Dodenkrocht

Με τους συγκεκριμένους Ολλανδούς δεν είχα την ευκαιρία να ασχοληθώ, παρότι, αντικειμενικά, πρόκειται για ποιοτική σκηνή (απλώς για κάθε διαμάντι υπάρχουν κάτι τόνοι λάσπης που πρέπει να προσπεράσεις). Το "Flesh Tones" είναι ο τρίτος δίσκος τους, και ό,τι χειρότερο για καλοκαίρι.

Κανονικά θα έπρεπε να αναλωθώ λίγο σε όλη αυτήν τη «λατρεία του ερπετού» με την οποία έχει πάθει ψύχωση ένα κομμάτι της σκηνής παγκοσμίως, ωστόσο επειδή δεν πρόκειται για Deathspell Omega, θα προχωρήσω κατευθείαν στο ενδιαφέρον.

Με ατμόσφαιρα που προσομοιάζει σε νεκροταφείο και αρκετά ικανοποιητικά φωνητικά (διαχρονικά επίφοβο σημείο), ξεκινάει ένας δίσκος που παρότι τηρεί την πεπατημένη των '90s, με αρκετό πασπάλισμα μελωδίας, δεν ακούγεται καθόλου επιτηδευμένος. Δεν ξέρω πόσο μπορώ να επεκταθώ στο μουσικό κομμάτι, επί της ουσίας είναι σιδηροδρομικό riffing με κάποια αρκετά δυναμικά doom περάσματα που δίνουν μια αίσθηση μεγαλείου (προσωπικά τα απόλαυσα). Ειδικά τα μελωδικά doom σημεία είναι που θα προσδώσουν έναν ψυχοπλακωτικό τόνο αρκετά ταιριαστό. Οι μεγάλες διάρκειες σε βυθίζουν και η απαλότητα ορισμένων σημείων σε γονατίζει εύκολα.

Αυτό που μετράει, ωστόσο, περισσότερο απ’ όλα, και εδώ είναι που ο δίσκος διαπρέπει, είναι η ατμόσφαιρα. Μου θύμισε λίγο το "Aphotic Womb" των Sinnmara σε αυτό το σημείο. Η παραγωγή είναι οριακά κρύσταλλο, αλλά παρ' όλα αυτά είναι τόσο εύκολο να σε παρασύρει ο δίσκος, που μένεις μαλάκας. Οι προσεγμένες διάρκειες είναι κομβικές, ωστόσο η επανάληψη των σωστών riff θα κάνει την διαφορά. Στο τέλος έχει επικρατήσει μια ταφική ατμόσφαιρα, οι τοίχοι φαντάζουν γλοιώδεις, έχει νυχτώσει στο δωμάτιο και δεν έχεις όρεξη να αναπνεύσεις. Καλό καλοκαίρι.