Destinity

Τα τελευταία χρόνια η Γαλλία έχει αποκτήσει ένα σχετικά καλό όνομα στον χώρο του extreme metal, με συγκροτήματα όπως οι Gojira, οι Hacride, οι Deathspell Omega, οι Blut Aus Nord και οι Scarve να έχουν κυκλοφορήσει πολύ αξιόλογους δίσκους. Οι Destinity μπορούν να θεωρηθούν βετεράνοι ανάμεσά τους, καθώς μετρούν ήδη δεκατέσσερα χρόνια καριέρας και εφτά άλμπουμ. Η υπόθεσή τους είναι λίγο μπερδεμένη, αφού έχουν αλλάξει στιλιστικά αρκετές φορές, ψάχνοντας τον δρόμο προς την επιτυχία. Το "XI Reasons To See" είναι το φετινό τους πόνημα και κινείται στον χώρο του μελωδικού death / thrash.

Ο εμφανέστερος παραλληλισμός γίνεται με τους Hypocrisy των τελευταίων δίσκων, αλλά στην ευρύτερη εικόνα των επιρροών τους θα συναντήσουμε και τους Amon Amarth, Mnemic, Darkane, The Haunted, Gojira και Dimmu Borgir. Τα συμφωνικά πλήκτρα είναι το μόνο που θυμίζει το black metal παρελθόν τους, και πλέον το mainstream σουηδικό melodeath βρίσκεται στο προσκήνιο. Οι ταχύτητες ποικίλουν, αγγίζοντας που και που το thrash, αναδεικνύοντας τις εξαιρετικές ικανότητες του drummer. Τα φωνητικά συγκαταλέγονται κι αυτά στα προτερήματα της μπάντας, αφού είναι έντονα, δουλεμένα και διαφοροποιούνται από κομμάτι σε κομμάτι, θυμίζοντας -λίγο πολύ- όλα τα προαναφερθέντα συγκροτήματα.

Βέβαια, ταλαντούχοι παίχτες δεν σημαίνει απαραίτητα και καλή ομάδα, και το "XI Reasons To See" υστερεί σημαντικά σαν σύνολο. Από απλά συμπαθητικός στα πρώτα δέκα λεπτά, ο δίσκος εξελίσσεται σε απελπιστικά αδιάφορο και ανούσιο, πριν καν φτάσει στα μισά του. Το ότι τρία-τέσσερα κομμάτια μοιάζουν απομεινάρια του "Catch 22" των Hypocrisy μόνο προς τιμήν τους δεν είναι. Ίδια riff, ίδιες μελωδίες, ίδια πολλαπλά layers στα φωνητικά... Το ότι πολλές απ' τις «ιδέες τους» επαναλαμβάνονται αρκετές φορές στα 52 λεπτά του δίσκου καθιστά την ακρόασή του μία κοπιαστική διαδικασία. Το ότι η παραγωγή του Jacob Hansen είναι συμπαγής και καλογυαλισμένη δεν συνεπάγεται ότι έχει και την ικανότητα να σώσει το άλμπουμ.

Το "XI Reasons To See" είναι η ενσάρκωση της απόλυτης μετριότητας σε μουσικό επίπεδο. Ακόμα κι αν αφήσεις στην άκρη την εφαρμογή της μιμητικής τέχνης στην οποία επιδίδονται οι Destinity, δύσκολα θα χαρακτηρίσεις αυτό το άλμπουμ ως κακό. Τα τραγούδια του είναι δυναμικά και καλοπαιγμένα. Απλά, όσο κι αν προσπαθούν, στο τέλος ακούγονται εξαιρετικά κοινότυποι, επίπεδοι και βαρετοί. Μετά από ένα διήμερο απανωτών ακροάσεων, το μοναδικό κομμάτι που μου κόλλησε (για λίγο) ήταν η δίλεπτη ορχηστρική εισαγωγή. Αυτό κάτι πρέπει να σημαίνει.