Diamond Rugs

Diamond Rugs

Partisan (2012)
Από τον Μανώλη Γεωργακάκη, 20/12/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Όταν πάρει το αυτί μας κάτι περί συνεργασίας μελών από χαμηλοβλεπούσες indie μπάντες, είναι λογικό -κανείς δεν θα μας κατηγορήσει άλλωστε για αυτό- να περιμένουμε έναν ηχητικό μέσο όρο, άνευ πυξίδας. Ακόμα περισσότερο, δεν θα ήταν φρόνιμο να περιμέναμε κάτι πιο ενδιαφέρον από το ποιόν εκάστης των προελεύσεων. Αν πρέπει, λοιπόν, οπωσδήποτε να τοποθετήσουμε τους Diamond Rugs, σχετικά με τις επιταγές αυτού του ξερολοειδούς κατηγορητηρίου, θα παραδεχόμασταν  ότι μάλλον επιτυγχάνουν μια προέκταση του σύμπαντος των Deer Tick - από τους οποίους προέρχεται, βεβαίως, και η σχετική πλειοψηφία των μελών. Δυο στους έξι, δηλαδή, μην φανταστείτε. Πάντως, οι καρτούλες των Dead Confederate, των Six Finger Satellite και ιδίως των Black Lips και των Los Lobos προφανώς δεν αποτελούν αμελητέα ατού.

Σε κάθε περίπτωση, το πρώτο άλμπουμ των Diamond Rugs αξίζει υποκλίσεις από τα μη προσκληθέντα μέλη. Την εγγύτητα που προσφέρει η λιτότητα και η χαλαρότητα αυτού του indie rock, θα τη ζηλεύανε σαράντα πέντε White Stripes κι εξήντα Eagles Of Death Metal. Ατόφιες ιδέες από τα fifties εκσυγχρονίζονται για να λύσει τον σβέρκο μας το βαριεστημένο κέφι. Το πρωτόπλαστο punk συναντά συγκρούσεις μεταξύ των Beatles και των Stones - με τον κουρδιστό τρόπο που αντιλαμβάνονται οι Αμερικανοί τέτοια πράγματα. Κληρονομημένα από το grunge γρέζια αλλάζουν τρία στόματα, υποψίες ψυχεδέλειας περνούν και ακουμπούν, ενώ κάτι φιγουρατζίδικοι αγγλικανισμοί καταφέρνουν να μην μοιάζουν αφύσικοι. Πονηρά αφελείς μελωδίες, απολαυστικά κλισέ στα ρεφρέν και ταλαιπωρημένα όγδοα προσπερνούν την ταπεινότητα του συνήθους και πλάθουν μια ιδιότυπη φρεσκαδούρα.

Δεν θα διυλίσω των κώνωπα, δεν θα καταπιώ την κάμηλον, είναι απλούστερο να απολαύσει κάποιος την όμορφη ροή αυτού του άλμπουμ, παρά να παιδεύομαι να τον πείσω με το δάχτυλο να περιστρέφεται στον αέρα και τα φρύδια να ζαρώνουν το μέτωπο. Αν κάτι πρέπει να εντυπωσιάζει, εν προκειμένω, είναι το άριστο κρυφτό της προσπάθειας. Πριν ορίσει τον επίλογο του εμφανώς πιο επιτυχημένου πρώτου μέρους του δίσκου, το "Blue Mountains" παραφράζει τα λόγια της παγκόσμιας Aretha, για να ομολογήσει με ακρίβεια την ιδιοφυή έλλειψη ζήλου των Diamond Rugs. «What you want, I got it. What you need, I have not.»
  • SHARE
  • TWEET