Dragontears

Οι Dragontears αποτελούν το alter ego των Baby Woodrose, τις δύο πτυχές δηλαδή της προσωπικότητας του ηγέτη και των δύο, Lorenzo Woodrose. Οι τελευταίοι ήταν προορισμένοι να καλύπτουν τις πιο garage ανησυχίες του, ενώ οι πρώτοι θα εξερευνούσαν την πιο ψυχεδελική πλευρά του. Επειδή όμως το να διατηρείς ταυτόχρονα δύο πρόσωπα με τόσο λεπτές διαφορές μεταξύ τους είναι ένα βήμα πιο κοντά στη σχιζοφρένεια, ο κ. Lorenzo βάζει ένα τέλος στη σταδιοδρομία των Dragontears με το τρίτο άλμπουμ τους, "Turn On, Tune In, Fuck Off". Από εδώ και στο εξής όλες οι μουσικές του τάσεις θα ενσωματωθούν στο βασικό του, όπως εξελίσσεται, σχήμα των Baby Woodrose.

Ο τίτλος, βέβαια, αποτελεί ένα σαφές λογοπαίγνιο με το περίφημο δίσκο του Timothy Leary αλλά και διαδεδομένο σύνθημα στα ψυχεδελικά '60s, «Turn On, Tune In, Drop Out». Και σε αυτή την εποχή μας γυρίζει και η μουσική. Και μόνο μια ματιά στα όργανα που χρησιμοποιούνται αρκεί για να καταλήξει κανείς στο τι ακριβώς παίζει στο δίσκο. Theremin, oscillator, e-bow για την κιθάρα και φυσικά electric jug, έτσι για να μην ξεχνάμε και τους ανελκυστήρες του 13ου ορόφου.

Το γεγονός όμως είναι ότι φυσικά γίνεται της (ηχητικής) κακομοίρας στο άλμπουμ, με μαγικά μανιτάρια και παρομοίων ιδιοτήτων βότανα να πλανώνται στον αέρα και να ευωδιάζουν την ατμόσφαιρα, σαφώς και υπάρχει το απαραίτητο μεγάλης διάρκειας λάγνο και κοσμικό κλείσιμο του ματιού εν ονόματι "William" (;), σαφώς και το άκουσμα είναι οικείο και προσφιλές σε όλους εμάς τους ψυχεδελοκέφαλους. Αλλά όλα αυτά κάπου χωλαίνουν. Σα να τα έχουμε ξανακούσει ένα πράγμα, σαν οι Dragontears να τα έχουν κάνει στο παρελθόν καλύτερα, σα να έχει γίνει λίγο τυποποίηση η υπόθεση, ο δίσκος δε φωνάζει «έμπνευση».

Ο εν λόγω δίσκος αποδεικνύει ότι καλώς, λοιπόν, ο μεγαλόσωμος Δανός αποφάσισε να μην παρατείνει το πείραμα των Dragontears παραπάνω. Οι πραγματικές καλές στιγμές του ("No Salvation", "My Friend", "Time Of No Time") δεν είναι εντελώς εκτός κλίματος των Baby Woodrose, ενώ αυτές που είναι τελείως διαφορετικές ("William", "Mennesketvilling") δείχνουν ελαφρώς κουρασμένες. Έχοντας πει τα παραπάνω, θα πρέπει να τονίσω ότι ούτε αυτός ο δίσκος ντροπιάζει το όνομα που έχει χτίσει ο Lorenzo και αποτελεί κατώτερη μεν, ελκυστική παρ' όλα αυτά προσθήκη στη μακροσκελή δισκογραφία του.