Death Angel

The Dream Calls For Blood

Nuclear Blast (2013)
Από τον Βαγγέλη Ευαγγελάτο, 08/10/2013
Το "The Dream Calls For Blood" πατάει πιο γερά στη δεύτερη περίοδο των Αμερικανών, όσο κι αν οι αυξημένες του ταχύτητες δίνουν στο υλικό την αίσθηση της αμεσότητας ενός παλιομοδίτικου straight thrash δίσκου
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Μετά το δεκαετές κενό που διέκοψε βιαίως την πορεία τους στο ζενίθ της, οι Death Angel επέστρεψαν στα 00s, σε μία ανάκαμψη που -διόλου τυχαία- συνέπεσε με τη δεύτερη έλευση του thrash στο προσκήνιο. Πολλοί υποστηρίζουν ότι έκτοτε οι Αμερικανοί είναι μια αρκετά διαφορετική μπάντα, με τις πολλές αλλαγές στη σύνθεσή τους και το απαραίτητο λίφτινγκ στον ήχο τους να επιβεβαιώνουν το αληθές. Η πιο πρόσφατη δουλειά τους, το "Relentless Retribution" του 2010, αποτέλεσε την πρώτη κυκλοφορία του σχήματος με μόνο δύο εκ των ιδρυτικών μελών στη σύνθεσή του, αλλά και την πιο επιτυχημένη εμπορικά από την εποχή του "Act III". Τρία χρόνια αργότερα, το "The Dream Calls For Blood" ακολουθεί τα βήματα του προκατόχου του, χρησιμοποιώντας αυτούσια τη δημιουργική του ομάδα (line-up, παραγωγός, στούντιο) αλλά και μία ελαφρώς διαφορετική προσέγγιση.

Ο έβδομος δίσκος των Αμερικανών σηματοδοτεί το πισωγύρισμά τους σε ταχύτερες συνθετικές φόρμες, ή τουλάχιστον αυτή είναι η πρώτη εντύπωση που δίνεται ένεκα του πολύ δυναμικού του μπασίματος. Συνθέσεις όπως τα "Left For Dead" και "Son Of The Morning" δίνουν το έναυσμα για ασταμάτητο κοπάνημα, αποτελώντας συγχρόνως και κάποιες από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου. Παράλληλα, τα mid tempo σημεία εμφανίζονται πλέον πιο σποραδικά, με το μεσαίο μέρος του "Fallen" να τσακίζει σβέρκους και το έξυπνα παράτονο ρεφρέν του ομότιτλου να αφήνει το σημάδι του στο άλμπουμ.

Από εκεί και κάτω υπάρχουν στιγμές που δεν εντυπωσιάζουν σε ανάλογο βαθμό, χωρίς ωστόσο να αξίζουν και τον χαρακτηρισμό των filler. Οι όμορφες κιθαριστικές εισαγωγές των "Execution / Don't Save Me" και "Detonate" ξεχωρίζουν ως τα μοναδικά σημεία που θα ξυπνήσουν μνήμες από την προϋπηρεσία της μπάντας στη χρήση της μελωδίας εκτός του thrash πεδίου, αν και το τελευταίο θα φανερώσει με το κλείσιμό του ένα από τα βαρύτερα riff του δίσκου. Το άλμπουμ ολοκληρώνεται αποκτώντας την κορυφαία στιγμή του στο επτάλεπτο "Territorial Instinct / Bloodlust", με τις ωραίες αλλαγές και την καίρια συμβολή του Cavestany στα φωνητικά να κάνουν τη διαφορά, γυρνώντας μέχρι και σε εποχές "Act III".

Παρ' όλα αυτά, σαν σύνολο το "The Dream Calls For Blood" πατάει πιο γερά στη δεύτερη περίοδο των Αμερικανών, όσο κι αν οι αυξημένες του ταχύτητες δίνουν στο υλικό την αίσθηση της αμεσότητας ενός παλιομοδίτικου straight thrash δίσκου. Εν ολίγοις, η αντίθεση που δημιουργείται μεταξύ της μοντέρνας ηχητικής κατεύθυνσης και της ξεκάθαρα old school διάθεσης είναι αφενός εύλογη, αφετέρου όμως αποφεύγει να ακουστεί και παράταιρη, και αντ' αυτού το άλμπουμ τοποθετείται κάπου στο ενδιάμεσο των δύο εποχών της μπάντας, γεφυρώνοντας μέχρι ενός σημείου το κενό ανάμεσά τους. Όπως και να 'χει, το ρεζουμέ είναι ότι οι Death Angel επιστρέφουν και πάλι φορμαρισμένοι, εμπλουτίζοντας το βιογραφικό τους με μία ακόμη αξιολογότατη κυκλοφορία.
  • SHARE
  • TWEET