Destroyer 666

Wildfire

Season Of Mist (2016)
Από την Ίριδα Κουκουβίνη, 24/06/2016
Σαράντα λεπτά ανελέητης βίας, γνήσιου, στυγνού extreme metal, χωρίς φρου φρου και αρώματα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Αυστραλοί Destroyer 666 είναι μπάντα που δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Τέσσερις υποδειγματικοί δίσκοι σκληρής μίξης thrash και black τα τελευταία είκοσι χρόνια, τους έχουν καθιερώσει στην extreme metal μουσική σκηνή. Ο μόνιμος φόβος όταν έχει να αντιμετωπίσει κάποιος τέτοιου βεληνεκούς συγκροτήματα, είναι ότι με το πέρασμα των χρόνων, θα χάσουν την αυθεντικότητα και τη δυναμική τους. Και εφτά χρόνια χωρίς δίσκο σε συνδυασμό με την αποχώρηση του βασικού κιθαρίστα, είναι αρκετά ανησυχητικά από μόνα τους.

Όχι, όμως, για τους Destroyer 666. Το νέο τους LP παραμένει πιστό στον ωμό, σκληρό, διαολεμένο ήχο τους. Μιλάμε για σαράντα λεπτά ανελέητης βίας, γνήσιου, στυγνού extreme metal, χωρίς φρου φρου και αρώματα.

Ο δίσκος μπαίνει με φόρα με την ιαχή του Warslut, έχοντας από πίσω τις κιθάρες να κεντάνε σε φρενήρεις ρυθμούς. Είναι ξεκάθαρο από το πρώτο λεπτό, ότι δεν έχουν χάσει ίχνος του επιθετικού ήχου τους. Ο δίσκος θα συνεχίσει σε ίδιο ύφος με το ένα κομμάτι να είναι καλύτερο από το άλλο.

Τα "Live And Burn", "Hounds At Ya Back", "Wildfire", "White Line Fever" και "Die You Fucking Pig" κρατάνε ρυθμούς μανιασμένους, με εξαιρετική δουλειά στα ντραμς που γαζώνουν αλύπητα και riffs που παρασύρουν σε ακούσιο headbanging. Από την άλλη, το "Artiglio Del Diavolo", καθαρά instrumental κομμάτι, δείχνει την άνεση της μπάντας να βγάλει μελωδική οργή και θα γίνει το ιδανικό χαλί να πατήσει το "Hounds At Ya Back" που αποτελεί και ένα από τα highlights του δίσκου. Σε πιο mid paced ρυθμούς με ωραιότατες κλιμακώσεις κινείται το "Hymn To Dionysus". Το τελείωμα του δίσκου γίνεται εντυπωσιακά, βαδίζοντας στα βήματα των Bathory. Ατμοσφαιρικό και σκοτεινό, με επικά φωνητικά που θα μπορούσαν άνετα να ανήκαν σε Quorthon.

Οι Destroyer 666 συνεχίζουν να παντρεύουν με άνεση το στυγνό thrash με τη μελωδικότητα του black. Και μελωδικότητα δεν εννοούμε τον χλιαρό χρωματισμό που θα ελαφρύνει τον ήχο, αλλά τον ρυθμικό τόνο που του προσφέρει την επική, εμβατηριακή αίγλη. Όσον αφορά τις κιθάρες, όχι απλά δεν κολλάνε σε εύπεπτα riffs, αλλά πειραματίζονται με πλήθος ήχων καταλήγοντας σε μία χαοτική πανδαισία. Από την άλλη, τα φωνητικά κινούνται σε μεγάλα εύρη, παραμερίζοντας την ωμή μονοτονία του black χωρίς να μειώνουν, όμως, τίποτα από την επιθετικότητα του δίσκου.

Ξεκινώντας να ακούσω τον δίσκο, ήλπιζα να αντιμετωπίσω κάτι που δεν θα απογοητεύσει τις απαιτήσεις μου με βάση το παρελθόν της μπάντας. Το "Wildfire" όχι απλά δεν ρίχνει το επίπεδο, αλλά κοιτά στα μάτια τα προηγούμενα άλμπουμ, αποτελώντας τη συνέχεια μίας εξαιρετικής πορείας.

  • SHARE
  • TWEET