Diabolic Night

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει πραγματικός κατακλυσμός σχημάτων τύπου Diabolic Night. Δηλαδή full επηρεασμένα από τους ήρωες των 80ies με κύριο σκοπό τη μεταφορά του παλαιού αυτού συναισθήματος σε ενεστώτα χρόνο. Όσοι ένιωθαν κάπως χαμένοι απ’ το 90 και πέρα θεωρώντας ότι το πνεύμα του αυθεντικού metal είχε χαθεί σίγουρα θα κάνουν πάρτι με τέτοιες κυκλοφορίες. Βέβαια δεν είναι 100% αληθές ότι οι συγκεκριμένες δεκαετίες δεν μας έδωσαν αντίστοιχα σχήματα, κάποια μάλιστα ήταν συγκλονιστικά, αλλά πολλά χανόντουσαν στο πανικό και καταιγισμό άλλων ήχων. Ουσιαστικά όλα ήταν θέμα media, μιας και τότε η προώθηση εν μέσω εταιρικών διαφημίσεων στοχεύοντας σε άλλα στυλ, δημιουργούσε το αντίστοιχο κοινό.

Το αντίστροφο βιώνουμε τώρα μιας και ο χαμένος ήχος έχει έρθει στο προσκήνιο δημιουργώντας ένα μικρό trend. Τα θετικά είναι οι κυκλοφορίες κάποιων πραγματικά καλών δίσκων αλλά από την άλλη περιβαλλόμαστε από πάρα πολλές μέτριες ή απλά ποζεράδικες δουλειές σχημάτων που βρήκαν ανοιχτή τη πόρτα και μπήκαν. Βέβαια ,αναλογιζόμενοι το τι συνέβη παλαιότερα, πολλά εξ αυτών θα αλλάξουν στην πορεία ‘ωριμάζοντας’. Ο χρόνος σχεδόν πάντα στέκεται αδυσώπητος κριτής.

Πίσω από τους Diabolic Night είναι ο Kevin Heier ή Heavy Steeler. Το σχήμα του, στο οποίο αναλαμβάνει σχεδόν τα πάντα, δηλαδή έγχορδα και φωνές, στέκεται υπερήφανα εμπρός της Γερμανικής metal παράδοσης. Συγκεκριμένα σχήματα σαν τα Iron Angel (debut), Helloween (ep, πρώτος δίσκος), πρώιμους Running Wild, Violent Force και Accept. To group του υπάρχει εδώ και έξι χρόνια, έχοντας κυκλοφορήσει ένα demo, ένα EP ενώ το 7" "Infernal Power" του 2015 είχε δημιουργήσει ντόρο, κυρίως για το καταιγιστικό ομώνυμο τραγούδι, το οποίο θα ξανασυναντήσουμε και στο πρώτο δίσκο "Beyond The Realm".

Ο Heavy Steeler δαπάνησε αρκετό χρόνο για το δίσκο του. Ο Chris Börner (Christhunter) τον βοήθησε στα τύμπανα και έπειτα από τρία διαφορετικά recording session έχουμε το αποτέλεσμα του "Beyond The Realm". Παρόλη τη τετριμμένη μουσική του, την παντελή έλλειψη ταυτότητας ο δίσκος έχει καλά τραγούδια, υπό την έννοια ότι όταν τα ακούς γουστάρεις και χτυπιέσαι. Αυτό είναι το μεγάλο ατού του. Αλλά η παρουσία riff που θυμίζουν σχεδόν εκνευριστικά κάποια αντίστοιχα παλιότερων group μπορεί να λειτουργήσει ανασταλτικά. Εξαρτάται από την όρεξη του καθενός αλλά και το τι προσδοκά όταν αγοράζει ή ακούει κάτι. Αν ανήκετε σε κατηγορία που θέλει κάτι φρέσκο, οι Diabolic Night δε θα σας δώσουν κάτι. Αν απλά θέλετε να κάνετε λίμπα το δωμάτιο σας και τα παραπάνω σχήματα ανήκουν στα αγαπημένα σας, δώστε τους βάση. Η δε φωνή του Steeler, οριακά βαίνοντας προς πιο ακραία στυλ., μας θυμίζει πάρα πολύ αντίστοιχες προσπάθειες των σπουδαίων Bewitched.

Το "Beyond The Realm", ξεκινά με ένα εισαγωγικό instrumental στο οποίο βαράνε καταιγίδες πίσω από μια Iron Maiden μελωδία. Τραγούδια σαν τα "Sovereign Of Doom" και "Crescent Moon Rise" έχουν καλά riff, το μπάσο ακούγεται φανταστικό και τα lead μέρη είναι όμορφα. Εν μέσω ξύλου και ιδρώτα, το Running Wild power στοιχείο στο φινάλε του δεύτερου αν και αρχικά φαίνεται όχι καλά προσαρμοσμένο τελικά σε κατακτά. Άλλο κάπως ξεκάρφωτο είναι το εισαγωγικό στο "Odyssey", ένα κλασικό θέμα του Brahms. Προσωπικά μου ξινίζει λίγο. Μου θυμίζει μαθήματα μουσικής στο σχολείο, αλλά το full metal θέμα που σκάει μετά σε συνεφέρνει λίγο. Αρκετά Accept – ική σύνθεση, με ενδιαφέρον και καλό refrain. Ίδια ποιότητα έχουν το "Reach For The Night" όπως και το πιο black "Descension Into Dying Spheres". Αν εξαιρέσουμε τη μανία που έχει ο δημιουργός με τα εφέ από καταιγίδες και βροντές, ίσως να είναι λάτρης του άσματος του Αντύπα, έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ ευχάριστο αποτέλεσμα. Το έπος "Infernal Power" είναι αυτό που θα ξεχωρίζω, ίσως και λόγω παλαιότητας, αλλά οι Diabolic Night γενικώς βαράνε ωραία. Σίγουρα δίχως καινοτομίες αλλά με ευχάριστη δυναμική. Οι δε στίχοι κινούνται επάνω στην ‘αιώνια’ διαμάχη καλού - κακού, κάτι που φαίνεται και στο επικό εξώφυλλο.