Destrophy

Cry Havoc

Victory Records (2011)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 01/07/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Σίγουρα έχετε ακούσει ιστορίες αναφορικά με τους Έλληνες το εξωτερικού που διαπρέπουν γιατί εκεί βρίσκουν ένα ώριμο περιβάλλον που τους επιτρέπει να αναδείξουν το ταλέντο τους. Νομίζω πως απλά απεγκλωβίζονται από τις εσωτερικές μικρότητες που μας κυριεύουν ως λαό, αλλά πέραν τούτου εκεί έξω ξέρεις πως για να πετύχεις θες τα δικά σου πόδια. Ο Άρης με τους Destrophy δεν έχει βιώσει καν την εσωστρέφεια της χώρας μας, όντας μεγαλωμένος στις ΗΠΑ, αλλά έχω την αίσθηση πως αποτελεί τον «Greek guy» στην rock μουσική βιομηχανία της απέναντι πλευράς του Ατλαντικού, αφήνοντας όλο και πιο έντονα το προσωπικό του στοιχείο μέσω της μπάντας του.

Μέσω της πορείας των Destrophy ο Άρης πραγματοποιεί συνεχή σταθερά βήματα προς την καταξίωση και την εκπλήρωση του «American rock dream» αν υπάρχει κάτι τέτοιο. Συνθέτει, τραγουδάει και παίζει κιθάρα σε ένα μουσικό ύφος που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μοντέρνο hard/heavy, κατανοώντας ότι ο όρος είναι μάλλον μη διευκρινιστικός. Καθαρά φωνητικά, δυναμικές συνθέσεις, βαριές κιθάρες, επιθετικό επί το πλείστον παίξιμο στα τύμπανα, βάρος στις μελωδίες, vocal harmonies και μετρημένα lead μέρη συνθέτουν το πλαίσιο στο οποίο κινούνται οι Destrophy, κοντά στην μελωδική πλευρά συγκροτημάτων όπως οι Avenged Sevenfold, οι Five Finger Death Punch, ίσως και στον ήχο ονομάτων όπως οι Saliva και οι πρόσφατοι Papa Roach. Δεν είναι τυχαίο ότι έχουν περιοδέψει με όλα αυτά τα ονόματα, όπως και με άλλα εξίσου σημαντικά όπως οι Korn, οι Buckcherry και οι Disturbed.

Το καλό με τους Destrophy είναι πως καταφέρνουν να διατηρούν προσωπικότητα και χαρακτηριστικό ήχο μέσα από τις κυκλοφορίες τους, περνώντας από το ίσως πρώιμο ντεμπούτο τους στο εντυπωσιακό ομώνυμο άλμπουμ του 2009 και στο τρίτο αισίως άλμπουμ τους "Cry Havoc" που κυκλοφορεί αυτή την εποχή. Κύριο μέλημα στη μουσική τους είναι να γράψουν τραγούδια που ακούγονται εύκολα και αποτυπώνονται στη μνήμη, χωρίς να χάσουν τη δυναμική τους. Το κατάφεραν εξαιρετικά στο προηγούμενο άλμπουμ με το φοβερό "The Way Of The World" ή το "Reconnect" και φαίνεται πως στο νέο άλμπουμ έχουν μερικούς ακόμα άσους στο μανίκι όπως είναι τα πρώτα singles "Closer" και "We Are Alive" τα οποία είναι αρκετά κολλητικά.

Ο δίσκος έχει αρκετά περισσότερα να πει, παρά την μικρή σχετικά διάρκειά του που με βία ξεπερνάει την μισή ώρα, κάτι που από την άλλη βοηθάει στο να παρουσιάζει συνοχή το άλμπουμ, χωρίς να πλατειάζει με ανούσιες συνθέσεις. Το δυναμικό και groovy "All My Life", το up tempo "Seven Nights", το εναρκτήριο ομώνυμο, αλλά και οι πιο αργές /μελωδικές στιγμές κυρίως με το "What Would We Say" και λιγότερο με το κλείσιμο του "Hello" προσθέτουν στοιχεία που κάνουν το δίσκο πλήρη από κάθε άποψη. Με πολύ καθαρή και δυνατή παραγωγή έχει ως πιο δυνατό σημείο του τις διακριτές μελωδίες του και τα catchy refrain, τα οποία προσδίδουν μια καλώς εννοούμενη εμπορικότητα.

Για να είμαι απολύτως ειλικρινής, το προηγούμενο ομώνυμο άλμπουμ τους με είχε εντυπωσιάσει περισσότερο, αλλά επειδή πέρασε και δεν ακούμπησε στη χώρα μας, το "Cry Havoc" είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να τους γνωρίσετε, καθώς δεν πρόκειται να απογοητεύσει κανέναν οπαδό του σύγχρονου μελωδικού, σκληρού ήχου. Το ότι οι Destrophy αποτελούν την live μπάντα της Otep στην τρέχουσα περιοδεία δεν μου λέει και πολλά, καθώς στα δικά μου αυτιά έχουν πολύ περισσότερα να πουν οι ίδιοι και ευελπιστώ ότι η σκληρή και συστηματική δουλειά όλων των προηγούμενων ετών θα κεφαλαιοποιηθεί με το νέο άλμπουμ, ενώ αν συντελέσει στο να μπορέσει ο Άρης να φέρει τη μουσική του στη χώρα από την οποία κατάγεται θα ήταν ευχής έργον.
  • SHARE
  • TWEET