Downfall Of Gaia

Ethic Of Radical Finitude

Metal Blade (2019)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 17/01/2019
Σοβαρό post-black metal που σε αναγκάζει να μην το αγνοήσεις
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Γερμανοί Downfall Of Gaia αποτελούν ένα υπόδειγμα σοβαρής και μοντέρνας black metal μπάντας: χωρίς πολλές υπερβολές σε image, attitude και τα λοιπά διευρύνουν με αργά και προσεκτικά βήματα τον ήχο και το fanbase τους, φτάνοντας αισίως στο πέμπτο τους άλμπουμ που βαφτίζουν βαρύγδουπα «Ηθική της ριζοσπαστικής περατότητας». Πρέπει να έχεις ένα επίπεδο ακόμα και στο να σκεφτείς έναν τέτοιον τίτλο και σίγουρα θα κληθείς να τον αιτιολογήσεις.

Μια που το ξεκινήσαμε έτσι, μπορώ εξαρχής να αναφέρω τι δεν θεωρώ καθόλου ριζοσπαστικό στον ήχο τους. Αυτήν τη χιλιοφορεμένη μελωδική αλληλουχία ακόρντων - τις περιβόητες «φασολάδες» που λένε οι μουσικοί του δρόμου, από τα διαστήματα φα, σολ και λα - που όλα τα κάνει να ακούγονται εύκολα, εύπεπτα και ανώδυνα, αλληλουχία που παρατηρείται σε πολλά από τα μέρη που αποτελούν τους σκελετούς των κομματιών τους. Πιθανόν βέβαια αυτή η παρατήρηση να τροφοδοτείται από τη συνολική μου αδυναμία να αντιληφθώ το νόημα της φράσης «μελωδικό black», όντας από αυτούς που πιστεύουν ότι αν επιθυμείς να γευτείς πικρή γεύση είναι ανόητο να προσθέσεις ζάχαρη. Ευτυχώς πάνω από αυτά τα μελωδικά riff κρέμεται η φωνή του Anton Lisovoj, κουβαλώντας μια σκοτεινή απόγνωση που πείθει αρκούντως ικανοποιητικά για τις μαυρομεταλλικές προθέσεις της. Παικτικά μιλώντας πάντως, τίποτα δεν μπορεί να επισκιάσει το καταπληκτικό drumming του Micheal Kadnar, η performance του οποίου προσθέτει μεγάλο ενδιαφέρον και φαντασία σε διάφορα μέρη που στα χέρια κάποιου άλλου ίσως ήταν μέχρι και μονότονα. Σε ό,τι αφορά τα αρνητικά του άλμπουμ, πέραν τούτου ουδέν.

Αν αντίθετα κάνουμε ένα βήμα πίσω, ξανακοιτάξουμε τους DoG και τους αντιληφθούμε ως μια ευρύτερη post-metal μπάντα που απλώς χρησιμοποιεί black φρασεολογία, το πράγμα δένει πολύ καλά. Ενώ είναι πλήρως εναρμονισμένοι με το πνεύμα της εποχής που θέλει το black να ακούγεται μελαγχολικό και σπαραξικάρδιο, προς τιμήν τους αποφεύγουν κάθε shoegaze γελοιοποίηση και διατηρούν ένα πολύ καλό ζύγισμα και μια καλλιτεχνική συνοχή στις ιδέες τους. Τα post μέρη και οι απανταχού μελωδίες έχουν καρδιά και οι εμπνεύσεις τους στο στήσιμο των κομματιών χρησιμοποιούνται σοφά και με μέτρο, σε ωραιότατες στιγμές όπως το ξεχαρβαλωμένο πιάνο στο φινάλε του "We Pursue The Serpent Of Time", την τρίλεπτη θηλυκή απαγγελία στο "Guided Through A Starless Night" ή το μελωδικό chorus του "Of Withering Violet Leaves". Ειδικά το "We Pursue..." αποδεικνύει το πόσο πολύ η Κεντρική Ευρώπη αποτελεί μια μικρή γειτονιά αφού, δεν μπορεί, θα σου φέρει λίγο στο μυαλό τους Amenra.

Το "Ethic Of Radical Finitude" τελικά με κέρδισε για τα καλά λοιπόν, εξαιτίας του ότι φτιάχνει τη δική του ατμόσφαιρα χωρίς να εκβιάζει τον εντυπωσιασμό του ακροατή. Στήνει το μελανόχρωμο δίχτυ του πάνω σε ένα ηχητικό έδαφος που διευρύνεται αργά και σταθερά, μετρώντας τόσο τις δυνατότητες όσο και τα σύνορα του. Στα συν του επίσης η σχετικά μικρή του διάρκεια που αφήνει χώρο και στα έξι tracks να αναπτύξουν τη δυναμική τους αλλά και η υπέροχη παραγωγή που δεν συμπεριφέρεται στους DoG σαν μια μπάντα της σειράς αλλά αφουγκράζεται και αναδεικνύει τη δική τους ταυτότητα.

Για όσους αντιμετωπίζουν τις μοντέρνες τάσεις του black metal με σκεπτικισμό λοιπόν, η ποιότητα των Downfall Of Gaia μοιάζει να είναι αρκετά ικανή να τον παρακάμψει, ευχάριστα αναγκάζοντας μας να τους μετρήσουμε ως μία από τις πλέον ταλαντούχες μπάντες του είδους και όχι σαν κάποιους που επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν το trend. Τα δε κοσμικά vibes που εκλύονται σε στιγμές αφήνουν περαιτέρω υποσχέσεις για ένα ακόμα πιο ελπιδοφόρο post-metal μέλλον. Ας μην υποτιμήσεις λοιπόν το δίχτυ που στρώνουν κάτω από τα πόδια σου, είναι φτιαγμένο από καλό υλικό και η διαφυγή θα είναι δύσκολη.

  • SHARE
  • TWEET