Diary Of Dreams

«Αγαπημένε μου,

Η αλήθεια είναι πως ποτέ δε μπόρεσα να σου πω αυτά που πραγματικά ήθελα και σκεφτόμουν, μέχρι αυτή την ώρα βέβαια που γράφω αυτές τις γραμμές. Κάτι τέτοιες στιγμές οι λέξεις φαντάζουν σανίδες σωτηρίας στην άσφαλτο και τα λόγια σωσίβια στα βράχια. Την ώρα αυτή που τα «αν» μου έγιναν ένας χείμαρρος ειλικρίνειας και θράσους, διαπερνώντας τη σιωπή της νωθρότητας του νου και της ψυχής μου, ανακουφίζω τα γερασμένα μου πια δάχτυλα και τις ατίθασες άκρες τους που πάντα αγωνιούσαν να φτάσουν, να καταλάβουν. Κλεισμένη δεκαετίες τώρα ανάμεσα σε τέσσερις πανύψηλους τοίχους, καρτερούσα, δίχως να το ξέρω, το άγγιγμα της φωνής και τον ψίθυρο των χεριών σου.

Και τελικά το βρήκα, αγαπημένε μου, μέσα από τα δικά σου «ίσως», ίσως που μέχρι σήμερα δε μπορούσα να νιώσω, να αισθανθώ, τη στιγμή που η στερνή άνοιξη της αθωότητάς μου μου φώναξε «σ' αγαπώ» κι εγώ της γύρισα ευθαρσώς την πλάτη. Το λευκό λινό με βίας προστατεύει το νωχελικό μου οστεοσπόνδυλο πια κι εγώ αφήνομαι στη διάφανη άβυσσο που δημιούργησε με επιτυχία το θέατρό σου. Δεν παραπονιέμαι και μη βιαστείς να με κατηγορήσεις - απλά πλήττω, πλήττω αφόρητα στην ασυνειδησία των γύρω μου, στα μικρά κομματάκια που αναγκάστηκα να κόψω τον εαυτό μου για να χωρέσει αυτό που οι άλλοι ονομάζουν «λογική». Μου μιλάς σε μια γλώσσα που τις περισσότερες φορές αρνούμαι να ακούσω, δυσκολεύομαι να καταλάβω και ολοφάνερα προτιμώ να χάνομαι στη μελωδικότητά της και, δίχως άλλο, να μαγεύομαι.

Γιατί τον άνθρωπο πάντα να τον τραβάει το κακό του; Γιατί να κάνει μια αιωνιότητα για να μετρήσει τις αποχρώσεις του γκρίζου; Ένα πιάνο κι ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί είναι αρκετά για να πάει κανείς στον Παράδεισο, το μονοπάτι όμως είναι για αυτούς που ξέρουν και που δεν έχουν πατήσει ποτέ πριν το πόδι τους εκεί. Έτσι κι εμείς, μόνο που το πιάνο δεν έχει πια χορδές και το μπουκάλι άδειασε. Στο μεγάλο δωμάτιο είχα πει πως δε θα μπω ποτέ ξανά και οι υποσχέσεις μοιάζουν με θέατρο σκιών στο σκοτάδι. Θεριεύω, μαζεύομαι, τεντώνω τα χέρια της σκέψης μου κι ακόμα δε μπορώ να σε αγγίξω. Θα μείνω εδώ κι εσύ ας είσαι για πάντα εκεί. Τι έχει περισσότερη σημασία από αυτό, τι λιγότερη αξία από το τώρα;!

Μέρες σαν κι αυτές νιώθεις ξεκάθαρα τις επιθυμίες σου και πετάς τα ρούχα της ψυχής σου για να εκτεθείς στη λυσσαλέα καταιγίδα, απαλλαγμένος από τις ευλογίες και τις κατάρες που σου φύλαξα, κι ας μη σε ξέρω όλα αυτά τα χρόνια, όντας στο πλευρό σου, σκουπίζοντας τον ιδρώτα σου πριν πεις μάθημα στο σχολείο, γιατρεύοντας τον πυρετό της επιπολαιότητας της εφηβείας σου, γεύοντας το άρωμα του φραγκοστάφυλου από τα 16χρονα χείλη σου. Περίεργο κι όμως ήμουν εκεί και παρακολουθούσα που μεγάλωνες, που πέταγες βλαστάρια και κλωνάρια σε βαθυπράσινα χρώματα, που ρώταγες τα αγόρια πόσα αστέρια να έχει ο ουρανός του κόσμου όλου.

Τι απέμεινε τώρα από όλα αυτά; «21 γραμμάρια» μου λέει η γνώριμη φωνή μες το κεφάλι μου και φοβάμαι. Ίσως είναι η πρώτη φορά που φοβάμαι τόσο καθαρά, τόσο έντονα, ίσως το «21» είναι ένα νούμερο που με κυνηγάει δαιμονισμένα. Τι είδα όμως; Τι είδα πίσω από εκείνο το μπαρόκ σκαλιστό παραβάν που επιμελώς μου κρύβεις; Τι είδα μέσα στο βάζο με τα γλυκά και δεν έβαλα ποτέ το χέρι μου για να το αρπάξω; Πόσο κενό χωράει η σιωπή τελικά; Κάτι λιγότερο από 21 γραμμάρια, νομίζω. Ξέρεις όμως ποια είναι η μεγαλύτερη αλήθεια σε όλα αυτά; Αγαπημένε μου εαυτέ, ποτέ δε σ' αγάπησα πραγματικά».

Υ.Γ.: Πιστεύω πως δεν υπάρχει καλύτερη δισκοκριτική από την καταγραφή των συναισθημάτων που σου προκαλεί ένα άλμπουμ την ώρα που το ακούς για πρώτη φορά. Αυτό ακριβώς έκανα, ελπίζω να μην κούρασα και σίγουρα μου το χρωστούσα. Το "If" είναι ένα μικρό αριστούργημα και ταυτόχρονα ένα μεγάλο δώρο για τη μουσική, που σφύζει από συναίσθημα και ζωή.