Disturbed

Asylum

Reprise (2010)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 31/08/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Υπάρχουν στιγμές στην πορεία μιας επιτυχημένης μπάντας που τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα και ταυτόχρονα πιο δύσκολα και σε αυτό το επίπεδο βρίσκονται ακριβώς οι Disturbed. Δε θα αναλωθούμε στα προφανή, περί του τεράστιου μεγέθους της μπάντας από το Σικάγο και της απήχησης που αυτή έχει στη σημερινή γενιά του σκληρού ήχου, αλλά θα κρίνουμε τη νέα, πέμπτη δισκογραφική δουλειά τους ως το δίσκο μιας μπάντας που έχει φτάσει πολύ ψηλά, απόλυτα δικαιολογημένα.

Εκ πρώτης όψης, τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα πλέον για τους Disturbed, αφού έχουν ήδη το κοινό που τους περιμένει με ανυπομονησία και δε χρειάζεται να τρέξουν για να το κερδίσουν, ενώ τα πολλά hits τους έχουν εξασφαλίσει ένα ακόμη πολύ επικερδές πακέτο περιοδείας, τόσο στην Αμερική, όσο και στην Ευρώπη. Ταυτόχρονα, τα πράγματα είναι πιο δύσκολα γιατί πλέον κρίνονται με αυστηρότερα κριτήρια και δεν έχουν να διακριθούν μόνο σε σχέση με τους υπόλοιπους, αλλά και με τους ίδιους τους εαυτούς τους. Το "Asylum" έχει το δύσκολο έργο του να συγκριθεί με τους προκατόχους του και αυτό, ξέχωρα αν τελικά είναι δίκαιο ή άδικο, είναι αναπόφευκτο.

Ξεκινώντας από τα θετικά του νέου δίσκου, όλα τα επιμέρους στοιχεία είναι παρόντα. Η παραγωγή είναι στα συνήθη υψηλότατα standards, το groove έχει τη δυναμική που περιμένεις από τους Disturbed και η φωνάρα - σήμα κατατεθέν του Draiman σε εγκλωβίζει κατευθείαν με την εναρκτήρια κραυγή του «release me» στο ομώνυμο τραγούδι του δίσκου. Αυτή είναι η πεμπτουσία της μουσικής των Disturbed, εκτόνωση, πώρωση, ρυθμός που σε παρασέρνει και μελωδίες που θες να τραγουδήσεις απελπισμένα. Τέτοιες θα βρει κάποιος στο φοβερό "The Infection" ή στον προπομπό του album, το "Another Way To Day", που μαζί με το ομώνυμο αποτελούν τη βιτρίνα του δίσκου και καβατζώνουν θέσεις στο setlist του συγκροτήματος. Από εκεί και πέρα, τραγούδια όπως το "Warrior" και το "The Animal" έχουν τη δική τους ένταση και μπορούν να σε κουνήσουν με τον τρόπο τους. Στα καλά σημεία, επίσης, η χρήση λιτών, αλλά περιεκτικών, lead σημείων, στοιχείο που δεν αφορά όμως σε κάποιο νεωτερισμό στη μουσική τους.

Από την άλλη πλευρά, για πρώτη φορά σε δίσκο των Disturbed υπάρχουν χτυπητές αδυναμίες που δε μπορεί να πει κανείς ότι προκαλούν και τεράστια έκπληξη. Κύριο χαρακτηριστικό των Disturbed είναι ο trademark ήχος τους, που λίγα συγκροτήματα επιτυγχάνουν να αποκτήσουν, και σε ένα σύνηθες φαινόμενο το πλεονέκτημα αυτό έχει γυρίσει μπούμερανγκ στη μπάντα, αφού αυτή φαίνεται να έχει εγκλωβιστεί στον ήχο τον οποίο η ίδια δημιούργησε. Αποτέλεσμα αυτού είναι πολλές φορές να έχεις την εντύπωση ότι σημεία από τα τραγούδια τα έχεις ακούσει και σε προηγούμενες δουλειές της μπάντας και η πορεία των συνθέσεων γίνεται σχετικά προβλέψιμη. Ως εκ τούτου, ο δίσκος παρουσιάζει κοιλιά από ένα σημείο και μετά, με συνθέσεις που μπορούν να χαρακτηριστούν ως fillers. Εξαιρουμένων των κομματιών που αναφέρθηκαν παραπάνω, τα υπόλοιπα δε φαίνεται να έχουν πολλά να προσφέρουν στη δισκογραφία των Disturbed και φοβάμαι πως σε λίγο καιρό, που θα περάσει η φρεσκάδα της νέας κυκλοφορίας, δε θα αναζητούνται συχνά, πράγμα που δεν ίσχυε στις προηγούμενες δουλειές τους. Τέλος, ενώ μας έχουν συνηθίσει σε πολύ επιτυχημένες διασκευές δημοφιλών pop '80s τραγουδιών, εδώ δεν καταφέρνουν να περάσουν το πνεύμα τους επιτυχημένα στο "I Still Haven't Found What I'm Looking For" των U2, ίσως και για αυτό προτιμήθηκε να μπει ως bonus track.

Πολλές φορές η προσμονή και οι απαιτήσεις μας πάνε στο αντίθετο άκρο και για αυτό πρέπει να ξεκαθαρίσω πως το "Asylum" δεν είναι ένα κακό album, ούτε βήμα πίσω στην καριέρα τους, απλά η προβλεψιμότητα υπερσκελίζει στα σημεία τη δυναμική των συνθέσεων. Καλώς ή κακώς δεν περιμένουμε ριζοσπαστικές αλλαγές στον ήχο των Disturbed, αλλά επιμέρους διαφοροποιήσεις που θα κάνουν λίγο πιο περιπετειώδη τη μουσική τους είναι απαραίτητες για τη μελλοντική δισκογραφία τους, αν δε θέλουν να κορεστούν πρόωρα. Η κεκτημένη ταχύτητα των προηγούμενων δίσκων μπορεί να τους κρατήσει και μετά το "Asylum" στο προσκήνιο και ας ελπίσουμε να είναι έστω αυτός ο δίσκος που θα τους φέρει προς τα μέρη μας. Μέχρι τότε, λίγη ακόμη εκτόνωση μέσω της μουσικής που περιέχεται στο "Asylum" είναι δεδομένη.
  • SHARE
  • TWEET