Despite Everything

Οι Despite Everything με τους Vodka Juniors είναι μια μεγάλη οικογένεια. Οι δύο μπάντες εκτός από κοινά μέλη στα σχήματά τους, κάνουν κοινές περιοδείες, κοινά σχέδια, βρίσκονται αμφότερες κάτω από την «ομπρέλα» της Cannonball Records και ακολουθούν παρόμοια φιλοσοφία στο ύφος της μουσικής τους. Άμεσο punk rock με ποιότητα, αγγλικό στίχο και λοξές ματιές προς την αντίθετη πλευρά του Ατλαντικού. Φέτος οι πρώτοι αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν το EP "Trails" συνεχίζοντας τον ήχο τους από το "The Dawn Chorus" του 2013 έχοντας για πρώτη φορά στο στούντιο τον Ορέστη, ντάμερ των Vodka, να εκτελεί χρέη κιθαρίστα/backing vocals.

Κατά τη γνώμη μου η παραγωγή του εν λόγω EP είναι εκπληκτική. Ο ήχος είναι ογκώδης, πλούσιος, δεν θυμίζει Ελλάδα, η μπάντα ακούγεται πιο σφιχτή απ’ ό,τι στο παρελθόν και τα φωνητικά αναδεικνύονται όπως τους αρμόζει. Ουσιαστικά εκεί βρίσκεται η μαγεία των Despite Everything. Στις αρμονίες, στα ρεφρέν, στους στίχους που ο καθένας μπορεί να ταυτιστεί, στις μινόρε μελωδίες και στα pop-χαρούμενα περάσματα. Βέβαια και όταν τα όργανα θέλουν να «μιλήσουν», όπως στο δεύτερο μισό του "Tangled Lines" που ανοίγει τον δίσκο, μια χαρά τα καταφέρνουν. Μάλιστα στο συγκεκριμένο κομμάτι η μπάντα φλερτάρει με το post-rock, χωρίς παράλληλα να χάνει την ορμή της και να πέφτει σε νανουριστικούς ρυθμούς.

Αυτή η ορμή διατηρείται και στα έξι τραγούδια του "Trails" μόνο που, κατά τη γνώμη μου, οι μελωδίες, καθώς ο δίσκος κυλάει, γίνονται όλο και πιο άμεσες και εθιστικές. Στα "Dead Weight" και "Joke’s On Us" που ακολουθούν, οι κιθάρες βαραίνουν και αναδεικνύονται. Αυτή η μπάντα τις χρησιμοποιεί έξυπνα (και όχι πολύπλοκα) για να ενορχηστρώσει τα θέματά της με leads από το πουθενά, αρμονίες και φράσεις, συγκοπές και έτσι διαμορφώνει τον προσωπικό της ήχο χωρίς να κάνει, βέβαια, κάτι νεωτεριστικό ή καινούργιο. Στη συνέχεια έρχονται τα δύο αγαπημένα μου τραγούδια, "My Day" και "Watered Down", όπου ο Jack (μπάσο/φωνή) κάνει τον Mike Ness να ζηλεύει. Πραγματικά οι φωνογραμμές είναι τόσο άμεσες που δεν χρειάζεσαι πάνω από μία ακρόαση για να τις «πιάσεις». Οι ταχύτητες είναι αυτές στις οποίες μας έχουν συνηθίσει (όχι ακραίες δηλαδή) και το rhythm section στρογγυλεύει τον ήχο ταπεινά, χωρίς να κλέβει την παράσταση. Το "High And Dry" κλείνει το "Trails" και είναι, ίσως, το πιο θλιμμένο του τραγούδι με αυτό το όμορφο μινόρε άρπισμα να υποβόσκει σε όλη του τη διάρκεια.

Έχουμε να κάνουμε, λοιπόν, με ένα σύνολο έξι τραγουδιών όμορφων, σύντομων και δυνατών που κινούνται στο ίδιο πλαίσιο και που δύσκολα θα απογοητεύσουν κάποιον fan της μπάντας ή του αμερικάνικου punk rock γενικότερα. Δεν είναι το επόμενο βήμα στον ήχο του συγκροτήματος, δεν είναι η εξέλιξή του σε κάτι διαφορετικό, ούτε θεωρώ πως έφτιαξαν κάτι που δεν περιμέναμε. Είναι το EP όπου μας δείχνουν το καινούριο τους line-up, τα εμπνευσμένα ρεφρέν που σκαρφίστηκαν για ακόμη μια φορά και από την πρώτη μέχρι την τελευταία νότα κρατούν το ενδιαφέρον μας αμείωτο. Επίσης, μιας και μιλάμε για μονάχα έξι τραγούδια, οι απανωτές ακροάσεις επιβάλλονται και η δίψα για περισσότερο καινούργιο υλικό μεγαλώνει. Αυτό είναι και το στοίχημα που βάζει κάθε μπάντα όταν κυκλοφορεί ένα EP και οι Despite Everything με το "Trails" το κέρδισαν. Ραντεβού στις 2 Δεκέμβρη...