Dominici

O3 A Trilogy- Part 3

Inside Out (2008)
15/05/2008
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τριλογία χωρίς τα δυο προηγούμενα μέρη της, υφίσταται άραγε; Ποιο το νόημά της αν το κλείσιμο με το τρίτο μέρος αναιρεί τα προγενέστερα; Φαντάζεστε τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» για παράδειγμα, χωρίς τη «Συντροφιά» και με μέτριους «Δύο Πύργους»; Μπερδεμένα μας τα λέει ο κύριος Charlie Dominici, αφού στο τρίτο μέρος του O3 έριξε μια και τα γκρέμισε όλα, με την καλή έννοια πάντα.

Η ιστορία του "O3" ξεκίνησε κάπου το 2005 όταν σφηνώθηκε στο πολυδιάστατο κεφάλι του να κάνει ένα concept άλμπουμ που θα αποτελείται από τρία μονοδιάστατα αλλά αλληλοσυμπληρωματικά cd, κάτι σαν τα αυτοτελή επεισόδια του «Παρασκευή και 13» δηλαδή που προβαλλόταν σε γνωστό ιδιωτικό κανάλι πριν δεκαπέντε χρόνια περίπου (απορία: γιατί κόπηκε;), μόνο που αυτά θα διατίθενται στο κοινό ανά έτος και κάτι. Φέτος, λοιπόν, έδωσε ο Θεός σε εκείνον έμπνευση και σε μας την υλική διάσταση του τρίτου και τελευταίου μέρους του "O3" που μας άφησε πραγματικά άφωνους.

Μετά το μέτριο "Part 2", που η αλήθεια είναι απογοήτευσε αρκετούς οπαδούς του κυρίου «προγκρέσορα», η «λαμπρίζουσα» φώτιση (μην πάει ο νους σας στο «κακό») επανήλθε και στάθηκε στους πρόποδες ενός καλοστημένου άλμπουμ με περίτεχνη ατμόσφαιρα, άρτια παραγωγή και σωστά τοποθετημένες prog μελωδίες, ανακτώντας το χαμόγελο στα χείλη των φίλων των Dream Theater που αναπολούν τα έργα και ημέραι των "When Dream And Day Unite" και "Train Of Thought" και όχι μόνο.

Οκτώ αξιοπρεπείς συνθέσεις -μεταξύ των οποίων η εναρκτήρια "King Of Terror" φέρει στο νου άθελά της μνήμες από Queensryche "Operation" εποχές και το αποχαιρετιστήριο "Genesis" δημιουργεί ονειρώξεις (!) με την ευκολία της πολυπλοκότητας του- κάνουν το τρίτο αυτό μέρος να φαντάζει στα μάτια του progressive οπαδού ελπίδα για το μέλλον και τον προτρέπουν να βγει περήφανος να βροντοφωνάξει πως οι καλές μέρες επιστρέφουν. Οι αδερφοί Maillard κάνουν εξαιρετική δουλειά σε κιθάρα και ντραμς και τα solos του κυρίου Rigoldi στα πλήκτρα είναι απόλυτα εναρμονισμένα με τη δομή των κομματιών. Το team του Dominici φαίνεται δεμένο περισσότερο από ποτέ και η φωνή του βρίσκει το σωστό χρώμα και την κατάλληλη τοποθέτηση μέσα σε αυτή την ηχητική θαλασσοταραχή των δυναμικών και heavy συνθέσεων.

Η Γένεση είναι γεγονός και ας είναι τα δυο-τρια πουλάκια που τιτιβίζουν στο κλείσιμο του άλμπουμ το εναρκτήριο λάκτισμα για καλύτερες μουσικές progressive ημέρες. Εσείς εκεί έξω άλλωστε ξέρετε καλύτερα - το ένστικτο σπάνια μάς γελά. To be continued με λίγα λόγια...

  • SHARE
  • TWEET