Dismember

Βρε, βρε... Σαν τα χιόνια! Μετά από 5 χρόνια σιωπής οι θεοί του ευρωπαiκου death metal επιστρέφουν. Να είμαι ειλικρινής πίστευα ότι δεν θα ξαναέβγαζαν δίσκο και ότι το “Hate Campaign” ήταν το κύκνειο άσμα τους. Όμως έκανα λάθος και οι Dismember σε μια εποχή που το nu metal έχει γίνει μόδα και όλα τα συγκροτήματα προσπαθούν να εκμοντερνίσουν τον ήχο τους για να προλάβουν το τρένο της επιτυχίας, κυκλοφορούν ένα album που μοιάζει να γράφτηκε εκεί στις αρχές των ‘90ies.

Σαν κουαρτέτο πλέον, οι Dismember εξαπολύουν τη νέα τους επίθεση, που όλοι οι οπαδοί τους περιμένανε καρτερικά, και δικαιώνουν την αναμονή μας. Το εξώφυλλο σε προετοιμάζει για το τι θα ακολουθήσει και μόλις πατήσεις το play στο cd ένα χαμόγελο ευτυχίας ζωγραφίζεται στο πρόσωπό σου. Όλα αυτά που λάτρεψαν οι οπαδοί τους είναι εδώ, οι κιθάρες από μπετόν, το έρπον rhythm section, ο βαλτώδης ήχος, τα απόκοσμα φωνητικά. Oι Dismember είναι οι βασιλιάδες του είδους και το αποδεικνύουν περίτρανα με το νέο δίσκο. Η αποπνικτική ατμόσφαιρα του cd σε καθηλώνει και δεν μπορείς παρά παραδοθείς άνευ όρων στην μουσική τους. Οι Dismember όντας λάτρεις της σχολής των Aytopsy δεν αναλώνονται σε πολύπλοκα σόλο και riffs, απλά και σταράτα με μια in your face προσέγγιση της μουσικής καταφέρνουν και σε κερδίζουν. Βαριά riffs που έχουν αυτή τη σαπίλα που χαρακτήριζε την σκηνή της Σουηδίας πριν να εμφανιστούν οι μελωδικότερες προτάσεις των Dark Tranquillity, In Flames κτλ.

Οι στίχοι για άλλη μια φορά καταπιάνονται με διαμελισμούς, φόνους και άλλα ευγενή αθλήματα, και ολοκληρώνουν το σκοτεινό υπόβαθρο της μουσική τους. Η παραγωγή του Fred Estby (drums) είναι απλά φανταστική. Βρώμικος ήχος, που όμως επιτρέπει σε όλα τα όργανα να είναι ευδιάκριτα μέσα στην όλη θολούρα. Οι κιθάρες του David Blomqvist είναι για άλλη μια φορά υπεράνω κριτικής με τα καταστροφικά riffs να ακολουθούνται από Sabbath-ικά σόλο. Τα φωνητικά του Karki μοιάζουν σαν να έχουν βγεί από τους χειρότερους εφιάλτες και η χροιά της φωνής του έχει μείνει αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου. Το rhythm section τσακίζει κόκκαλα και δίνει μια εντελώς διεστραμμένη δομή στα κομμάτια. Ο δίσκος έχει και up-tempo αλλά και πιο αργά κομμάτια και γενικά είναι στα κλασσικά ψηλά stadard των Dismember. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ατελείωτες επιδείξεις τεχνικής, ούτε με κάποιο γρουπάκι που αναζητά την εφήμερη επιτυχία, οι Dismember σαν το παλιό καλό κρασί ωρίμασαν και κατάφεραν να ακούγονται καλύτεροι από ποτέ!

Μακάρι να παραδειγματιστούν και άλλα συγκροτήματα από αυτούς, γιατί οι Dismember δείχνουν το δρόμο στα περισσότερα νέα συγκροτήματα. Χωρίς δραστικές αλλαγές στην μουσική τους, αλλά κάνοντας αυτό που γουστάρουν, δημιούργησαν ένα δίσκο που θα ικανοποιήσει όλους αυτούς που διψάνε για αληθινό death metal και θα κάνει όλα τα μοδάτα συγκροτήματα να τρέχουν να κρυφτούν. 13 χρόνια στο κουρμπέτι άλλωστε δεν είναι και λίγα και αυτό αν μη τι άλλο δέιχνει ότι οι Dismember είναι ακόμη ενεργοί και μπορούν να προσφέρουν ακόμη πολλά στο χώρο. HAIL!