Deafheaven

Το πρόβλημα όταν έχεις θέσει τον πήχη τόσο ψηλά είναι πώς θα ξεπεράσεις τον εαυτό σου.

Ο δίσκος ανοίγει με μια χαριτωμένη indie μπαλάντα, η οποία ίσως και να μας παραπέμπει στους παλιούς καλούς Radiohead, ξέρετε αυτούς πριν ο Thom Yorke αρχίσει να βλέπει τον κόσμο με μισό μάτι. Το γεγονός όμως ότι περιμένουμε από το "Ordinary Corrupt Human Love" να ακούσουμε κάτι πλέον αναμενόμενο και ξέρουμε ακριβώς σε πιο σημείο το τραγουδιού θα αρχίσουν οι τσιρίδες. δεν υποβαθμίζει την μουσική του αξία.

Οι Deafheaven είχαν συσσωρεύει γύρω τους ένα παράδοξο -αν και «εξηγήσιμο»- ενδιαφέρον δεδομένου του είδους που πρεσβεύουν και με τον νέο δίσκο συνεχίζουν με παρεμφερή τρόπο στο ίδιο μοτίβο που κάποτε τους αναδείκνυε ως ξεχωριστούς.

Παρ' όλα αυτά η υπερβολική ενημέρωση που κατέχουν οι ακροατές την σήμερον ημέρα μπορεί να στερεί από τους Deafheaven το στοιχείο του αιφνιδιασμού μέσα από το post-indie-black τους, αλλά όσο και υποψιασμένοι να είμαστε πλέον και παντογνώστες και been-there- done-that που λέει και ο Dr Dre, σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να κατατάξουμε τους Deafheaven στους συνηθισμένους, ακόμα και αν ανήκουν σε κάποια έκφανση του συρμού.

Οι Deafheaven πλέον είναι σαν τη διαφήμιση της συσκευής μασάζ για το λαιμό, η οποία μοιάζει υπερβολικά με μια άλλη συσκευή. Οι Deafheaven λοιπόν σαν φαλλικός δούρειος ίππος εισβάλλουν άλλοτε διακριτικά και άλλοτε αδιάκριτα στα αυτιά κόσμου, που υπό άλλες συνθήκες ποτέ δεν τους έβαζε στο σπίτι του ή αλλού. Σημασία έχει ότι στο τέλος όλοι μένουν ευχαριστημένοι. Και αυτοί που απλά αποζητούσαν κάτι πιο πράο και γαλήνιο, κάτι σαν το μασάζ που έλεγα πριν, αλλά και αυτοί που θα ήθελαν κάτι πιο «σκληρό» καλή ώρα.

Όπως και να έχει όταν η ελεγειακή dream pop χωρίς να δημιουργεί σύγχυση και ναυτία δίνει τη θέση της σε black metal παροξυσμούς, η άφεση αμαρτιών είναι μονόδρομος.

Το "Ordinary Corrupt Human Love" αν και συνολικά πιο υποτονικό από τον προκάτοχο του, διαθέτει επιμέρους σημεία τα οποία υπερνικούν σε βαρύτητα, σθένος και ένταση ολόκληρη την δισκογραφία τους. Αλλά μην παρεξηγείτε το υποτονικό για βαρετό. Η δραματικότητα έχει μέγιστη ροπή στρέψης στο «κατά το εικός και το αναγκαίον» όπως και στις αρχαίες τραγωδίες και αναδύεται και κορυφώνεται μέσα από τραγούδια όπως το "Night People", το οποίο υποστηρίζεται και από τη συμμετοχή της νεράιδας Chelsea Wolfe ή το αποχαιρετιστήριο "Worthless Animal".

Οι Αμερικάνοι δεν καταφέρνουν το ακατόρθωτο, απλά γιατί ήδη το έχουν επιτύχει αυτό και μέσα από σκοτεινές, αλλά και παιχνιδιάρικες μελωδίες ηχογραφούν ένα μουσικό αμάλγαμα, το οποίο δημιουργεί ταυτόχρονα αγαλλίαση και άγχος.