Distant Thunder

Οι Distant Thunder σίγουρα δεν είναι από τα γνωστότερα group του νεότερου Αμερικάνικου ήχου. Η πρώτη «επαφή» μαζί τους έγινε πέρυσι στην Αθήνα όταν ο τραγουδιστής των Seven Witches, James Rivera, μας έλεγε για το νέο του παιδί που περίμενε ο ίδιος εναγωνίως να γεννηθεί. Μήπως το όνομα του group αλλά και ο frontman του σας θυμίζει κάτι; Ε ναι λοιπόν καλά θυμάστε! Ο James Rivera ήταν κάποτε ο μπροστάρης στον μεταλλικό κολοσσό που λεγόταν Helstar, σίγουρα ένα από τα groups που επηρέασαν παρά πολλούς μεταγενέστερους, αλλά και άφησαν ανεξίτηλο το σημάδι τους στην παγκόσμια metal δισκογραφία και ιστορία. Ο Rivera μετά από σύντομο πέρασμα από τους Destiniy’s End με τους οποίους κυκλοφόρησε 2 albums σωστά έργα τέχνης Αμερικανικού power πήρε την απόφαση να δημιουργήσει το δικό του «μαγαζί», για το οποίο ο ίδιος πιστεύει ότι είναι η φυσική συνέχεια και ο κλώνος των Helstar. Χμ... Άδικο δεν έχει. Οι Distant Thunder -των οποίων το όνομα «δανείστηκε» από το 3o μουσικό έπος των Helstar- δεν απέχουν πολύ από τους προκατόχους τους. Δυναμικό, κιθαριστικό, μελωδικό Αμερικάνικο power το οποίο ακούγοντας το σου τρυπάει τα κοκάλα από το πάθος που διακατέχει όλες τις συνθέσεις. Ο Rivera με τη βοήθεια των μουσικών Mike Lepond από τους Symphony X, Eric Halpen από τους Z-LOT-Z, Greg Gill και Rick Ward αλλά και τη βοήθεια του πολύπειρου Jack Frost, ιδρύτη και «μυαλό» των Seven Witches, δημιούργησε ένα album διαμάντι. Ένα album που σίγουρα στέκεται αντάξιο των προσδοκιών που έχουν οι οπαδοί σύμφωνα με το line up της μπάντας. Όλες οι συνθέσεις είναι καλοδουλεμένες και καλοεκτελεσμένες, ο ήχος βαρύς και ασήκωτος όπως θα έπρεπε να ακούγεται ένα group που αποφάσισε να ακολουθήσει το εν λόγω μουσικό ύφος. Όπως είναι φυσικό και η παραγωγή είναι πολύ καλή. Αλλά... Δυστυχώς η όλη ιστορία εκτός από τα θετικά έχει και τα μελανά της σημεία. Ποια είναι αυτά; Κάνοντας μια ερευνά για συλλογή πληροφοριών για τη κριτική αυτή μετά λύπης μου διάβασα στο site της καινούργιας εταιρίας του Rivera δηλώσεις που δεν τον κολακεύουν καθόλου. Η χειρότερη από όλες είναι ότι δεν μπορεί να ακούσει πια τα albums των Helstar (!), βάζει το καθένα 10 με 20 δευτερόλεπτα στο cd player του (!) γιατί ο ήχος είναι χάλια! Έπειτα αναφέρει ότι πάντα ήταν οπαδός των Cradle Of Filth και Dimmu Borgir γι’ αυτό και προσπαθεί να μιμηθεί λίγο τον Dani. Αν είναι δυνατόν! Προς Θεού, δεν έχω τίποτα με τα κατά τ’ αλλά σεβαστά group του χώρου άλλα δυστυχώς εμένα κάτι μου «βρωμάει». Για μένα οι δηλώσεις αυτές είναι καθαρά διαφημιστικού χαρακτήρα για προσέλκυση μεγαλύτερου αγοραστικού κοινού. Θα πρέπει να ξέρει ο κάθε καλλιτέχνης ότι προσελκύεις κοινό με τον τσαμπουκά της μουσικής σου και όχι με ψευτοκινήσεις. Ζητώ συγγνώμη για τον οποίο επιθετικό λόγο έχουν τα γραφόμενα μου αλλά δεν αντέχω πια να βλέπω ένα-ένα τα είδωλα μου να καταρρέουν. Θα μου πείτε ότι σίγουρα η μουσική είναι στη τελική αυτή που μετράει και όχι τα άτομα. Δυστυχώς η ευτυχώς οι κάπως παλιότεροι ηλικιακά κοιτάνε και τις δηλώσεις των καλλιτεχνών... Ας το ξεπεράσουμε όμως... Εν κατακλείδι όλο το album είναι πολύ καλό και θα ικανοποιήσει σίγουρα και τους οπαδούς των Helstar / Rivera αλλά και όλους όσους αγαπάνε την πραγματικά καλή μουσική. Σίγουρα μεγάλη εντύπωση θα προκαλέσουν σε όλους οι 2 διασκευές που κλείνουν το album. Αυτές είναι οι "Run With The Pack" των Helstar και "Restless And Wild" των Accept. Ακούγοντας τις σίγουρα οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν ότι είναι πολύ πολύ καλά εκτελεσμένες. Επενδύστε άφοβα... Αξίζει τον κόπο...