Demolition Train

Δύο χρόνια μετά το ντεμπούτο της, η σαματατζίδικη συμμορία των Demolition Train επιστρέφει με το δεύτερο της κατά σειρά δίσκο. Το αθηναϊκό κουαρτέτο, αν και δημιουργημένο ήδη από τα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας, μπορεί ακόμα να θεωρείται ως μια φρέσκια προσθήκη στην εγχώρια speed/thrash σκηνή, η οποία ανέκαθεν έβγαζε σχήματα που κατείχαν παραπάνω από τα βασικά του ήχου. Έτσι, και με το πρώτο διαθέσιμο δείγμα που υπήρχε από το άλμπουμ, το "Beast Of Hades" (με τη συμμετοχή του Nir Beer των Speedrush να δεσπόζει), να αποδεικνύεται ως ιδανικός προπομπός χάρη στην αχαλιναγώγητη τ(ρ)αχύτητα του, η ακρόαση του "Bound By Horror, Sealed With Blood" φάνταζε ως η ιδανική αφορμή για μπυροποσίες υπό τη συνοδεία ρυπαρού heavy metal.

Άλλωστε, τα δείγματα γραφής της μπάντας ήταν ήδη γνωστά από καιρό, με το φασαριόζικο speed metal της να καλύπτεται με μπόλικη Motorhead-ική rock & roll λίγδα, έχοντας όμως την ουσιαστική του βάση στον μεταβατικό NWOBHM-meets-thrash metal ήχο των "Kill 'Em All" και "Fistful Of Metal". Αυτό δεν αλλάζει ιδιαίτερα κι εδώ, αν και το thrash στοιχείο εμφανίζεται ενισχυμένο και, σε σημεία, προσανατολισμένο σε πιο Slayer-ικές φόρμες (όπως γίνεται ξεκάθαρο πρώτιστα στο "Symphony Of Horror"), αλλά και Sodom-ικά thrash & roll ξεσπάσματα. 
Παρ’ όλα αυτά, όπως προαναφέρθηκε, οι ρίζες της μουσικής των Demolition Train βρίσκονται στο NWOBHM , με τα "Witchkiller" και "Blood On Satan’s Claw" να τιμούν και με το παραπάνω τον συγκεκριμένο ήχο, όντας δύο από τις καλύτερες στιγμές του άλμπουμ. Τα πρωτεία, ωστόσο, ανήκουν στο παρανοϊκό "Wendigo Screams", έναν speed metal χείμαρρο που απογειώνεται με τις παρανοϊκές τσιρίδες του Δημήτρη Καρτάλογλου (των Sacral Rage), δίχως, πάντως, κάποια από τις υπόλοιπες συνθέσεις να υστερούν αισθητά σε ποιότητα.

Αντιθέτως, οφείλω να ομολογήσω πως, τόσο η εισαγωγή, με το "The Night Of The Wurdulak", όσο και ο επίλογος με το καταληκτικό "Nocturnal Rite" περιέχουν ηχητικά στοιχεία που δεν περίμενα να συναντήσω σε μια αμιγώς thrash metal μπάντα,  ενώ και ο συνολικός ήχος του δίσκου με εξέπληξε ευχάριστα, αφού καταφέρνει να συνδυάσει την καλώς εννοούμενη «βρωμιά» με την ολόσωστη ισορροπία ανάμεσα στα όργανα.

Εν τέλει, τα περισσότερα στοιχεία του "Bound By Horror, Sealed With Blood" μοιάζουν καλώς καμωμένα, με λιγοστά να είναι εκείνα που θα μπορούσα να επισημάνω ως χρήζοντα τροποποιήσεων. Αν έπρεπε να σταθώ κάπου οπωσδήποτε, θα αναφερόμουν στην μερική έλλειψη προσωπικού ήχου, που σε σημεία (όπως στο εναρκτήριο riff του "Symphony Of Horror") φαίνεται σαφώς και αφήνει την επιρροή να επισκιάσει το δημιούργημα. Μιλάμε, βέβαια, για μόλις την τρίτη συνολικά κυκλοφορία της μπάντας, οπότε θεωρώ πως σε επόμενες της δουλειές αυτό θα εκλείψει σταδιακά. Μέχρι τότε, όμως, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε, είναι να βάλουμε το δίσκο να παίζει δυνατά κι επαναλαμβανόμενα στα ηχεία.