Down & Out

Αυτό θα πει γκαντεμιά. Να θέλεις να ζεις στο Τέξας τη δεκαετία του '70, έχοντας μακριές γενειάδες και παίζοντας boogie ολημερίς και αντ' αυτού να βρίσκεσαι στο Μπραχάμι, στην πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα και να παλεύεις με τους μπουζουκόβιους για να μπορέσει να ακουστεί η μουσική της καρδιάς σου. Το βάζεις κάτω; Όχι αν είσαι οι Down & Out που αφού σάρωσαν κάθε σκηνή στην Ελλάδα, και όχι μόνο, κατάφεραν να ηχογραφήσουν το ντεμπούτο CD τους.

Μην κρύβοντας καθόλου τις, σε επικίνδυνο βαθμό, επιρροές τους από τους ZZ Top, αυτή η little ol' band from Athens ονομάζει το άλμπουμ της "Tres Weirdos" προφανώς από το αριστούργημα "Tres Hombres" των προαναφερόμενων. Αντίστοιχα τα τραγούδια τους ακολουθούν την αυτή κατεύθυνση, δηλαδή πνιγμένες στο bourbon boogie και southern blues συνθέσεις, με χαβαλεδιάρικους στίχους, στοχευμένες κυρίως στη διασκέδαση και το κέφι.

Ίσως η καλύτερη και πιο χαρακτηριστική στιγμή του δίσκου είναι το εναρκτήριο instrumental "King Size Boogie", που χρησιμοποιείται για να ανοίγει και τις συναυλίες τους με το τυπικό αλλά εθιστικό riffάκι του που δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας σχετικά με το τι μας περιμένει. Το αρχικό εφέ με τον ήχο βελόνας που ακουμπάει σε πικάπ συνάδει στο γενικότερο κλίμα νοσταλγίας και θα αποκαλύψει μία παραγωγή που ευτυχώς στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Λέω ευτυχώς, γιατί έχοντας δει τη δύναμη που εκπέμπουν αυτά τα παιδιά επί σκηνής θα ήταν ατυχές να μην μπορέσει τουλάχιστον μέρος της να αποτυπωθεί και στην studio απόδοσή τους. Η αλήθεια είναι ότι στα φωνητικά εντοπίζεται ένα προβληματάκι που συχνά κρύβεται με διάφορα τρικ αλλά σε κάθε περίπτωση καθόλου δε μας πειράζει που η τριάδα των βασικών οργάνων (κιθάρα, μπάσο, ντραμς) έχουν λάβει την περισσότερη προσοχή κι ας «πριμοδοτεί» αυτό τα δύο ορχηστρικά κομμάτια.

Η κιθάρα καταφέρνει να αντεπεξέλθει ακόμα και σε διεθνούς επιπέδου απαιτήσεις τόσο στα ριφάκια όσο και στα solo της, ενώ η ρυθμική βάση παίρνει συχνά πρωταγωνιστικό ρόλο παίζοντας με τον ρυθμό αλλά και τη μελωδία, οδηγώντας συχνά τα τραγούδια. Η, σε επίπεδα δίσκου βινυλίου, διάρκεια του "Tres Weirdos" κυλάει αβίαστα ανάμεσα σε hard rocking blues και boogie στιγμές με το "Hot Dawg Boogie", τo απρόσμενα σχεδόν psychobilly "Zombie Soup", το Νέο-Ορλεανικό, σατυρικό (εκ του Σάτυρος)  "Voodoo Dildo", την slide του C&W "American Bandit" και το μακρόσυρτο τύπου Hendrix solo του "Kentucky Straight Bourbon Boogie", να ξεχωρίζουν.

Μόνο παράπονο ότι παρά την καλή τους απόδοση και το κέφι με το οποίο επενδύουν το πόνημά τους δεν καλύπτεται πλήρως μία τυπικότητα των συνθέσεων, γεγονός μάλλον λογικό ως πρώτο βήμα που απαιτεί πρωτίστως σταθερότητα, ώστε να οδηγήσει στο άλμα που έπεται (;).

Οι ZZ Top των φτωχών θα μπορούσαν να πουν οι κακές γλώσσες αλλά γιατί πιστεύω ότι με μπάντες σαν τους Down & Out η μουσική μας σκηνή γίνεται πλουσιότερη;