Death Penalty

Death Penalty

Rise Above / Soulfood (2014)
Από τον Αντώνη Τζιράκη, 03/09/2014
Το πρώτο βήμα για τον Gaz Jennings στην μετα-Cathedral εποχή
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Μετά από 23 χρόνια, οι θρυλικοί πλέον Cathedral έδωσαν τέλος στην καριέρα τους, ένα τέλος που σίγουρα άφησε μία πικρή γεύση στους οπαδούς του συγκροτήματος, αλλά έκλεισε αξιοπρεπώς έναν κύκλο δύο δεκαετιών με πολύ σημαντικές κυκλοφορίες, βάζοντας την σφραγίδα των Βρετανών στο doom metal και αργότερα στο πιο heavy στερέωμα.

Ο Gaz Jennings, όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος, δεν ενδιαφερόταν να προχωρήσει με μία άλλη μπάντα, όμως μετά από σχεδόν έναν χρόνο και εφόσον δεν είχε να ασχοληθεί με τις δουλειές των Cathedral πλέον, άρχισε να γράφει ξανά κάποια riff και έτσι μπήκε σε σκέψεις να τα ολοκληρώσει σαν κομμάτια μαζί με δύο άτομα που θαυμάζει πολύ, την Michelle Nocon στα φωνητικά και τον Frederik Cosemans στα drums, δύο πρώην μέλη των Serpentcult. Το αποτέλεσμα ήταν ενθαρρυντικό για τους ίδιους και έτσι οδηγήθηκαν στο να φτιάξουν τους Death Penalty (όνομα βασισμένο στον πρώτο δίσκο των Witchfinder General) με την προσθήκη του Raf Meukens στο μπάσο.

Έτσι φτάσαμε στο φθινόπωρο του 2014, ο δίσκος είναι έτοιμος να δοθεί σε κυκλοφορία και να έχουμε την πρώτη μετα-Cathedral εποχής δουλειά του Gaz. Εδώ πλέον ο μεγάλος αυτός κιθαρίστας παίζει στο δικό του γήπεδο, έγραψε τον κορμό των κομματιών πάνω στην κιθάρα του, έδωσε μεγάλη διάρκεια στις συνθέσεις και κάνει σαφές ότι όλα λειτουργούν υπό την καθοδήγησή του. Φυσικά και έχει την εμπειρία και την ικανότητα να καθοδηγήσει έναν δίσκο, όμως το γεγονός πως υπάρχει τεράστια έλλειψη ανανέωσης (ίσως αυτός να είναι και ένας από τους λόγους που διαλύθηκαν και οι Cathedral) εδώ καθιστούν τον δίσκο αρκετά κουραστικό στην ακρόασή του. Για αυτό το γεγονός είναι ξεκάθαρο ότι δεν φταίει κανένα άλλο μέλος της μπάντας, καθώς η Michelle με την αρκετά καλή φωνή που διαθέτει κάνει ό,τι μπορεί να μας περάσει το feeling των κομματιών και τα άλλα δύο μέλη είναι πολύ σωστά τοποθετημένα στον ρόλο τους, δηλαδή να εμπλουτίσουν τον ήχο πίσω από την κιθάρα, όμως οι συνθέσεις του Gaz -χωρίς φυσικά να είναι κακές- δεν έχουν κάτι που να σου τραβήξουν το ενδιαφέρον, έτσι τα κομμάτια κινούνται σε πολύ ρηχά νερά είτε στις πιο doom είτε στις πιο κλασικές heavy στιγμές. Χαρακτηριστικά παραδείγματα το "Howling At The Throne Of Decadence" και το πιο αργό "Children Of The Night" που ξεκινάνε με ένα ενδιαφέρον riff αλλά στην πορεία μένουν στάσιμα χωρίς καμία τόλμη για κάτι το πιο φρέσκο ή έστω πιο εξεζητημένο που ίσως να έκανε την διαφορά.

Κοινώς προκύπτει το πόρισμα πως ο δίσκος κινείται σε μία χιλιοπαιγμένη κατεύθυνση, με το αποτέλεσμα που φτάνει στα αυτιά μας να είναι αρκετά μέτριο, σε σημείο που και αυτοί που θα περίμεναν να ξανακούσουν κάτι από τον αγαπημένο τους κιθαρίστα μετά από κάποιες ακροάσεις να κουραστούν.
  • SHARE
  • TWEET