Devin Townsend

Μόλις δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του τετραπλού "By A Thread", ο Devin Townsend επιστρέφει στο Λονδίνο για να στήσει το πιο πλήρες, φιλόδοξο και φαντασμαγορικό σόου της καριέρας του. Έχοντας χαρακτήρα μιας εκτενούς σύνοψης της πλούσιας δισκογραφίας του Καναδού, το "The Retinal Circus" μεταδόθηκε μέσω live streaming και πλέον κυκλοφορεί σε μορφή διπλού CD - διπλού DVD / Blu-ray. Με διάρκεια άνω των δυόμιση ωρών και ένα σχεδόν εκατονταμελές επιτελείο, το σόου έλαβε χώρα στις 27 Οκτωβρίου του 2012 στο Roundhouse παρουσία 5.000 οπαδών, ενώ η προετοιμασία του κράτησε για πάνω από έναν χρόνο - διάστημα λογικό αφού μιλάμε για one-off εγχείρημα.

Το «Τσίρκο του Αμφιβληστροειδούς», λοιπόν, είναι ακριβώς αυτό που υποδηλώνει ο τίτλος του˙ μία larger than life παράσταση με πολυεπίπεδα σκηνικά, εντυπωσιακά κουστούμια, χορευτές, ακροβάτες, χορωδίες, εφετζιλίκια, video wall, επίτιμους καλεσμένους ...και η λίστα δεν έχει τέλος. Αρκεί να σημειωθεί η σχεδόν μόνιμη παρουσία της Anneke van Giersbergen στη σκηνή και -κυρίως- ο «πολύς» Steve Vai σε ρόλο αφηγητή για να διαπιστώσει κανείς το μέγεθος της παραγωγής.

Ο τελευταίος, ως μέντορας του Townsend, αναλαμβάνει μία interactive ξενάγηση του θεατή στον παλαβό κόσμο του Καναδού, εμφανιζόμενος στη γιγαντοοθόνη του venue. Κεντρικός ήρωας είναι ο Harold, ο οποίος μοιράζεται τις υπαρξιακές του αναζητήσεις με το κοινό μέσω των ονείρων του, με τις απαντήσεις να του δίνονται σε αντιστοιχία με το ανάλογο soundtrack.

Τα "Effervescent", "True North" και "Lucky Animals" από το περσινό "Epicloud" εκκινούν το πρώτο μέρος, με τη σκηνή να γεμίζει χορεύτριες με κουστούμια ζώων και τον χαρακτήρα του σόου να (αν-)ισορροπεί μεταξύ μιούζικαλ και χοροθέατρου. Τα ζώα εξελίσσονται σε πίθηκους στο "Planet Of The Apes" (με τον Tommy Rodgers των Between The Buried And Me να εμφανίζεται με μορφή μαριονέτας στο video wall), ενώ η πανδαισία των "Truth" / "War" / "Soul Driven Cadillac" εκπροσωπεί το "Infinity" ξεχωρίζοντας ως ένα από τα μεγάλα highlight της βραδιάς. Στη συνέχεια ο Ziltoid κάνει την πρώτη του εμφάνιση με το "Planet Smasher" - συνοδευόμενος από τον Dom Lawson στον ομώνυμο ρόλο (a.k.a. Herman), περνώντας μία εκτεταμένη βόλτα από το "Synchestra" ("Babysong", "Vampolka", "Vampira"), groovάροντας στο "Addicted!" και ολοκληρώνοντας τα πρώτα 70 λεπτά με τα "Color Your World" και "The Greys".

Στο δεύτερο μέρος η σκηνική extravaganza μειώνεται, όμως οι αντιθέσεις μεγιστοποιούνται προς τέρψιν των οπαδών της ακραίας πλευράς του Townsend. Η όμορφη solo ακουστική εκτέλεση του "Hyperdrive" δίνει έναυσμα για αναπτήρες, χέρια-πέρα-δώθε και λοιπά χαριτωμένα, με τα "Ih-Ah!" και "Where We Belong" να επαναφέρουν σταδιακά την Anneke και την υπόλοιπη μπάντα, διατηρώντας τον ίδιο χαρακτήρα. Η από οθόνης παρέμβαση ενός σκελετόμορφου Vai ταυτίζεται με την απαίτηση «παίξε και κάνα Strapping Young Lad ρε βλαμμένε» του κόσμου, ο Devin δήθεν αντιστέκεται σθεναρά ...ώσπου σκάει στη σκηνή ο Jed -fuckin'- Simon. Ο χαμός στο "Detox" απερίγραπτος˙ μόνο η συγκίνηση του Simon και τα «αλληλούια» που αντηχούν μετά το τέλος του μπορούν να αποσαφηνίσουν τη σημαντικότητα αυτής της στιγμής. Το θετικό feeling των "Bend It Like Bender", "Life" και "Kingdom" φέρνει ένα ακόμα rollercoaster συναισθημάτων ξεσηκώνοντας και τους τελευταίους, ενώ το κλίμα σκοτεινιάζει και πάλι απότομα με το φρενήρες "Juular" και τον έτερο εκπρόσωπο των Strapping Young Lad, το "Love?". Γεφυρώνοντας λίγο πριν το φινάλε, το "Wild Colonial Boy" δίνει τη θέση του στις λυτρωτικές μελωδίες του "Grace", με το ακουστικό "Little Pig" από την deluxe έκδοση του "Epicloud" να αποτελεί τον ιδανικό επίλογο της συναυλίας.

Συνοψίζοντας, το προφανέστερο συμπέρασμα για το "The Retinal Circus" είναι ότι απέχει πολύ από μία τυπική οπτικοακουστική αποτύπωση συναυλίας και ως εκ τούτου προτείνεται ανεπιφύλακτα σε κάθε οπαδό του Καναδού μουσικού. Πρόκειται για ένα πραγματικό «eye candy», ένα απολαυστικό μουσικοθεατρικό ταξίδι, μία συναρπαστικά χαοτική εμπειρία που μόνο κάποιος σαν τον Townsend θα μπορούσε να φέρει εις πέρας με τέτοια επιτυχία.