Dodheimsgard

A Umbra Omega

Peaceville (2015)
Από τον Αντώνη Κονδύλη, 02/03/2015
8 χρόνια και 63 δευτερόλεπτα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οχτώ χρόνια περιμέναμε από αυτούς τους ανισόρροπους Νορβηγούς να επανεμφανιστούν δισκογραφικά και μόλις 63 δευτερόλεπτα (όσο διαρκεί το εισαγωγικό ηλεκτρονικό κομμάτι) ήταν αρκετά για να νιώσεις ότι δεν έχασαν καθόλου σε διεστραμμένη έμπνευση, αλλόκοτη διάθεση και αντισυμβατικότητα, με το μεγάλο ρίσκο που εμπεριέχει το συμπέρασμα από μια τέτοια παρόρμηση.

Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Οι Dodheimsgard, όταν είχαν ξεκινήσει τη δεκαετία του '90, αποτελούσαν περισσότερο ένα side project και θα είχαν μείνει στην ιστορία ως μια ακόμη black ή black / thrash metal μπάντα, εάν το 1999 δεν είχαν κυκλοφορήσει το "666 International". Έναν από τους πιο πειραματικούς, αντισυμβατικούς και απρόσιτους, για τους περισσότερους, δίσκους στην ιστορία του ακραίου ήχου και της metal  μουσικής εν γένει. Σε εκείνο το σημείο εξαφανίστηκαν για χρόνια, ώσπου το 2007 επανήλθαν με το "Supervillain Outcast". Το ίδιο αλλοπρόσαλλοι και παρανοϊκοί. Χρειάστηκε πάλι ένα μεγάλο χρονικό διάστημα για να ακούσουμε κάποιο νέο από αυτούς και αφού προηγουμένως δεν ήξερε κανείς αν συνεχίζουν να υφίστανται ως συγκρότημα.

Έτσι, λοιπόν, το 2015 κυκλοφορούν το "A Umbra Omega". Μετά το μονόλεπτο εισαγωγικό "The Love Divine", ακολουθεί το δεκαπεντάλεπτο "Aphelion Void" που ξεκινάει με έναν ανελέητο ξυλοδαρμό και το οποίο περικλείει όλα τα χαρακτηριστικά, τις «δυσμορφίες» και την πολυσήμαντη συνθετική διάθεση των Νορβηγών.

Για να γίνει στο μέτρο του δυνατού σαφές σε όσους δεν έχουν επαφή με την μπάντα, η μουσική τους είναι ένας εμμονικός συγκερασμός ακραίων black metal ξεσπασμάτων, που διακόπτονται από άρρυθμα και σε ελάσσονα κλίμακα περάσματα, με πιάνο, ακουστικές κιθάρες ακόμα και ατμοσφαιρικές στιγμές. Όλα αυτά συνοδεύονται από σχιζοφρενικά φωνητικά που ακόμα και σε πιο ήρεμα σημεία δεν αποκλίνουν από αυτή τη γενικότερη διάθεση.

Οι Dodheimsgard δεν έχουν απολέσει στο ελάχιστο τον ανορθόδοξο χαρακτήρα του παρελθόντος και τις χαοτικές δομές των κομματιών, ούτε την απέχθεια, την «αρρώστια» και σε έναν βαθμό την παράνοια που έβγαζε η μουσική τους και συνεχίζουν να παρουσιάζουν ένα αποτέλεσμα μη μελωδικό αλλά και άρρυθμο, το οποίο κατά έναν ανεξήγητο τρόπο αποκτάει μουσική υπόσταση. Στον αντίποδα όλων αυτών, αυτή τη φορά σε πολλά σημεία εξομαλύνουν την επιθετικότητα της μουσικής τους, ενώ παραδόξως ενισχύεται η καλλιτεχνική ματιά της μπάντας, που επιχειρεί βουτιά σε πιο εμφανή jazz μονοπάτια, αιθέρια και ατμοσφαιρικά περάσματα. Οι διάσπαρτες Ved Buens Ende αναφορές θα προκαλέσουν ρίγος σε αυτούς τους λίγους που τους θυμούνται ακόμα και τους λάτρεψαν κάποτε.

Επιβάλλεται μια ξεχωριστή αναφορά στον μεγάλο Aldrahn. Μας έλειψε όλα αυτά τα χρόνια, αλλά η πολυδιάστατη, χωρίς κανόνες και νόρμες, ερμηνευτική του γκάμα και οι σχετικοί ακροβατισμοί μας στέλνουν ξανά σε άλλο κόσμο.

Κάπου εδώ η περαιτέρω ανάλυση χάνει σε ουσία στην περίπτωση ενός τέτοιου συγκροτήματος. Η αναμονή ετών έλαβε επιτέλους τέλος και για μια ακόμη φορά η ακρόαση ενός καινούργιου δίσκου των Dodheimsgard μας οδηγεί με χαρακτηριστική άνεση στο συμπέρασμα ότι το τελικό αποτέλεσμα προήλθε πιθανότατα από τροφίμους ασύλου κάποιου ψυχιατρείου.

Σε κάθε περίπτωση, αυτοί που αντιλαμβάνονται ότι στην τέχνη υπάρχει και μια ακραία μορφή έκφρασης, θα σαγηνευτούν ξανά. Οι υπόλοιποι θα συνεχίσουν να παλινωδούν στο σκοτάδι μέσα στο οποίο υπάρχουν.

  • SHARE
  • TWEET