Defeater

Letters Home

Bridge 9 (2013)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 09/09/2013
H ιστορία συνεχίζεται, η ποιότητα πάλι όχι
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Οι Defeater με το "Empty Days & Sleepless Nights" του 2011 μού άλλαξαν τον αδόξαστο. Με άφησαν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, κλείδωσαν την πόρτα, έβαλαν τον δίσκο να παίζει και έφυγαν. Πόνο στον πόνο, μίρλα στη μίρλα. Συγκινήσεις τόσο έντονες μέσα από την αφήγηση του concept δεν είχα ξανανιώσει. Ένας πραγματικά φοβερός μουσικός σταθμός, άσχετα αν είσαι φαν του μελωδικού hardcore.

Δύο χρόνια μετά όμως, μάλλον απογοητεύουν. Ενώ οι μπάντες συνοδοιπόροι τους (βλ. Touche Amore) δεν μένουν στάσιμοι ούτε δευτερόλεπτο και συνέχεια εξελίσσονται, εκείνοι αποφασίζουν όχι μόνο να μη κοιτάξουν μπροστά, αλλά να ρίξουν και λοξές ματιές πίσω, φέρνοντας στο προσκήνιο μουσικά χαρακτηριστικά από το "Travels" του 2008, που στα μάτια μου τουλάχιστον είναι ξεπερασμένο και βαρετό.

Βέβαια, η αλήθεια είναι πως σπάνια θα βρεις κάποιον ακροατή των Defeater που να τον τράβηξε μόνο η μουσική τους. Η μπάντα έχει πάει το θεσμό των concept άλμπουμ σε άλλα επίπεδα, κρατώντας τον ίδιο θεματολογικό κορμό και στις τέσσερις κυκλοφορίες της (τρία LP και ένα ΕP). Έχοντας αναφέρει τι πραγματευόταν το "Empty Days & Sleepless Nights" στην προπέρσινή μου κριτική, το "Letters Home" αυτή τη φορά ταξιδεύει πίσω στο παρελθόν, στην εποχή που ο Πατέρας βρισκόταν στα χαρακώματα του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου και έγραφε γράμματα πίσω στους δικούς του.

Όπως είναι αναμενόμενο, ολόκληρη η ατμόσφαιρα είναι κατάμαυρη, δίχως ίχνος αισιοδοξίας καθώς περνάει από διάφορες μίζερες θεματολογίες, πάντα όμως με το όρνεο του πολέμου σε πρώτο πλάνο. Όπως και να έχει, δεν θα μπω σε πολύ βάθος αυτή τη φορά γιατί η αλήθεια είναι, παρά το μάκαβριο του concept, τίποτα δεν συγκρίνεται με το shock value του τελειώματος της προηγούμενής τους κυκλοφορίας. Τίποτα. Καλώς ή κακώς το συνολικό αποτέλεσμα είναι λιγάκι αδιάφορο.

Προσωπικά το αποδίδω περισσότερο στο γεγονός πως μουσικά δεν έχει να προσφέρει τίποτα καινούργιο. Ναι, το πάθος του Archambault στα φωνητικά είναι εθιστικό και τίμιο. Ναι, αυτό που κάνουν με το concept και τη συνεχή ιστορία από διάφορα μέτωπα είναι εξαιρετικά όμορφο σαν ιδέα, αλλά άμα δεν πλαισιώνεται και από εξίσου όμορφες μουσικές ιδέες χάνεται η ουσία. Στο προηγούμενο είχαμε κομμάτια σαν το "Quite The Longing" που ενέντειναν την ιστορία και την αφήγηση, προσθέτοντας ουσία στη συνολική εμπειρία, ενώ τώρα φαίνονται όλα κάπως άψυχα.

Ο δίσκος δεν είναι κακός, αλλα δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες που αποκτήσαμε μετά τον προηγούμενο, πραγματικά εμπνευσμένο δίσκο.
  • SHARE
  • TWEET