Deafheaven

Πραγματικά, δεν συνηθίζω να ακούω δίσκους με διάρκεια μεγαλύτερη των είκοσι-τριάντα λεπτών. Γι' αυτό και όταν άκουσα για πρώτη φορά τη νέα κυκλοφορία των Αμερικανών Deafheaven εντυπωσιάστηκα στ' αλήθεια, όταν συνειδητοποίησα ότι η μία ώρα του δίσκου είχε περάσει «νεράκι» και ότι δεν μου αρκούσε σε καμία -μα καμία- περίπτωση. Σοβαρά, είναι κάτι που σπανίως μου συμβαίνει, και παρ' όλο που μπορεί κάτι τέτοιο να μη σας νοιάζει, εμένα μου λέει πολλά. Οι Deafheaven είναι ένα συγκρότημα που το παρακολουθώ από το ξεκίνημά του. Είχα την τύχη να το βιώνω την ώρα που συμβαίνει και η εξέλιξη του να συντελείται ακριβώς μπροστά στα μάτια και τα αυτιά μου, και παρ' όλο που ανέκαθεν αγαπούσα την μουσική του, δεν περίμενα ποτέ, τόσο σύντομα, έναν τέτοιο δίσκο.

Το Sunbather δεν είναι ένας black metal δίσκος. Τουλάχιστον όχι αμιγώς. Είναι ένας ακραίος -extreme ρε διάολε!- post rock δίσκος, με όλη τη σημασία της ταμπέλας που μόλις επινόησα. Ναι, είναι τίγκα στο blast beat και τις «καμπανιές», τίγκα στα σκισμένα φωνητικά και τα τριακοστά δεύτερα στις κιθάρες, αλλά γαμώτο κάνει την υπέρβαση και ακούγεται σαν ένας πανέμορφος post rock δίσκος με screamo υπόστρωμα. Είναι σαν να ακούω δίσκους των Explosions In The Sky, παιγμένους όμως από εξαγριωμένους και συναισθηματικά φορτισμένους ανθρώπους. Αυτό. Δεν ξέρω πως αλλιώς να περιγράψω τη φανταστική μουσική που μου προσφέρει αυτό το άλμπουμ.

Ο βασικός του κορμός αποτελείται από τέσσερα εκπληκτικά κομμάτια, που σε βουτάνε σταδιακά από το φως στο απόλυτο σκοτάδι, για να σε ξαναβγάλουν στο τέλος και πάλι προς την επιφάνεια. Στιχουργικά ίσως να μην υπάρχει ούτε μία φωτεινή στιγμή μέσα στον δίσκο, αλλά τουλάχιστον το feeling που μου δημιουργείται είναι αναμφισβήτητα αυτό. Ενδιάμεσα από κάθε ένα, υπάρχουν μικρότερα σε διάρκεια, ψιλο-filler κομμάτια, σαν επίλογοι ή και πρόλογοι των προαναφερθέντων, που είτε αποτελούνται από καθαρά μελωδικά μουσικά σημεία όπως στο "Irresistible", είτε εμπλουτίζονται με ήχους και samples όπως χαρακτηριστικά μας έχουν συνηθίσει και οι πρωτοπόροι Godspeed You! Black Emperor.

Μιλάμε για έναν εξαιρετικό δίσκο. Κομμάτια όπως το εναρκτήριο "Dream House" και το τελικό "The Pecan Tree" δεν γράφονται καθημερινά. Οι μελωδίες τους και τα ξεσπάσματά τους μένουν για τα καλά στο μυαλό και καταφέρνουν να αναμείξουν αριστοτεχνικά, τελείως ετερόκλητα στυλ μουσικής, από το hardcore μέχρι και το metal. Ίσως τελικά να είναι πολύ δύσκολο να κατατάξεις σ' ένα συγκεκριμένο είδος αυτή την κυκλοφορία. Μιλήσαμε ήδη για black metal και για post rock, ενώ αποπνέεται και ένας αδιόρατος hardcore αέρας. Άντε! Ακόμη να σας πείσω;