να τους άφησαν αδιάφορους, αν και εγώ σε καμία περίπτωση δεν είμαι ένας από αυτούς. To "Systematic Chaos" όμως έχει μια εξαιρετική ιδιότητα... Δε λείπουν ούτε τα μακροσκελή solos, ούτε οι αρκετά εκτενείς συνθέσεις και οι πολύπλοκες ενορχηστρώσεις. Εδώ όμως υπάρχει ένα μεγάλο ΑΛΛΑ...

Το "Systematic Chaos" έχει όλα όσα χαρακτηρίζουν τους Theater, αλλά αποτελεί μια δουλειά προσβάσιμη ακόμα και από τον πιο απαίδευτο μουσικά ακροατή. Ο Petrucci αναδεικνύεται σε έναν καταπληκτικό ρυθμικό κιθαρίστα που σε συνδυασμό με τον Portnoy και ασφαλώς των Myung δίνουν μια ρυθμική συνέχεια στα κομμάτια, όπου το progressive και το heavy metal παντρεύονται κάτω από τις ευλογίες τεράστιων groups, χάρις στα οποία υπάρχουν οι Dream Theater. Οι επιρροές του Portnoy από groups όπως οι Radiohead και οι Muse που ήταν κάτι περισσότερο από εμφανείς στο "Octavarium" δίνουν τη θέση τους στις πιο metal καταβολές του, αφού το album αποτελεί ένα φόρο τιμής στους Pantera και τους Metallica.

Ταυτόχρονα όμως κομμάτια όπως το "Forsaken", το "Constant Motion" και το "The Dark Eternal Night" θα αποτελούν από 'δω και στο εξής σημείο αναφοράς σε κάθε live εμφάνιση του group, όπως έγινε και μερικές μέρες πριν στο Rockwave, καθώς τα απίστευτα ρυθμικά σχήματα, η επανάληψη των refrains, οι μελωδίες που σου καρφώνονται στο μυαλό, τα solos κιθάρας και πλήκτρων που προωθούν, και δεν καθυστερούν απλά, την εξέλιξη κάθε τραγουδιού, o Myung του οποίου κάθε πέρασμα θα μπορούσε να είναι βάση για σεμινάριο και ένας Labrie που πραγματικά εντυπωσιάζει με τη βελτίωσή του και αποδεικνύει ότι είναι δικαιωματικά frontman του σχήματος, συνθέτουν ένα καταπληκτικό album που δε μπορεί να αφήσει κανέναν αδιάφορο.

Αυτό όμως που δένει όλα τα παραπάνω και δίνει αυτή την απίστευτη συνοχή για ένα progressive album είναι για άλλη μια φορά η παραγωγή του δίσκου. Τεράστιος όγκος στις κιθάρες, βάθος στον ήχο, χρησιμοποίηση effects στη φωνή που κάνουν ακόμη πιο έντονο τον progressive χαρακτήρα των κομματιών και μια αίσθηση ότι το group βρίσκεται παντού γύρω σου, αφού τα ηχεία δε μπορούν να ακολουθήσουν τον Petrucci τη στιγμή που ακόμη κι αν είσαι έμπειρος μουσικός δε μπορείς να καταλάβεις από πού σου έρχονται όλες αυτές οι ρυθμικές αλλαγές τις οποίες το group κάνει να φαίνονται σαν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο.

Όσο κι αν μπορεί να ακουστεί υπερβολικό, το "Systematic Chaos" αποτελεί ένα καταπληκτικό album, είτε σε σχέση με τα προηγούμενα albums των Dream Theater, είτε σε σχέση με οποιαδήποτε progressive δουλειά, είτε με οτιδήποτε έχω ακούσει ποτέ. Αφεθείτε ελεύθερα στον κόσμο των Theater... "Forsaken, I Have come for you tonight... Awaken, Look In My eyes and take my hand, give yourself up to me".