Don Broco

Technology

SharpTone (2018)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 05/02/2018
Οι Δον ξέρουν από πάρτυ
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ομολογουμένως υπάρχουν στυλ μουσικής που είναι πολύ δυσκολότερα να γράψει κανείς από τη μουσική που να μπορεί να ακουστεί στο βάθος κάποιου πάρτυ. Από την άλλη, όταν έχουμε να κάνουμε με τη rock εκδοχή του παραπάνω, η αρκούντως γυαλισμένη παραγωγή μπορεί να είναι σχετικά εύκολη εν έτει 2018, αλλά η ισορροπία ανάμεσα στην ένταση και τις απαραίτητες pop αναφορές είναι δυσκολότερη απ' ότι μπορεί να μοιάζει σε πρώτη ανάλυση. Δεν είναι τυχαίο ότι μόνο λίγα σχήματα από τον ευρύτερο σκληρό ήχο καταφέρνουν να ξεφύγουν προς τέτοιες κατευθύνσεις. Σε αυτή τη σύντομη λίστα έρχονται και τυπικά να προστεθούν οι Don Broco.

Η τετράδα από το Bedford στις πρώτες δύο κυκλοφορίες της έκανε δυναμική είσοδο στον εναλλακτικό χώρο, αφήνοντας πολλές υποσχέσεις και συνδυάζοντας στοιχεία από το post-hardcore μέχρι τη σύγχρονη pop. Παρά τις όποιες αδυναμίες τους ως σύνολο, κομμάτια σαν τα "Whole Truth", "Nerve" και "You Wanna Know" τους έβαλαν σε mainstream σαλόνια. Προς επιβεβαίωση, η μπάντα έχει να καυχιέται για την παρουσία της σε μεγάλα φεστιβάλ σαν το Pinkpop και το Rock Am Ring (τα της πατρίδας τους θεωρούνται αυτονόητα), αλλά και τις περιοδείες με Bring Me The Horizon και 5 Seconds Of Summer. Τα δύο αυτά ονόματα, μάλιστα, είναι αρκετά βολικά για όποιον προσπαθεί να καταλάβει προς τα πού κλίνει το ύφος.

Στη φετινή τους δουλειά, οι Βρετανοί συνεχίζουν από εκεί που άφησε το προ τριετίας "Automatic", τραβώντας λίγο περισσότερο τα άκρα του ήχου τους. Για να είμαστε αντικειμενικοί, βέβαια, όσο κι αν οι rock βάσεις παραμένουν κι εξαπλώνονται, οι pop εκφάνσεις βγαίνουν αισθητά μπροστά. Σε αυτό συμβάλλει τα μέγιστα και η παραγωγή, η οποία βγάζει μάτι από τα πρώτα δευτερόλεπτα του ομώνυμου κομματιού· τα φωνητικά του Rob Damiani κυριαρχούν, τα ρυθμικά ακούγονται γυαλισμένα αλλά φυσικά, ενώ οι κιθάρες και οι παραμορφώσεις ακολουθούν σε δεύτερο πλάνο. Το πρώτο μισό του δίσκου είναι σεμιναριακό, με το ένα μεγάλο ρεφραίν να διαδέχεται το επόμενο και το σερί "T-Shirt Song"/"Come Out To L.A."/"Pretty" να εντυπωσιάζει.

Τα hooks και οι ταχύτητες στο δεύτερο μέρος μπορεί να είναι συγκριτικά χαμηλότερα, με εξαιρέσεις σαν το cowbell του "Everybody" να επιβεβαιώνουν τον κανόνα, αλλά ακόμα κι έτσι στα δεκατέσσερα κομμάτια του "Technology" οι αδύναμες στιγμές παραμένουν σε χαμηλό επίπεδο. Η ατμόσφαιρα από την αρχή μέχρι το τέλος του δίσκου βγάζει ένα αβίαστο κέφι κι αφήνει τη βεβαιότητα ότι τα πάντα επί σκηνής θα ακούγονται ακόμα πιο δυνατά. Όσοι προτιμούν την εναλλακτική τους μουσική με πειραματισμούς μπορούν να αποφύγουν ελεύθερα, όσοι θέλουν κάτι upbeat και δεν απεχθάνονται την pop (πέμπτη φορά που αναφέρεται η λέξη) τσεκάρουν ανεπιφύλακτα. Κατά προτίμηση βλέποντας κάποιο από τα απολαυστικά χαβαλεδιάρικα βίντεο.

  • SHARE
  • TWEET