Deadfile

Δε θα έπρεπε να είναι θέμα συζήτησης και πολύ περισσότερο το σημείο εκκίνησης ενός κειμένου, αλλά να, παραείναι ευχάριστο να συναντάς ποιοτικά σχήματα από την ελληνική επαρχία (εκτός Αθήνας, Θεσ/κης άντε και Πάτρας, δηλαδή) και μάλιστα σχήματα με τέτοιο εύρος επιρροών και βάθος ποιότητας, ώστε να περάσει ασχολίαστο. Οι Deadfile από την Κέρκυρα λοιπόν, παρότι εδώ στο Rocking.gr δεν τους είχαμε προσέξει μέχρι τώρα (σφάλμα μας αλλά και σφάλμα τους;), βρίσκονται στον τέταρτο δίσκο τους και από ό,τι πρόλαβα να μελετήσω, μάλλον το κλισέ «τον ωριμότερο της καριέρας τους» δε θα το αποφύγουμε.

Πριν το καθαρά μουσικό κομμάτι, είναι αξιοσημείωτο το θεματικό περιεχόμενο του δίσκου, αν όχι στιχουργικά, σίγουρα σαν έμπνευση αν ερμηνεύουμε σωστά το κείμενο που συνοδεύει το δίσκο αλλά και τον τίτλο του. Υπάρχει μία έλξη προς τα κτίρια, μία αστική, γεωμετρική, στρουκτουραλιστική αισθητική που διαπνέει το δίσκο, όχι πιθανότατα αστική όπως θα την εξελάμβανε ένας Αθηναίος φερ’ειπείν, αστική παρόλα αυτά. Ομολογουμένως αυτή η εντύπωση ενισχύεται από το φετινό εξώφυλλο αλλά και από τον τίτλο του προηγούμενου δίσκου τους "The City Over The Void" και το εκεί συνοδευτικό κείμενο που προέρχεται από το αγαπημένο "Αόρατες Πόλεις" του Ίταλο Καλβίνο.

Με κάποιο περίεργο τρόπο, τα όσα προαναφέρθηκαν θα έπρεπε, σε έναν ιδανικό κόσμο, να έχουν ήδη περιγράψει τη μουσική που δημιουργούν οι Deadfile αλλά ο κόσμος κάθε άλλο παρά ιδανικός είναι και η παραπάνω περιγραφή σίγουρα ελλιπής. Οπότε αναγκαστικά σχεδόν θα πρέπει να προστεθεί ότι οι Deadfile παίζουν με μία πληθώρα οργάνων αλλά και φωνών (κατά πλειοψηφία γυναικείων) δίνοντας την αίσθηση μουσικής κολεκτίβας, καμμία έκπληξη δε θα μας προκαλούσε δηλαδή αν η «πραγματική» καταγωγή τους ήταν από το Μόντρεαλ. Παρότι υπάρχουν βαρυτικές εκρήξεις, κυρίως οδηγούμενες από το ηλεκτρικό μπάσο, ο ήχος είναι συνήθως σκοτεινός αλλά όχι και βαρύθυμος. Υπάρχει μία υπομονή στην ανάπτυξη των συνθέσεων και μία αιθέρια ροή από σύνθεση σε σύνθεση που σε γενικές γραμμές κρατάει τους τόνους χαμηλούς. Οι εκπλήξεις έρχονται στην αρχή του δίσκου (και για αυτό και μόνο εκ των υστέρων τις καταλαβαίνει ως τέτοιες ο ακροατής) όπου υπάρχουν έντονα στοιχεία αμερικανικής folk μουσικής (και μάλιστα ανάμεσα στα gospel και τα protest songs), φιλτραρισμένα και αυτά όμως υπό το πρίσμα όσων προαναφέραμε.

Υπάρχει μία τάση τελευταία να ονομάζουμε ψυχεδελικό οτιδήποτε ξεφεύγει από τις συμβατικές δομές ενός τραγουδιού, και με αυτό στο μυαλό ίσως αρκετοί να αποδώσουν ψυχεδελικά στοιχεία στη μουσική τους. Θα διαφωνήσω και θα πω ότι ο «μη όρος» μετα-rock (post-rock) έχει απόλυτη εφαρμογή εδώ αφού αμφιβάλλω κατά πόσο το rock είναι η αφετηρία των Deadfile για να δημιουργήσουν τη μουσική τους αντί για το μέσο μάλλον να εκφράσουν κάτι πολύ πιο αρχέγονο. Αυτό το αρχέγονο είναι νομίζω που και οι ίδιοι αποδίδουν ως religious/ritualistic. Όσο δύσκολο κι αν είναι πάντως να περιγράψεις τη μουσική τους, το δεδομένο είναι ότι αποτελεί μία ελκυστικότατη πρόταση που παρά τη διάρκειά της διατηρεί ένα υψηλό (αν και όχι ισότιμο) επίπεδο ποιότητας κατά τη διάρκειά της που ναι μεν απαιτεί μία προσεκτική ακρόαση αλλά ανταποδίδει άμεσα. 

Και τέλος πάντων γιατί να περιμένετε εμένα να σας τα πω όταν μπορείτε πολύ καλύτερα να καταλάβετε με μία ακρόαση του δίσκου στην ολότητα του στον ακόλουθο σύνδεσμο.